Ο καθένας γνωρίζει ότι, οι πολιτικοί είναι απλώς «μαριονέτες», αφού ελέγχονται από το Kαρτέλ – από τις υπερμεγέθεις διεθνείς τράπεζες δηλαδή, καθώς επίσης από τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες. Το αναχρονιστικό δε πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας είναι σχεδιασμένο με τέτοιον τρόπο, ώστε να δίνει την εντύπωση στους απλούς ανθρώπους ότι, έχουν δήθεν τον έλεγχο σε αυτά που συμβαίνουν καθημερινά.
Βέβαια, παρά το ότι οι τραπεζίτες ελέγχουν τη ροή, την παραγωγή και το κόστος του χρήματος, εάν δεν είχαν κάποιο μέσον να μετατρέψουν την εργασία (κάποιου άλλου) σε κεφάλαιο (δικό τους), όλα τα χρήματα του κόσμου δεν θα είχαν καμία απολύτως αξία – οπότε ο μύθος πως το χρέος είναι πλούτος θα είχε σβήσει. Στο σημείο αυτό είναι ίσως σκόπιμο να δει κανείς ποιες είναι οι δέκα μεγαλύτερες εταιρείες των τελευταίων είκοσι ετών, όσον αφορά την κεφαλαιοποίηση τους:
.
Οι 10 μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου, βάση κεφαλαιοποίησης (σε δις δολάρια).
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
.
Από το παραπάνω γράφημα διαπιστώνουμε πως, παρά το ότι το τοπίο έχει αλλάξει στην κορυφή, η «ουσία» παραμένει ως είχε – ειδικά εάν δούμε τους κλάδους, οι οποίοι έχουν τη μεγαλύτερη κεφαλαιοποίηση (σε δις $).
Η ψευδαίσθηση τώρα, σχετικά με το ότι έχουμε την επιλογή όταν αγοράζουμε ένα προϊόν, φαίνεται από την παρακάτω εικόνα – η οποία δεν είναι εντελώς ενημερωμένη, όσον αφορά τη δικτύωση των επιχειρήσεων, αφού η εξαγορά ολόκληρης ή μέρους (προϊόντα) της μίας εταιρείας από την άλλη, με κατεύθυνση το μονοπώλιο συνεχίζεται:
.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
.
Το παραπάνω διάγραμμα δείχνει ένα «μίγμα» των δικτύων – όπου οι μητρικές εταιρείες μπορούν να κατέχουν μετοχές των άλλων ή απλά να συνεργάζονται μεταξύ τους στους τομείς της παραγωγής, της διάθεσης κλπ. Για παράδειγμα, το προϊόν «Monster» δεν ανήκει στην Coca Cola, αλλά διανέμεται από αυτήν.
Για να κατανοήσει κανείς το μέγεθος και την επιρροή αυτών των εταιρειών, η «Procter & Gamble», αξίας 84 δις $, εξυπηρετεί σχεδόν 4,8 δις ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη, με τα χιλιάδες προϊόντα «υγιεινής» που παράγει – τα οποία, αφού έχουν διαφορετικό όνομα, είναι αδύνατον να γνωρίζει κανείς κάθε φορά που «επιλέγει», ποιος παράγει το συγκεκριμένο προϊόν.
Η αξίας 200 δις $ Nestle, γνωστή κυρίως από τις σοκολάτες της, είναι η μεγαλύτερη εταιρεία τροφίμων ολόκληρου του πλανήτη – διαθέτοντας 8.000 διαφορετικές μάρκες προϊόντων και συνεργαζόμενη με πολλές άλλες εταιρείες. Όσο για τη Unilever, η οποία εξυπηρετεί περί τα 2 δις ανθρώπους παγκοσμίως, ελέγχει ένα δίκτυο που πουλάει τα πάντα – από συμβουλές μέχρι ελαιόλαδο.
Περαιτέρω, η περιουσία των 2.170 δισεκατομμυριούχων υπερδιπλασιάσθηκε, σε σχέση με το ξεκίνημα της κρίσης – από 3,1 τρις $ το 2009 στα 6,5 τρις $ σήμερα. Την ίδια στιγμή, τα περιουσιακά στοιχεία του 90% των Πολιτών μειώθηκαν, σε σχέση με το 2009. Η πυραμίδα της δύναμης και του χρήματος φαίνεται από τον πίνακα που ακολουθεί:
.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
.
Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση τράπεζας, ο μέσος δισεκατομμυριούχος έχει έναν κύκλο γνωριμιών, «διασυνδέσεις» δηλαδή, συνολικής αξίας 15 τρις $ – οπότε η αύξηση του πλούτου του, μέσω της συμμετοχής σε εκδηλώσεις με «συναδέλφους» του, είναι κάτι περισσότερο από εξασφαλισμένη. Οι δισεκατομμυριούχοι αυτοί ελέγχουν συνολικά μία καθαρή περιουσία της τάξης των 33 τρις $.
Συνεχίζοντας, 25 μεγάλες πόλεις στον κόσμο αντιπροσωπεύουν το 50% περίπου του παγκόσμιου ΑΕΠ – ενώ στο σχήμα που ακολουθεί φαίνονται οι μεγαλύτερες κατά τη διάρκεια της ιστορίας:
.
Οι μεγαλύτερες πόλεις διαχρονικά, με την εκτίμηση του πληθυσμού τους (σε χιλιάδες) στις παρενθέσεις.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
.
Οι «κυρίαρχες» πόλεις είχαν ανέκαθεν «εγγενή» φυσικά πλεονεκτήματα – όπως η τοποθεσία, η ζώνη ώρας και οι διαθέσιμοι πόροι. Εν τούτοις, τόσο η ανάπτυξη, όσο και η διατήρηση τους προϋπέθετε πάντοτε σωστή παιδεία, εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, ισχυρή θεσμική προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας, ευρεία βιομηχανική βάση, καθώς επίσης πολιτικές, οι οποίες αποσκοπούν στην προσέλκυση κεφαλαίων και προικισμένων ατόμων – «ταλέντων», όπως συνήθως αποκαλούνται.
Οι αποτυχίες πάντως των πόλεων κατά τη διάρκεια της ιστορίας, οφείλονταν είτε στην υπέρμετρη στήριξη βιομηχανιών που είχε μειωθεί δραματικά η κερδοφορία τους (για παράδειγμα, της κλωστοϋφαντουργίας στην Ελλάδα), είτε ως αποτέλεσμα των κατεστημένων συμφερόντων, οι οποίες τις ελέγχουν.
Ολοκληρώνοντας, ένα δίκτυο 147 διεθνών χρηματοπιστωτικών ομίλων ελέγχει το 40% περίπου των 43.060 πολυεθνικών, οι οποίες ουσιαστικά «μονοπωλούν» τον πλανήτη – σύμφωνα με έρευνα ελβετικού ινστιτούτου (πηγή). Οι 25 ισχυρότεροι όμιλοι παγκοσμίως είναι οι εξής:
(1) Barclays plc (2) Capital Group Companies Inc (3) FMP Corporation (4) AXA (5) State Street Corporation (6) JP Morgan Chase & Co (7) Legal & General Group plc (8) Vanguard Group Inc (9) UBS AG (10) Merrill Lynch & Co Inc (11) Wellington Management Co LLP (12) Deutsche Bank AG (13) Franklin Resources Inc (14) Credit Suisse Group (15) Walton Enterprises LLC (16) Bank of New York Mellon Corp (17) Natixis (18) Goldman Sachs (19) T. Rowe Price Group Inc (20) Legg Mason Inc (21) Morgan Stanley (22) Mitsubishi UFJ Financial Group Inc (23) Northern Trust Corp (24) Societe Generale (25) Bank of America
Ίσως οφείλει να σημειωθεί εδώ ότι, η ανάπτυξη των κυριάρχων της υφηλίου είναι κυρίως εντάσεως ανεργίας – ενώ είναι γνωστό ότι, οι περισσότερες θέσεις εργασίας δημιουργούνται από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Συμπεραίνεται λοιπόν ότι σε έναν πλανήτη, ο οποίος ελέγχεται όλο και περισσότερο από τις πολυεθνικές, με την πολιτική επιρροή τους να στηρίζεται στο σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η ανεργία θα συνεχίσει να οδηγεί στο περιθώριο όλο και πιο πολλούς ανθρώπους – έως εκείνη τη στιγμή βέβαια που, νομοτελειακά, θα επαναστατήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου