Στην εποχή της επιστημονικής και τεχνολογικής υπερανάπτυξης, γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες μιας αυξανόμενης εκμετάλλευσης και εξανδραποδισμού των ανθρώπων, γεγονότων βίας και κρατικής τρομοκρατίας, αδιαφορίας προς τον συνάνθρωπο και ιδιαίτερα τον πάσχοντα, γεγονός που αποδεικνύει την απομάκρυνση του ανθρώπου απ’ τις θεμελιώδεις βάσεις του ανθρωπισμού, το έλλειμμα ανθρωπιάς στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα.
Αυτή η έλλειψη αποδεικνύεται καθημερινά από ποικίλα φαινόμενα, όπως, ο παραγκωνισμός των παιδιών που συχνά οι συνθήκες διαβίωσής τους είναι άθλιες καθώς στερούνται τα στοιχειώδη όπως τροφή, στέγαση, ουσιαστική παιδεία (κυριότερα τα παιδιά των μεταναστών, παιδιά των λεγόμενων τριτοκοσμικών χωρών καθώς και χαμηλών οικονομικών εισοδημάτων).
Παράλληλα, συχνά είναι τα φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας, παιδικής εργασίας (παιδιά φαναριών, παιδική επαιτεία, εμπόριο βρεφών αλλά και σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών). Επίσης, οι ρατσιστικές προκαταλήψεις, η ιδιοτέλεια, ο ατομικισμός, η χρησιμοθηρία και ο υλισμός ως χαρακτηριστικά του διαμορφωμένου –από την εξουσιαστική νοοτροπία– σύγχρονου ανθρώπου, τον οδηγούν μακρυά από τον αλτρουϊσμό και του στερούν την ανθρωπιά και τη συμπόνια προς το συνάνθρωπο, ακόμα και προς συγγενικά πρόσωπα. Έτσι, η αναλγησία και η σκληρότητα, τόσο προς τους ανθρώπους όσο και προς τα υπόλοιπα έμβια όντα του πλανήτη, τείνουν να αναδειχθούν σε κυρίαρχα φαινόμενα αυτής της χρονικής περιόδου.
Γεγονός είναι ότι η χρησιμοθηρία της λέξεως «ανθρωπιά» έχει γίνει ένας κοινός τόπος, που σήμερα δεν αποκτά και ιδιαίτερη σημασία παρ’ όλο, που η αποκαλούμενη οικουμενική ψυχή αισθάνεται βαθύτερα την ταλαιπωρία του ανθρώπου και αναζητεί μανιωδώς διέξοδο. Περιττό να προστεθεί πως τόσο η ανθρωπιά, όσο κι ένα σωρό άλλοι όροι, έχει υποστεί τρομακτικές παραμορφώσεις. Όσοι, ακόμη, ευελπιστούν σε κάποια μορφή ειδικής μέριμνας και κάποιας οικονομικής ή πνευματικής στήριξης, μέσω του κράτους, εταιρειών στις οποίες βρίσκουν στέγη Διεθνείς Οργανισμοί και στις απατηλά «αφυπνιστικές» εκδηλώσεις των ΜΜΕ, συν το χρόνω βλέπουν όλο ένα και πιο καθαρά τις ελπίδες τους να εξανεμίζονται. Επειδή από την απανθρωπιά δεν είναι δυνατόν να προέλθει η αλληλοβοήθεια και ο ανθρωπιά.
Όμως, ένα εξαίσιο παράδειγμα ανθρωπιάς και αφοσίωσης αποτελεί η Μαρίγια Ζλάτιτς. Η Μαρίγια και ο σύζυγός της ο Μομτσίλο, που ήταν μαραγκός, μετανάστευσαν το 1956 στην Αυστραλία. Εκείνη, όμως, επέστρεψε στη Σερβία, δύο χρόνια αργότερα, για να φροντίσει την άρρωστη μητέρα της, και δεν ξαναέφυγε ποτέ από τη χώρα. Είχε μόνο σποραδική επαφή με τον Μομτσίλο ο οποίος, όπως πίστευαν οι συγχωριανοί της, είχε αποκτήσει πολλές φάρμες με βοοειδή στην Αυστραλία. Η ηλικιωμένη ζει με μια πενιχρή σύνταξη και κατοικεί σε μια ορεινή περιοχή κοντά στο Μπόλιεβατς της ανατολικής Σερβίας. Προσφάτως ενημερώθηκε ότι κληρονομεί 940.000 δολάρια Αυστραλίας (611.000 ευρώ) από τον σύζυγό της ο οποίος πέθανε το 2011. Αντί, όμως, να κάνει όνειρα για το πώς θα ξοδέψει τα χρήματα, προτίμησε να συνεχίσει την ταπεινή ζωή της, στο ίδιο ερειπωμένο σπίτι όπου μένει, και να τα δώσει στους ανθρώπους που την έχουν στηρίξει τόσα χρόνια.
Έτσι, μολονότι οι συνθήκες διαβίωσής της είναι δυσχερείς, σύμφωνα με τα καθιερωμένα, η 86χρονη, πάμφτωχη γυναίκα, δώρισε τα χρήματα που κληρονόμησε, στους ανθρώπους που την βοηθούν να τα βγάλει πέρα όλα αυτά τα χρόνια. Οι φίλοι της Μαρίγια ζουν σε ένα γειτονικό χωριό, σε απόσταση δύο ωρών με τα πόδια από το καλύβι της. Την επισκέπτονται, όμως, πολύ συχνά για να της δώσουν τρόφιμα και ξύλα για τη σόμπα της. Όπως η ιδία είπε: «Δεν χρειάζομαι χρήματα, για αυτό τα χάρισα. Αυτοί, τα έχουν ανάγκη. Η σύνταξή μου των 8.000 δηναρίων (65 ευρώ) μου αρκεί».
Αυτό το γεγονός αποτελεί μία πρόκληση γι’ αυτήν την εποχή –και όχι μόνον γι’ αυτήν. Είναι η ανάγκη επαναπροσδιορισμού των ανθρωπίνων σχέσεων, η τοποθέτησή τους σε ορθές βάσεις και ο εξανθρωπισμός του ατόμου μέσα από την καλλιέργεια μιας ουσιαστικά απελευθερωτικής συνείδησης. Μιας συνειδητότητας που αρνείται το χρήμα, τον πλουτισμό και την κατανάλωση, την εξουσία και την ανοϊκότητα που αυτά επιφέρουν και που προκαλούν στους ανθρώπους την ανικανότητα επαφής με αυτά που πραγματικά αποτελούν την ουσία και το σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης επάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη.
Άλλωστε, η ανθρωπιά δεν είναι επάγγελμα, δεν είναι όργανο αυτοπροβολής και επιτυχίας και δεν χρειάζεται διαφημίσεις. Είναι απάρνηση, που πολλές φορές γίνεται αυταπάρνηση. Πρέπει πολλά ν’ αρνηθείς, για να κερδίσεις τα ουσιωδέστερα. Αλλά δεν είναι και παθητική κατάσταση. Αντιθέτως, αποτελεί μορφή αδιάκοπης δράσης, στάσης και ανιδιοτελούς προσφοράς.
Δημοσιεύθηκε από Μ
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2016/02/blog-post_9.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου