Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Παλεύοντας για το αυτονόητο σε μια δικτατορία

εκπληκτική ταινία μικρού μήκους

Η χειραγώγηση της σκέψης και η επιβολή της εξουσίας με κάθε κόστος είναι ο πρωταρχικός στόχος ενός δικτατορικού – τυραννικού καθεστώτος, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις υπάρχουν εξωφρενικά παραδείγματα διαστρέβλωσης της αλήθειας.

Αυτό ακριβώς πραγματεύεται ο Ιρανός καλλιτέχνης Μπαμπά Ανβάρι στη συγκλονιστική μικρού μήκους ταινία του «Two & Two».


Βασιζόμενος στα γραπτά του Τζόρτζ Οργουελ, ο οποίος στο «1984» έγραφε ότι «ελευθερία είναι να μπορείς να πεις ότι 2+2=4» ο Ανβάρι αντιστρέφει στην πρόσθεση και παρουσιάζει το πως πραγματοποιείται με τη βία η χειραγώγηση της σκέψης.

Σε ένα αυστηρό σχολείο οι μαθητές ενημερώνονται ξαφνικά από τον καθηγητή τους πως 2+2=5 και από εδώ και στο εξής είναι υποχρεωμένοι να τηρούν αυτή την πρόσθεση.

Ωστόσο, υπάρχει ένας μαθητής που αντιστέκεται τονίζοντας ότι «δύο και δύο ίσον τέσσερα, πάντα έτσι ήταν και αυτό δεν αλλάζει».

Η κόντρα του με τον αυστηρό καθηγητή φθάνει στο σημείο ο μαθητής να βρεθεί μπροστά σε ένα εκτελεστικό απόσπασμα και να χάσει τη ζωή του παλεύοντας για το αυτονόητο.





Προτάθηκε ως καλύτερη ταινία μικρού μήκους 2012 στα βραβεία BAFTA 2012

"Όταν το κόμμα λέει ότι 2+2=5, τότε είναι σωστό και δεν αρκεί μόνο να το λες, πρέπει και να το πιστεύεις." Αυτό ενέπνευσε τον Ιρανικής καταγωγής Babak Anvari, να γυρίσει την ταινία "Two & Two". Βασικό του κίνητρο ήταν, σύμφωνα με δηλώσεις του, να διερευνήσει την επιθυμία των ανθρώπων να αμφισβητήσουν την εξουσία. Σε ποιο βαθμό δέχονται να σκύψουν το κεφάλι και να υπακούσουν στις εντολές της εξουσίας και πότε αρχίζουν να αμφισβητούν και να αντιστέκονται; Μπορεί η ωμή βία να καθυποτάξει τους ανθρώπους και να χειραγωγήσει τη σκέψη τους ή προκαλεί την αντίστασή τους;


http://gregordergrieche.blogspot.gr/2013/11/blog-post_2294.html#more

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου