Aντί σχολίου:
Το Δεκέμβριο του 2010 είχαμε γράψει το άρθρο: «ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ: κατάργηση των εννοιών και λέξεων».
Μεταξύ άλλων επισημαίναμε:
«Σήμερα ο φασισμός της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής τάξης καταργεί ΕΥΘΕΩΣ τις έννοιες και τις λέξεις: Δολοφονεί άμεσα και τις «ψυχές» των λέξεων για να μην έχουμε συνείδηση του θανάτου μας…
…Τα πάντα ισοπεδώνονται! Η Ιστορία, η Πολιτική, η Αισθητική κάθε κοινωνική Επιστήμη βρίσκονται υπό διωγμό. Η θεωρητική γνώση χλευάζεται και έχει ανακηρυχθεί, επίσημα, η κηδεία της από τους άμβωνες της νεοταξικής βαρβαρότητας: Κόμματα και ΜΜΕ.
Σήμερα τα ανδρείκελα του Νέας Τάξης, χωρίς κανένα ενδοιασμό, ανακηρύσσουν το δωσιλογισμό σε «αρετή», τη βαρβαρότητα σε «πρόοδο», την κοινωνική και εθνική καταστροφή σε «ανάπτυξη», το νεοφιλελεύθερο φασισμό σε «επανάσταση του αυτονόητου», τον ακρωτηριασμό των λαϊκών εισοδημάτων και την ισοπέδωση των λαών σε «αλληλεγγύη», τη δολοφονία της ελπίδας σε «όραμα», την κόλαση σε «παράδεισο» κ.λπ…
Σήμερα έχει ξεκινήσει μια τεράστια επιχείρηση ευτελισμού των εννοιών και των λέξεων: το φρικώδες νεοταξικό έργο αντιστροφής των εννοιών και της ψυχρής εκτέλεσης των κανόνων της λογικής και της νόησης…».
Ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5193
Τον Ιούλιο του 2011 γράψαμε το άρθρο: «Το «Λεξικό» της Νέας Τάξης».
Σε αυτό επεξεργαστήκαμε πιο αναλυτικά τη δολοφονία των εννοιών και των λέξεων και σχηματίσαμε ένα πρώτο «Λεξικό» των βαρβάρων, πάνω σε κάποιες χαρακτηριστικές έννοιες οι οποίες αποκαλύπτουν περίτρανα τον βαθμό της ισοπέδωσης και υποκατάστασης του περιεχομένου τους.
ΣΕ αυτήν την ανάρτηση περιέχεται και ένα κείμενο του Νίκου Μπογιόπουλου που εμπλουτίζει το νεοταξικό «Λεξικό».
Θα τα βρείτε ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5835
Με ένα νέο κείμενο ο Νίκος Μπογιόπουλος «διευρύνει» το «Λεξικό»
«ΛΕΞΙΚΟ»
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Το διαβάσαμε εδώ:
http://seisaxthia.wordpress.com/
Ο καπιταλισμός δεν είναι καπιταλισμός. Είναι η οικονομία της ελεύθερης αγοράς…
Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ιμπεριαλισμός. Είναι παγκοσμιοποίηση…
Οι βομβαρδισμοί λαών δεν είναι βομβαρδισμοί. Είναι προληπτική δράση…
Οι δολοφονίες αμάχων δεν είναι δολοφονίες. Είναι παράπλευρες απώλειες…
Η απόλυση και η ανεργία δεν είναι ούτε απόλυση ούτε ανεργία. Είναι εργασιακή εφεδρεία, είναι διαθεσιμότητα, καμιά φορά είναι και κινητικότητα…
Η μισοανεργία δεν είναι μισοανεργία. Είναι απασχολησιμότητα…
Ο εργασιακός μεσαίωνας δεν είναι εργασιακός μεσαίωνας. Είναι εκ περιτροπής εργασία…
Οι μίζες δεν είναι μίζες. Είναι χορηγίες…
Το κουκούλωμα της αρπαχτής, της λαμογιάς και της διαφθοράς, δεν είναι κουκούλωμα. Είναι κάθαρση…
Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου δεν είναι ξεπούλημα. Είναι αξιοποίηση, άσε που συνήθως είναι και επένδυση…
Η ιδιωτικοποίηση δεν είναι ιδιωτικοποίηση. Είναι μετοχοποίηση…
Η μετατροπή της χώρας σε ενέχυρο και σε υποθήκη δεν είναι ούτε ενέχυρο ούτε υποθήκη. Είναι εμπράγματη εγγύηση…
Η καταστροφή κεφαλαίου δεν είναι καταστροφή κεφαλαίου, η ληστεία ακόμα και των καταθέσεων, όπως έγινε στην Κύπρο, δεν είναι ληστεία. Είναι κούρεμα…
Η στάση πληρωμών δεν είναι στάση πληρωμών. Είναι πιστωτικό γεγονός…
Η πτώχευση δεν είναι πτώχευση. Είναι επιλεκτική χρεοκοπία…
Το «δεν πληρώνω», όταν το λέει το κράτος στον πολίτη, δεν είναι «δεν πληρώνω». Είναι τακτοποίηση οφειλών εν αναστολή…
Τα λουκέτα στα σχολεία, δεν είναι λουκέτα. Είναι συγχωνεύσεις…
Η αποδιοργάνωση των νοσοκομείων δεν είναι αποδιοργάνωση. Είναι αναδιάρθρωση…
Η κτηνωδία να στερούνται οι καρκινοπαθείς τα φάρμακα τους δεν είναι κτηνωδία. Είναι εξορθολογισμός…
Οι επιστρατεύσεις δεν είναι επιστρατεύσεις. Είναι ομαλή δημοκρατική λειτουργία…
Ο φασισμός της ανεξέλεγκτης δράσης των ναζιστικών συμμοριών, ο ρατσισμός, ο εκφασισμός των στρατοπέδων συγκέντρωσης δεν είναι φασισμός και ρατσισμός. Είναι επανακατάληψη των πόλεων…
Η εκμετάλλευση των ανθρώπων, η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η φτωχοποίηση του λαού, οι περικοπές σε μεροκάματα και συντάξεις, δεν είναι εκμετάλλευση, δεν είναι διάλυση, δεν είναι περικοπές, δεν είναι φτωχοποίηση. Είναι προσαρμογή…
Η κινεζοποίηση των μισθών δεν είναι κινεζοποίηση. Είναι ανταγωνισμός…
Η επιστροφή του κρατικομονοπωλιακού Λαοκόοντα στην εποχή της Ούλεν, της Πάουερ, της Πεσινέ και του Τομ Πάπας δεν είναι κρατικομονοπωλιακή σύμφυση. Είναι επιχειρηματικότητα…
Η λυκοσυμμαχία εντός της ΕΕ δεν είναι λυκοσυμμαχία. Είναι εταιρική σχέση…
Το χαράτσι δεν είναι χαράτσι. Είναι τέλος ηλεκτροδοτούμενων επιφανειών…
Τα Μνημόνια δεν είναι Μνημόνια. Είναι ευλογία…
Οι παρακεντέδες του Τύπου και των ΜΜΕ, η ενσωματωμένη δημοσιογραφία στο κλαμπ των εφοπλιστών, των εργολάβων και των πετρελαιάδων, δεν είναι παρακεντέδες και ενσωματωμένη καθεστωτική δημοσιογραφία. Είναι ελευθεροτυπία…
Η πλύση εγκεφάλου των σοβαροφανών του γκεμπελισμού, από κοινού με το πολιτικό κατιναριό που καθημερινά περιφέρει τη γελοιότητα και την καφρίλα του στα τηλεστασίδια, δεν είναι γκεμπελισμός και κατιναριό. Είναι διάλογος…
Αυτό είναι το «λεξικό» του καθεστώτος της ημετέρας δημοκρατίας.
Το «λεξικό» είναι διαδεδομένο και στα τέσσερα σημεία του πλανήτη. Ειδικά στην Ελλάδα, όμως, μπορούμε να είμαστε περήφανοι: Εδώ έχουμε τη Νέα Δημοκρατία. Έχουμε το ΠΑΣΟΚ. Έχουμε και τη ΔΗΜΑΡ.
Εδώ, δηλαδή, έχουμε μια συγκυβέρνηση που τα κόμματα που την απαρτίζουν, με τόση προϋπηρεσία στο «άλλα λέω, άλλα πιστεύω, άλλα εννοώ και άλλα κάνω», δεν θα μπορούσαν παρά να έχουν αναγάγει σε επιστήμη το διασυρμό των εννοιών μέσα από την αποκολοκύνθωση των λέξεων.
Να, όμως, που ακόμα και για τα κόμματα της εγχώριας τρόικας, όση εμπειρία κι αν διαθέτουν, είναι πολύ δύσκολο να γίνει η υπέρβαση κάποιων ορίων.
Έτσι, οι κύριοι που κυβερνούν και η τάξη που τους χρησιμοποιεί για να κυβερνούν, θα έχουν -αργά ή γρήγορα- να αναμετρηθούν με έναν λαό που κανένα καθεστωτικό «λεξικό» και καμία πλύση εγκεφάλου δεν θα του αλλάξει άποψη για τις έννοιες που κρύβουν λέξεις όπως:
Τσίπα.
Φιλότιμο.
Αξιοπρέπεια.
Οσο μάλιστα πιο κρίσιμες αναδεικνύονται οι ώρες που διανύουμε, όσο πιο βαριά δένεται ο τόπος στο μαγκανοπήγαδο της δυστυχίας και της ανασφάλειας, με τόσο μεγαλύτερη σφοδρότητα, με τόσο μεγαλύτερη ταχύτητα πρέπει να πεταχτούν στα αζήτητα, εκεί που τους αξίζει, όσοι χωρίς τσίπα και χωρίς φιλότιμο προσβάλλουν την αξιοπρέπεια και καταδυναστεύουν τη ζωή του λαού.
Ερκος προπαγάνδας
Του Στάθη
Ο προσανατολισμός της καθημερινής γλώσσας των πολιτών (και όχι μόνον της επικοινωνίας) προς την αποδοχή, τη χρήση και την αναπαραγωγή μιας παρενδεδυμένης ορολογίας είναι αρχαιόθεν εκ των ων ουκ άνευ για την εξουσία, ώστε να καθ-ιερώνει την κυριαρχία της.
Για παράδειγμα, ο κυρίαρχος σήμερα οικονομικός νεοφιλελευθερισμός ουδέποτε στην καθημερινή σημειολογία παραδέχεται, πόσω μάλλον διακηρύσσει, ότι είναι μια ακροδεξιά πολιτική.
Οχι μόνον δεν επιτρέπει με τη ρητορική των στερεοτύπων που χρησιμοποιεί την ταύτιση νεοφιλελευθερισμού - ακροδεξιάς, αλλά αντιθέτως προωθεί παντί τρόπω την αποταύτιση των δύο εννοιών.
Κι όταν λέμε «παντί τρόπω», δεν εννοούμε μόνον την τιτάνια προσπάθεια των θεραπαινίδων του νεοφιλελευθερισμού από τα ΜΜΕ ή των κηνσόρων του από τα φίλια κόμματα και τα ΑΕΙ, αλλά κυρίως τη ρουτίνα στην καθημερινή χρήση των όρων - αυτόν τον πολύ χρήσιμο για την εξουσία κομφορμισμό.
Για παράδειγμα και πάλι: όταν σου κόβουν τον μισθό, δεν είναι αυτό μια ακροδεξιά πολιτική; Οταν σχεδιάζουν να σου βουτήξουν το σπίτι, όταν σε παραδίδουν για την ασφάλισή σου στον...
ιδιωτικό τομέα, όταν σε φορολογούν σαν Οθωμανό ραγιά, δεν είναι όλα αυτά ακροδεξιά πολιτική;
Ομως, στην καθημερινή πολιτική επικοινωνία, ενώ όλα τα παραπάνω εύκολα χαρακτηρίζονται «νεοφιλελεύθερη πολιτική» (ακόμα κι απ’ τους ίδιους τους νεοφιλελεύθερους, ανεξαρτήτως των σοφιστειών με τις οποίες προσπαθούν να τη δικαιολογήσουν), σπανίως ή ουδέποτε χαρακτηρίζονται ακροδεξιά πολιτική.
Μπορεί η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού να είναι ακροδεξιά, μπορεί οι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού να την χαρακτηρίζουν ως αναγκαίο κακό (αν είναι «σοσιαλίζοντες») ή ως τον μονόδρομο προς το σωστό (αν είναι δεξιοί), αλλά ούτε μεν ούτε οι δε δηλώνουν ότι ασκούν μια ακροδεξιά πολιτική. Διότι το φορτίο αυτού του όρου είναι βαρύ.
Η συρρίκνωση της δημόσιας εκπαίδευσης, η αποσάθρωση του δημόσιου συστήματος υγείας χάριν του ιδιωτικού, ο υποσιτισμός των παιδιών, η καταστολή της διαμαρτυρίας, η ενοχοποίηση της σκέψης, η εξαθλίωση της εργασίας, η εξώθηση των ανθρώπων στην αυτοκτονία, όλα αυτά και πολλά άλλα συνιστούν μια ακροδεξιά πολιτική.
Αυτή η ακροδεξιά πολιτική, ήδη από την εποχή προ των Μνημονίων, υπηρετήθηκε απ’ τον δικομματικό μονοκομματισμό, ενώ στην τρέχουσα συγκυρία διανθίζεται και από ένα πρώην αριστερό απόκομμα.
Το ωραίον είναι ότι αυτή η ακροδεξιά πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, έτσι όπως ασκείται από την κορυφή του συστήματος, προκαλεί μια αποστροφή στη λαϊκή βάση που διοχετεύεται σε ένα επίσης ακροδεξιό μόρφωμα, [b]ήτοι μια (προ)κατασκευασμένη μακριά και μαύρη χείρα του συστήματος, προορισμένη να ανταποκριθεί σε αυτόν τον ρόλο.
[/b]
Το φαινόμενο έχει συμβεί επανειλημμένως με τις ίδιες μορφές (Γερμανία της δεκαετίας του 1930) ή άλλες (ΗΠΑ, όταν στην ίδια δεκαετία ο υπόκοσμος διέλυε τα συνδικάτα), διότι προβλέπεται απ’ το σύστημα να συμβεί, παρασκευάζεται και υπνώττει ώσπου να χρειασθεί να εκδηλωθεί.
Σήμερα λοιπόν στην Ελλάδα, τα κόμματα που υπηρετούν τον νεοφιλελευθερισμό, ασκώντας μια ακροδεξιά πολιτική που με τη σειρά της παράγει ως υποπροϊόν ένα ακροδεξιό μόρφωμα, καλούν σε στράτευση εναντίον του τα άλλα κόμματα. (Που αυθαιρέτως κατηγοριοποιούν ως κόμματα ενός φανταστικού «δημοκρατικού τόξου»).
Οξύμωρο, αλλά έξυπνο οξύμωρο. Αν ακροδεξιά είναι μόνον η Χρυσή Αυγή, δεν είναι ακροδεξιά, σου λέει, η κυβερνητική πολιτική (άντε, απλώς νεοφιλελεύθερη). Παρ’ ότι ξεπατώνει πρόσωπα, οικογένειες, τάξεις, δεν είναι ακροδεξιά αυτή η πολιτική. Παρ’ ότι ξεπουλά την πατρίδα, άλλοι να ’χουν το όνομα (οι επίγονοι των δωσιλόγων) κι άλλοι να ’χουν τη χάρη να ολοκληρώνουν τη βρώμικη δουλειά.
Με δυο λόγια: τα κόμματα που εφαρμόζουν μια ακροδεξιά πολιτική, μας καλούν σε αντιφασιστική συμμαχία εναντίον του ακροδεξιού μορφώματος που η πολιτική τους δημιουργεί.
Εξυπνο. Εχει λειτουργήσει και στο παρελθόν. Διότι το σχήμα αυτό λειτουργεί σαν τανάλια που βάζει τον λαό στη μέση. Από τη μια μεριά υπάρχει ο φασισμός που μετέρχεται η νεοφιλελεύθερη ελίτ ασκώντας την ακροδεξιά πολιτική κι από την άλλη (ως χρήσιμος κίνδυνος) το ακροδεξιό μόρφωμα που διεμβολίζει τον λαό όχι μόνο ως παράγωγο το ίδιο και υποδοχέας αυτής της πολιτικής (ώστε αυτή να εκτονώνεται ανώδυνα για το σύστημα), αλλά και επιπροσθέτως προτείνοντας στον λαό μια ακροδεξιά αντίδραση στην ακροδεξιά πολιτική. Παράλογο. Ατελέσφορο. Θανατηφόρο.
Αυτή η τανάλια δεν φαίνεται εύκολα, ιδιαιτέρως αν συγκαλύπτεται με τη «θεωρία των δύο άκρων», όταν δηλαδή από τις δύο αποφύσεις του φασισμού στην τανάλια αφαιρείται η μία και στη θέση της τοποθετείται η Αριστερά.
Βεβαίως, εδώ ανακύπτει ένα ακόμα παράλογο: αν η Αριστερά είναι η άλλη άκρη του φασισμού, πώς τα κυβερνητικά κόμματα ζητούν τη συμμαχία της εναντίον του; Θρασύ παράλογον!
Ομως τα πράγματα, ως συνήθως, είναι πιο απλά. Τα κόμματα που υπηρετούν τον νεοφιλελευθερισμό εφαρμόζουν ακροδεξιά πολιτική. Ο ακροδεξιός κίνδυνος που η ίδια η πολιτική τους παράγει χρησιμοποιείται επίσης απ’ τα ίδια ως φασιστική ομοιοπαθητική της δημοκρατίας.
Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει! Εκτός κι αν υπάρχουν οι Κύκλωπες και οι Γρύπες.
Αντιφασιστικό μέτωπο με μνημονιακά κόμματα που εφαρμόζουν ακροδεξιά πολιτική και παράγουν φασισμό (είτε ως λόγο της πολιτικής τους, είτε ως «αντίλογο» στην πολιτική τους) δεν μπορεί να υπάρξει.
Ας σκληρίζει ο κ. Βενιζέλος. Η πολιτική του, η ακροδεξιά πολιτική του, αφάνισε την πατρίδα και δημιούργησε τους Μιχαλολιάκους. Οι δυνάμεις που θέλουν να σώσουν τον λαό και την πατρίδα, να την απαλλάξουν απ’ τους Μιχαλολιάκους και τον φασιστικό κίνδυνο, δεν έχουν καμμιά δουλειά με όσους τον δημιούργησαν, με όσους εφαρμόζουν οι ίδιοι ακροδεξιά πολιτική.
Ή μήπως δεν είναι ακροδεξιά πολιτική η άρση της Ασυλίας της χώρας, η υποταγή στην Κομαντατούρ των Μνημονίων, η ποινικοποίηση της γνώμης και η υποδούλωση της εργασίας; Φασιστική του κερατά είναι.
Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://greki-gr.blogspot.gr/2013/06/blog-post_6.html
Η έννοια της «σωτηρίας»: Χθες και σήμερα…
Η λέξη «σωτηρία» υπήρξε πάντα το κεντρικό μοτίβο του Φασισμού.
Στον «κλασσικό» φασισμό, αυτόν των εθνικών ιμπεριαλισμών και στα εθνικά δικτατορικά καθεστώτα, η «σωτηρία» συνεπαγόταν την κατάργηση των κομμάτων και κάθε εργατικής και λαϊκής οργάνωσης, διότι κόμματα και οργανώσεις αποτελούσαν τα «άρρωστα κύτταρα» της κοινωνίας και οι «σωτήρες» έπρεπε να τα «καθαρίσουν» με το νυστέρι του «σωτήρα» χειρουργού…
Σήμερα που διανύουμε το ΦΑΣΙΣΜΟ του υπέρ-εθνικού ιμπεριαλισμού (αυτό δεν έχει κατανοηθεί σε βάθος από πολλούς Αριστερούς που προβληματίζονται, όπως ο φίλος Στάθης και Μπογιόπουλος), η λέξη «σωτηρία» παραμένει η ίδια, αλλά με άλλες διαστάσεις και παραλλαγές, αλλά και πιο δόλιες μορφές.
Σήμερα παραμένει άθικτο το κυβερνητικό και πολιτικό οικοδόμημα (και με την υπάρχουσα κατεστημένη «αριστερά»). Αυτά που για τον παλιό φασισμό των ΕΘΝΙΚΩΝ ιμπεριαλισμών αποτελούσαν τα «σάπια κύτταρα», σήμερα αποτελούν την πολιτική αιχμή του ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ: τα εγχώρια, πολύχρωμα ανδρείκελά του.
Το έργο του «κλασσικού» φασισμού το υλοποιούν με την ίδια κτηνωδία, αλλά με πιο ύπουλα μέσα, με ποικίλες μεταμφιέσεις και πολύχρωμες μάσκες, τα θεσμικά κόμματα, τα «δημοκρατικά» όργανα του καθεστώτος, από κοινού με το ΦΑΣΙΣΜΟ των ΜΜΕ, του θεάματος, της «ενημέρωσης», της «ψυχαγωγίας» κ.λπ…
Ο «διάβολος» σήμερα έχει αλλάξει όψη: Είναι οι παρακρατικές συμμορίες αυτού του πλανητικού φασισμού, τα ιδεολογικά και πολιτικά βυθοκορήματα του «κλασσικού» φασισμού: Αυτά τα κόπρανα επιδοτεί, πολύμορφα, συντηρεί και γιγαντώνει ο σύγχρονος φασισμός και ταυτόχρονα τα ανυψώνει σε «σκιάχτρο», σε «διάβολο» για να ξεπλένεται ο ίδιος και να εμφανίζεται σαν «σωτήρας» της «δημοκρατίας» (όλα αυτά τα έχουμε αναλύσει διεξοδικά).
Σήμερα έχουν δουλευτεί και εκλεπτυνθεί και οι νέες λεκτικές φόρμες. Παραμένει, βεβαίως, σαν βάση η «σωτηρία», αλλά οι παραλλαγές της και οι «φόρμες» της έχουν γίνει πλουσιότατες.
Στο κείμενο σχετικά με το νέο «Λεξικό» της Νέας Τάξης αναπτύσσεται η ποικιλία του νέου φασιστικού λεξιλογίου.
Και ο Στάθης στο κείμενό του αναπτύσσει έξοχα τη δολιότητα παραποίησης της έννοιας: «φιλελευθερισμός».
Απλώς να προσθέσουμε εδώ κάποιες παραλλαγές:
Ο Σημιτικός νεοφιλελευθερισμός» εμφανιζόταν σαν «επανίδρυση» και «ευημερία».
Σήμερα η «σωτηρία» έχει πάρει τη φόρμα των Μνημονίων.
Αλλά και τις «αριστερές» φόρμες της «αντιμνημονιακής» ρητορείας…
Οι «αριστερές» ποικιλίες, όπως πάντα, είναι πλουσιότατες: «κεντροαριστερά», «αντιρατσισμοί», εκλογικά μέτωπα «σωτηρίας» ΕΝΤΟΣ του κατοχικού καθεστώτος και με το λαό απλό ψηφοφόρο.
Τελευταίως ο ΣΥΡΙΖΑ «ανακάλυψε» ένα νέο λεκτικό εύρημα: Το «Μέτωπο του Νότου» για τη «σωτηρία» της ΕΕ και της χώρας μας!!!
Ξεχάσαμε και μια άλλη «φόρμα» της «σωτηρίας»: «Το Συνταγματικό Τόξο»!!!
Και εδώ η «αριστερά» συμμετέχει ενεργά και «συνωστίζεται».
Διαβάστε πιο αναλυτικά ΕΔΩ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2013/06/blog-post_4074.html
Ας μην κλείνουμε, συνεπώς, τα μάτια και στις «αριστερές» λεκτικές κατασκευές: Κατασκευές για τη «σωτηρία» μας, ΓΙΑ τη ΣΩΤΗΡΙΑ του νέου ΦΑΣΙΣΜΟΥ…
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7538
<<Σπασμένες κούκλες
να χάσκουν άδειο χώρο
στους δρόμους της βομβαρδισμένης Πολιτείας
στο νεκροτομείο τις κόβουν και τις ράβουν
Οι λέξεις>>...
Οδόφραγμα
Το Δεκέμβριο του 2010 είχαμε γράψει το άρθρο: «ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ: κατάργηση των εννοιών και λέξεων».
Μεταξύ άλλων επισημαίναμε:
«Σήμερα ο φασισμός της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής τάξης καταργεί ΕΥΘΕΩΣ τις έννοιες και τις λέξεις: Δολοφονεί άμεσα και τις «ψυχές» των λέξεων για να μην έχουμε συνείδηση του θανάτου μας…
…Τα πάντα ισοπεδώνονται! Η Ιστορία, η Πολιτική, η Αισθητική κάθε κοινωνική Επιστήμη βρίσκονται υπό διωγμό. Η θεωρητική γνώση χλευάζεται και έχει ανακηρυχθεί, επίσημα, η κηδεία της από τους άμβωνες της νεοταξικής βαρβαρότητας: Κόμματα και ΜΜΕ.
Σήμερα τα ανδρείκελα του Νέας Τάξης, χωρίς κανένα ενδοιασμό, ανακηρύσσουν το δωσιλογισμό σε «αρετή», τη βαρβαρότητα σε «πρόοδο», την κοινωνική και εθνική καταστροφή σε «ανάπτυξη», το νεοφιλελεύθερο φασισμό σε «επανάσταση του αυτονόητου», τον ακρωτηριασμό των λαϊκών εισοδημάτων και την ισοπέδωση των λαών σε «αλληλεγγύη», τη δολοφονία της ελπίδας σε «όραμα», την κόλαση σε «παράδεισο» κ.λπ…
Σήμερα έχει ξεκινήσει μια τεράστια επιχείρηση ευτελισμού των εννοιών και των λέξεων: το φρικώδες νεοταξικό έργο αντιστροφής των εννοιών και της ψυχρής εκτέλεσης των κανόνων της λογικής και της νόησης…».
Ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5193
Τον Ιούλιο του 2011 γράψαμε το άρθρο: «Το «Λεξικό» της Νέας Τάξης».
Σε αυτό επεξεργαστήκαμε πιο αναλυτικά τη δολοφονία των εννοιών και των λέξεων και σχηματίσαμε ένα πρώτο «Λεξικό» των βαρβάρων, πάνω σε κάποιες χαρακτηριστικές έννοιες οι οποίες αποκαλύπτουν περίτρανα τον βαθμό της ισοπέδωσης και υποκατάστασης του περιεχομένου τους.
ΣΕ αυτήν την ανάρτηση περιέχεται και ένα κείμενο του Νίκου Μπογιόπουλου που εμπλουτίζει το νεοταξικό «Λεξικό».
Θα τα βρείτε ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5835
Με ένα νέο κείμενο ο Νίκος Μπογιόπουλος «διευρύνει» το «Λεξικό»
«ΛΕΞΙΚΟ»
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Το διαβάσαμε εδώ:
http://seisaxthia.wordpress.com/
Ο καπιταλισμός δεν είναι καπιταλισμός. Είναι η οικονομία της ελεύθερης αγοράς…
Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ιμπεριαλισμός. Είναι παγκοσμιοποίηση…
Οι βομβαρδισμοί λαών δεν είναι βομβαρδισμοί. Είναι προληπτική δράση…
Οι δολοφονίες αμάχων δεν είναι δολοφονίες. Είναι παράπλευρες απώλειες…
Η απόλυση και η ανεργία δεν είναι ούτε απόλυση ούτε ανεργία. Είναι εργασιακή εφεδρεία, είναι διαθεσιμότητα, καμιά φορά είναι και κινητικότητα…
Η μισοανεργία δεν είναι μισοανεργία. Είναι απασχολησιμότητα…
Ο εργασιακός μεσαίωνας δεν είναι εργασιακός μεσαίωνας. Είναι εκ περιτροπής εργασία…
Οι μίζες δεν είναι μίζες. Είναι χορηγίες…
Το κουκούλωμα της αρπαχτής, της λαμογιάς και της διαφθοράς, δεν είναι κουκούλωμα. Είναι κάθαρση…
Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου δεν είναι ξεπούλημα. Είναι αξιοποίηση, άσε που συνήθως είναι και επένδυση…
Η ιδιωτικοποίηση δεν είναι ιδιωτικοποίηση. Είναι μετοχοποίηση…
Η μετατροπή της χώρας σε ενέχυρο και σε υποθήκη δεν είναι ούτε ενέχυρο ούτε υποθήκη. Είναι εμπράγματη εγγύηση…
Η καταστροφή κεφαλαίου δεν είναι καταστροφή κεφαλαίου, η ληστεία ακόμα και των καταθέσεων, όπως έγινε στην Κύπρο, δεν είναι ληστεία. Είναι κούρεμα…
Η στάση πληρωμών δεν είναι στάση πληρωμών. Είναι πιστωτικό γεγονός…
Η πτώχευση δεν είναι πτώχευση. Είναι επιλεκτική χρεοκοπία…
Το «δεν πληρώνω», όταν το λέει το κράτος στον πολίτη, δεν είναι «δεν πληρώνω». Είναι τακτοποίηση οφειλών εν αναστολή…
Τα λουκέτα στα σχολεία, δεν είναι λουκέτα. Είναι συγχωνεύσεις…
Η αποδιοργάνωση των νοσοκομείων δεν είναι αποδιοργάνωση. Είναι αναδιάρθρωση…
Η κτηνωδία να στερούνται οι καρκινοπαθείς τα φάρμακα τους δεν είναι κτηνωδία. Είναι εξορθολογισμός…
Οι επιστρατεύσεις δεν είναι επιστρατεύσεις. Είναι ομαλή δημοκρατική λειτουργία…
Ο φασισμός της ανεξέλεγκτης δράσης των ναζιστικών συμμοριών, ο ρατσισμός, ο εκφασισμός των στρατοπέδων συγκέντρωσης δεν είναι φασισμός και ρατσισμός. Είναι επανακατάληψη των πόλεων…
Η εκμετάλλευση των ανθρώπων, η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η φτωχοποίηση του λαού, οι περικοπές σε μεροκάματα και συντάξεις, δεν είναι εκμετάλλευση, δεν είναι διάλυση, δεν είναι περικοπές, δεν είναι φτωχοποίηση. Είναι προσαρμογή…
Η κινεζοποίηση των μισθών δεν είναι κινεζοποίηση. Είναι ανταγωνισμός…
Η επιστροφή του κρατικομονοπωλιακού Λαοκόοντα στην εποχή της Ούλεν, της Πάουερ, της Πεσινέ και του Τομ Πάπας δεν είναι κρατικομονοπωλιακή σύμφυση. Είναι επιχειρηματικότητα…
Η λυκοσυμμαχία εντός της ΕΕ δεν είναι λυκοσυμμαχία. Είναι εταιρική σχέση…
Το χαράτσι δεν είναι χαράτσι. Είναι τέλος ηλεκτροδοτούμενων επιφανειών…
Τα Μνημόνια δεν είναι Μνημόνια. Είναι ευλογία…
Οι παρακεντέδες του Τύπου και των ΜΜΕ, η ενσωματωμένη δημοσιογραφία στο κλαμπ των εφοπλιστών, των εργολάβων και των πετρελαιάδων, δεν είναι παρακεντέδες και ενσωματωμένη καθεστωτική δημοσιογραφία. Είναι ελευθεροτυπία…
Η πλύση εγκεφάλου των σοβαροφανών του γκεμπελισμού, από κοινού με το πολιτικό κατιναριό που καθημερινά περιφέρει τη γελοιότητα και την καφρίλα του στα τηλεστασίδια, δεν είναι γκεμπελισμός και κατιναριό. Είναι διάλογος…
Αυτό είναι το «λεξικό» του καθεστώτος της ημετέρας δημοκρατίας.
Το «λεξικό» είναι διαδεδομένο και στα τέσσερα σημεία του πλανήτη. Ειδικά στην Ελλάδα, όμως, μπορούμε να είμαστε περήφανοι: Εδώ έχουμε τη Νέα Δημοκρατία. Έχουμε το ΠΑΣΟΚ. Έχουμε και τη ΔΗΜΑΡ.
Εδώ, δηλαδή, έχουμε μια συγκυβέρνηση που τα κόμματα που την απαρτίζουν, με τόση προϋπηρεσία στο «άλλα λέω, άλλα πιστεύω, άλλα εννοώ και άλλα κάνω», δεν θα μπορούσαν παρά να έχουν αναγάγει σε επιστήμη το διασυρμό των εννοιών μέσα από την αποκολοκύνθωση των λέξεων.
Να, όμως, που ακόμα και για τα κόμματα της εγχώριας τρόικας, όση εμπειρία κι αν διαθέτουν, είναι πολύ δύσκολο να γίνει η υπέρβαση κάποιων ορίων.
Έτσι, οι κύριοι που κυβερνούν και η τάξη που τους χρησιμοποιεί για να κυβερνούν, θα έχουν -αργά ή γρήγορα- να αναμετρηθούν με έναν λαό που κανένα καθεστωτικό «λεξικό» και καμία πλύση εγκεφάλου δεν θα του αλλάξει άποψη για τις έννοιες που κρύβουν λέξεις όπως:
Τσίπα.
Φιλότιμο.
Αξιοπρέπεια.
Οσο μάλιστα πιο κρίσιμες αναδεικνύονται οι ώρες που διανύουμε, όσο πιο βαριά δένεται ο τόπος στο μαγκανοπήγαδο της δυστυχίας και της ανασφάλειας, με τόσο μεγαλύτερη σφοδρότητα, με τόσο μεγαλύτερη ταχύτητα πρέπει να πεταχτούν στα αζήτητα, εκεί που τους αξίζει, όσοι χωρίς τσίπα και χωρίς φιλότιμο προσβάλλουν την αξιοπρέπεια και καταδυναστεύουν τη ζωή του λαού.
Ερκος προπαγάνδας
Του Στάθη
Ο προσανατολισμός της καθημερινής γλώσσας των πολιτών (και όχι μόνον της επικοινωνίας) προς την αποδοχή, τη χρήση και την αναπαραγωγή μιας παρενδεδυμένης ορολογίας είναι αρχαιόθεν εκ των ων ουκ άνευ για την εξουσία, ώστε να καθ-ιερώνει την κυριαρχία της.
Για παράδειγμα, ο κυρίαρχος σήμερα οικονομικός νεοφιλελευθερισμός ουδέποτε στην καθημερινή σημειολογία παραδέχεται, πόσω μάλλον διακηρύσσει, ότι είναι μια ακροδεξιά πολιτική.
Οχι μόνον δεν επιτρέπει με τη ρητορική των στερεοτύπων που χρησιμοποιεί την ταύτιση νεοφιλελευθερισμού - ακροδεξιάς, αλλά αντιθέτως προωθεί παντί τρόπω την αποταύτιση των δύο εννοιών.
Κι όταν λέμε «παντί τρόπω», δεν εννοούμε μόνον την τιτάνια προσπάθεια των θεραπαινίδων του νεοφιλελευθερισμού από τα ΜΜΕ ή των κηνσόρων του από τα φίλια κόμματα και τα ΑΕΙ, αλλά κυρίως τη ρουτίνα στην καθημερινή χρήση των όρων - αυτόν τον πολύ χρήσιμο για την εξουσία κομφορμισμό.
Για παράδειγμα και πάλι: όταν σου κόβουν τον μισθό, δεν είναι αυτό μια ακροδεξιά πολιτική; Οταν σχεδιάζουν να σου βουτήξουν το σπίτι, όταν σε παραδίδουν για την ασφάλισή σου στον...
ιδιωτικό τομέα, όταν σε φορολογούν σαν Οθωμανό ραγιά, δεν είναι όλα αυτά ακροδεξιά πολιτική;
Ομως, στην καθημερινή πολιτική επικοινωνία, ενώ όλα τα παραπάνω εύκολα χαρακτηρίζονται «νεοφιλελεύθερη πολιτική» (ακόμα κι απ’ τους ίδιους τους νεοφιλελεύθερους, ανεξαρτήτως των σοφιστειών με τις οποίες προσπαθούν να τη δικαιολογήσουν), σπανίως ή ουδέποτε χαρακτηρίζονται ακροδεξιά πολιτική.
Μπορεί η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού να είναι ακροδεξιά, μπορεί οι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού να την χαρακτηρίζουν ως αναγκαίο κακό (αν είναι «σοσιαλίζοντες») ή ως τον μονόδρομο προς το σωστό (αν είναι δεξιοί), αλλά ούτε μεν ούτε οι δε δηλώνουν ότι ασκούν μια ακροδεξιά πολιτική. Διότι το φορτίο αυτού του όρου είναι βαρύ.
Η συρρίκνωση της δημόσιας εκπαίδευσης, η αποσάθρωση του δημόσιου συστήματος υγείας χάριν του ιδιωτικού, ο υποσιτισμός των παιδιών, η καταστολή της διαμαρτυρίας, η ενοχοποίηση της σκέψης, η εξαθλίωση της εργασίας, η εξώθηση των ανθρώπων στην αυτοκτονία, όλα αυτά και πολλά άλλα συνιστούν μια ακροδεξιά πολιτική.
Αυτή η ακροδεξιά πολιτική, ήδη από την εποχή προ των Μνημονίων, υπηρετήθηκε απ’ τον δικομματικό μονοκομματισμό, ενώ στην τρέχουσα συγκυρία διανθίζεται και από ένα πρώην αριστερό απόκομμα.
Το ωραίον είναι ότι αυτή η ακροδεξιά πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, έτσι όπως ασκείται από την κορυφή του συστήματος, προκαλεί μια αποστροφή στη λαϊκή βάση που διοχετεύεται σε ένα επίσης ακροδεξιό μόρφωμα, [b]ήτοι μια (προ)κατασκευασμένη μακριά και μαύρη χείρα του συστήματος, προορισμένη να ανταποκριθεί σε αυτόν τον ρόλο.
[/b]
Το φαινόμενο έχει συμβεί επανειλημμένως με τις ίδιες μορφές (Γερμανία της δεκαετίας του 1930) ή άλλες (ΗΠΑ, όταν στην ίδια δεκαετία ο υπόκοσμος διέλυε τα συνδικάτα), διότι προβλέπεται απ’ το σύστημα να συμβεί, παρασκευάζεται και υπνώττει ώσπου να χρειασθεί να εκδηλωθεί.
Σήμερα λοιπόν στην Ελλάδα, τα κόμματα που υπηρετούν τον νεοφιλελευθερισμό, ασκώντας μια ακροδεξιά πολιτική που με τη σειρά της παράγει ως υποπροϊόν ένα ακροδεξιό μόρφωμα, καλούν σε στράτευση εναντίον του τα άλλα κόμματα. (Που αυθαιρέτως κατηγοριοποιούν ως κόμματα ενός φανταστικού «δημοκρατικού τόξου»).
Οξύμωρο, αλλά έξυπνο οξύμωρο. Αν ακροδεξιά είναι μόνον η Χρυσή Αυγή, δεν είναι ακροδεξιά, σου λέει, η κυβερνητική πολιτική (άντε, απλώς νεοφιλελεύθερη). Παρ’ ότι ξεπατώνει πρόσωπα, οικογένειες, τάξεις, δεν είναι ακροδεξιά αυτή η πολιτική. Παρ’ ότι ξεπουλά την πατρίδα, άλλοι να ’χουν το όνομα (οι επίγονοι των δωσιλόγων) κι άλλοι να ’χουν τη χάρη να ολοκληρώνουν τη βρώμικη δουλειά.
Με δυο λόγια: τα κόμματα που εφαρμόζουν μια ακροδεξιά πολιτική, μας καλούν σε αντιφασιστική συμμαχία εναντίον του ακροδεξιού μορφώματος που η πολιτική τους δημιουργεί.
Εξυπνο. Εχει λειτουργήσει και στο παρελθόν. Διότι το σχήμα αυτό λειτουργεί σαν τανάλια που βάζει τον λαό στη μέση. Από τη μια μεριά υπάρχει ο φασισμός που μετέρχεται η νεοφιλελεύθερη ελίτ ασκώντας την ακροδεξιά πολιτική κι από την άλλη (ως χρήσιμος κίνδυνος) το ακροδεξιό μόρφωμα που διεμβολίζει τον λαό όχι μόνο ως παράγωγο το ίδιο και υποδοχέας αυτής της πολιτικής (ώστε αυτή να εκτονώνεται ανώδυνα για το σύστημα), αλλά και επιπροσθέτως προτείνοντας στον λαό μια ακροδεξιά αντίδραση στην ακροδεξιά πολιτική. Παράλογο. Ατελέσφορο. Θανατηφόρο.
Αυτή η τανάλια δεν φαίνεται εύκολα, ιδιαιτέρως αν συγκαλύπτεται με τη «θεωρία των δύο άκρων», όταν δηλαδή από τις δύο αποφύσεις του φασισμού στην τανάλια αφαιρείται η μία και στη θέση της τοποθετείται η Αριστερά.
Βεβαίως, εδώ ανακύπτει ένα ακόμα παράλογο: αν η Αριστερά είναι η άλλη άκρη του φασισμού, πώς τα κυβερνητικά κόμματα ζητούν τη συμμαχία της εναντίον του; Θρασύ παράλογον!
Ομως τα πράγματα, ως συνήθως, είναι πιο απλά. Τα κόμματα που υπηρετούν τον νεοφιλελευθερισμό εφαρμόζουν ακροδεξιά πολιτική. Ο ακροδεξιός κίνδυνος που η ίδια η πολιτική τους παράγει χρησιμοποιείται επίσης απ’ τα ίδια ως φασιστική ομοιοπαθητική της δημοκρατίας.
Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει! Εκτός κι αν υπάρχουν οι Κύκλωπες και οι Γρύπες.
Αντιφασιστικό μέτωπο με μνημονιακά κόμματα που εφαρμόζουν ακροδεξιά πολιτική και παράγουν φασισμό (είτε ως λόγο της πολιτικής τους, είτε ως «αντίλογο» στην πολιτική τους) δεν μπορεί να υπάρξει.
Ας σκληρίζει ο κ. Βενιζέλος. Η πολιτική του, η ακροδεξιά πολιτική του, αφάνισε την πατρίδα και δημιούργησε τους Μιχαλολιάκους. Οι δυνάμεις που θέλουν να σώσουν τον λαό και την πατρίδα, να την απαλλάξουν απ’ τους Μιχαλολιάκους και τον φασιστικό κίνδυνο, δεν έχουν καμμιά δουλειά με όσους τον δημιούργησαν, με όσους εφαρμόζουν οι ίδιοι ακροδεξιά πολιτική.
Ή μήπως δεν είναι ακροδεξιά πολιτική η άρση της Ασυλίας της χώρας, η υποταγή στην Κομαντατούρ των Μνημονίων, η ποινικοποίηση της γνώμης και η υποδούλωση της εργασίας; Φασιστική του κερατά είναι.
Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://greki-gr.blogspot.gr/2013/06/blog-post_6.html
Η έννοια της «σωτηρίας»: Χθες και σήμερα…
Η λέξη «σωτηρία» υπήρξε πάντα το κεντρικό μοτίβο του Φασισμού.
Στον «κλασσικό» φασισμό, αυτόν των εθνικών ιμπεριαλισμών και στα εθνικά δικτατορικά καθεστώτα, η «σωτηρία» συνεπαγόταν την κατάργηση των κομμάτων και κάθε εργατικής και λαϊκής οργάνωσης, διότι κόμματα και οργανώσεις αποτελούσαν τα «άρρωστα κύτταρα» της κοινωνίας και οι «σωτήρες» έπρεπε να τα «καθαρίσουν» με το νυστέρι του «σωτήρα» χειρουργού…
Σήμερα που διανύουμε το ΦΑΣΙΣΜΟ του υπέρ-εθνικού ιμπεριαλισμού (αυτό δεν έχει κατανοηθεί σε βάθος από πολλούς Αριστερούς που προβληματίζονται, όπως ο φίλος Στάθης και Μπογιόπουλος), η λέξη «σωτηρία» παραμένει η ίδια, αλλά με άλλες διαστάσεις και παραλλαγές, αλλά και πιο δόλιες μορφές.
Σήμερα παραμένει άθικτο το κυβερνητικό και πολιτικό οικοδόμημα (και με την υπάρχουσα κατεστημένη «αριστερά»). Αυτά που για τον παλιό φασισμό των ΕΘΝΙΚΩΝ ιμπεριαλισμών αποτελούσαν τα «σάπια κύτταρα», σήμερα αποτελούν την πολιτική αιχμή του ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ: τα εγχώρια, πολύχρωμα ανδρείκελά του.
Το έργο του «κλασσικού» φασισμού το υλοποιούν με την ίδια κτηνωδία, αλλά με πιο ύπουλα μέσα, με ποικίλες μεταμφιέσεις και πολύχρωμες μάσκες, τα θεσμικά κόμματα, τα «δημοκρατικά» όργανα του καθεστώτος, από κοινού με το ΦΑΣΙΣΜΟ των ΜΜΕ, του θεάματος, της «ενημέρωσης», της «ψυχαγωγίας» κ.λπ…
Ο «διάβολος» σήμερα έχει αλλάξει όψη: Είναι οι παρακρατικές συμμορίες αυτού του πλανητικού φασισμού, τα ιδεολογικά και πολιτικά βυθοκορήματα του «κλασσικού» φασισμού: Αυτά τα κόπρανα επιδοτεί, πολύμορφα, συντηρεί και γιγαντώνει ο σύγχρονος φασισμός και ταυτόχρονα τα ανυψώνει σε «σκιάχτρο», σε «διάβολο» για να ξεπλένεται ο ίδιος και να εμφανίζεται σαν «σωτήρας» της «δημοκρατίας» (όλα αυτά τα έχουμε αναλύσει διεξοδικά).
Σήμερα έχουν δουλευτεί και εκλεπτυνθεί και οι νέες λεκτικές φόρμες. Παραμένει, βεβαίως, σαν βάση η «σωτηρία», αλλά οι παραλλαγές της και οι «φόρμες» της έχουν γίνει πλουσιότατες.
Στο κείμενο σχετικά με το νέο «Λεξικό» της Νέας Τάξης αναπτύσσεται η ποικιλία του νέου φασιστικού λεξιλογίου.
Και ο Στάθης στο κείμενό του αναπτύσσει έξοχα τη δολιότητα παραποίησης της έννοιας: «φιλελευθερισμός».
Απλώς να προσθέσουμε εδώ κάποιες παραλλαγές:
Ο Σημιτικός νεοφιλελευθερισμός» εμφανιζόταν σαν «επανίδρυση» και «ευημερία».
Σήμερα η «σωτηρία» έχει πάρει τη φόρμα των Μνημονίων.
Αλλά και τις «αριστερές» φόρμες της «αντιμνημονιακής» ρητορείας…
Οι «αριστερές» ποικιλίες, όπως πάντα, είναι πλουσιότατες: «κεντροαριστερά», «αντιρατσισμοί», εκλογικά μέτωπα «σωτηρίας» ΕΝΤΟΣ του κατοχικού καθεστώτος και με το λαό απλό ψηφοφόρο.
Τελευταίως ο ΣΥΡΙΖΑ «ανακάλυψε» ένα νέο λεκτικό εύρημα: Το «Μέτωπο του Νότου» για τη «σωτηρία» της ΕΕ και της χώρας μας!!!
Ξεχάσαμε και μια άλλη «φόρμα» της «σωτηρίας»: «Το Συνταγματικό Τόξο»!!!
Και εδώ η «αριστερά» συμμετέχει ενεργά και «συνωστίζεται».
Διαβάστε πιο αναλυτικά ΕΔΩ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2013/06/blog-post_4074.html
Ας μην κλείνουμε, συνεπώς, τα μάτια και στις «αριστερές» λεκτικές κατασκευές: Κατασκευές για τη «σωτηρία» μας, ΓΙΑ τη ΣΩΤΗΡΙΑ του νέου ΦΑΣΙΣΜΟΥ…
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7538
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου