Ο πόλεμος στην εποχή μας έχει αλλάξει δραματικά, ένα από τα οργανικά κομμάτια του σύγχρονου πολέμου και ίσως από τα καθοριστικά του πεδία είναι ο ηλεκτρονικός πόλεμος. Σε αυτό δεν εντάσσεται μόνο αυτό που πολλοί νομίζουν δηλαδή την επίθεση - παρακώλυση υποδομών, (στρατιωτικών και μη) του "εχθρού" αλλά επεκτείνεται στην προπαγάνδα, την βιοπολιτική και την άσκηση εξουσίας και καταστολής με ανώτερα μέσα.
Τα social media, η ηλεκτρονική ενημέρωση αποτελούν μόνο ένα πεδίο που διεξάγεται μια λυσσαλέα μάχη όχι μόνο για την ανάδειξη μιας "αλήθειας" αλλά για την ίδια την ιδεολογία, και κυριαρχία (οικονομική, πολιτική και κοινωνική) του συστήματος. Σε έναν χώρο που παραγωγός περιεχομένου και πληροφορίας μπορεί να είναι ο καθένας από εμάς, που σμιλεύονται συνειδήσεις, φτιάχνονται ειδήσεις και οριακά πλάθεται η εικόνα που έχουμε για τον κόσμο αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς πόσο σημαντικό πεδίο μάχης μετατρέπεται το διαδίκτυο για κάθε κράτος. Δεν μιλάμε μόνο για ένα πόλεμο ελέγχου ή παρακολούθησης όπως μπορεί να το φαντάζονται κάποιοι αλλά για έναν πόλεμο που δημιουργεί δικές του πραγματικότητες φτιαγμένες από το τίποτα, πραγματικότητες που καθορίζουν από το τι πιστεύει ο καθένας για ένα γεγονός μέχρι το πως συμπεριφέρεται πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά. Αν για μια στιγμή αναλογιστείτε τι κάνετε μέσω του διαδικτύου και κατά πόσο αυτό αποτυπώνει μια σαφή εικόνα για το άτομό σας αλλά και την ζωή σας ίσως μπορείτε να πιάσετε την κορυφή του παγόβουνου που λέγεται ηλεκτρονικός πόλεμος. Προσθέστε σε αυτό την διάδοση του μέσου και την καθημερινή χρήση και μπορούμε να αντιληφθούμε όλοι μας το μέγεθος του πεδίου μάχης...
Γιατί ο πόλεμος της πληροφορίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πολέμου της νέας εποχής.
Από την τεράστια ατζέντα που ανοίγει το θέμα ας ρίξουμε μια ματιά τι συμβαίνει στον ελλαδικό χώρο. Ο χώρος των social media και του διαδικτύου είναι ίσως το κυριότερο κομμάτι ενημέρωσης του κινήματος και όχι μόνο, διασποράς των ειδήσεων και των απόψεών μετά τον δρόμο και την face-to-face επαφή με τους δρώντες. Από το indymedia μέχρι τον πακτωλό ενημερωτικών και πολιτικών blog, site η άνοδος της ηλεκτρονικής πληροφόρησης και διακίνησης ιδεών ιδιαίτερα στην Ελλάδα της κρίσης έχει εκτοπίσει σε ένα μεγάλο βαθμό τα κλασσικά ΜΜΕ (εφημερίδες και τηλεόραση).
Στον αντίποδα το κράτος κυρίαρχα μέσω της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και λιγότερο της ΕΥΠ έρχεται να παίξει ρόλο σε αυτό όχι μόνο κατασταλτικού μηχανισμού ή του μηχανισμού παρακολούθησης αλλά κρυφού παίχτη μέσα στην ηλεκτρονική αρένα.
Ποια είναι όμως τα έργα και ημέρες της πολυθρύλητης Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος (ΔΗΕ);
Πολλοί θα μιλήσουν για ένα θετικό έργο πχ. απέναντι στην παιδική πορνογραφία. Πέραν του ότι τα νούμερα που παρουσιάζουν δεν βγαίνουν ας θυμηθούμε την περίπτωση της υπόθεσης του αγωνιστή Παναγιώτη Βήχου (σχετικά εδώ) στο πως δηλαδή ένας άνθρωπος που ξεσκέπασε κύκλωμα σωματεμπορίας στην Σαντορίνη με εμπλοκή αστυνομικών βρέθηκε κατηγορούμενος για "μαστροπεία", "πορνογραφία ανηλίκων" και "διευκόλυνση αλλότριας ακολασίας". Μετά από πολυετή δικαστική διαμάχη αποδείχτηκε η αθωότητα του και το πως είχαν πλαστογραφηθεί τα μέχρι τότε "αποδεικτικά" στοιχεία της ενοχής του.
Μιλούν έπειτα για τις περιπτώσεις cyber-bullying και διακίνηση ιδεών μίσους Αλήθεια οι φωτογραφίες και τα βίντεο με ακροδεξιούς να μοστράρουν οπλισμό, να καλούν σε επιθέσεις εναντίων αγωνιστών και μεταναστών, πραγματικά λιντσαρίσματα και επιθέσεις σε μετανάστες και πρόσφυγες, λογύδρια μίσους γνωστών περσόνων μελών κομμάτων που προσβάλλουν την μνήμη νεκρών όπως του Γρηγορόπουλου ή του Φύσσα δεν δέχθηκαν ποτέ ούτε καν ένα απαλό χτύπημα στον καρπό.
Από την άλλη οι "μεγάλες" επιτυχίες της ΔΗΕ είναι ο "Παστίτσιος", η δίωξη του Δικτύου Ελευθέρων Φαντάρων Σπάρτακος και τόσων άλλων που αναδεικνύουν πως υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ενώ λοιπόν τόσα γίνονται στο κομμάτι της διακίνησης μαύρου χρήματος, είτε μέσω offshore εταιριών , είτε μέσω τραπεζών εκεί η αντίστοιχη υπηρεσία έχει ελάχιστα έως μηδενικά αποτελέσματα. Ενώ δεν λείπουν και τα δημοσιεύματα που δείχνουν πως η υπηρεσία χορηγείται από τραπεζικούς ομίλους ( δες εδώ και εδώ). Αλλά αν κάποιος γράψει για το σκάνδαλο της Proton Bank οδηγείται με μυστήριους οδούς στην εισαγγελία (δες εδώ).
Βέβαια οι "φιλικές" επισκέψεις της υπηρεσίας σε σελίδες αντιπληροφόρησης δεν έλειψαν ποτέ, όπως αυτή στο indymedia (δες εδώ). Και ο κατάλογος συνεχίζεται όσο έχει την όρεξη κάποιος να ψάξει πέρα από τα εγκώμια που πλέκουν. Αν κάποιος κοιτάξει ψύχραιμα το ποιόν της υπηρεσίας καταλαβαίνει πως δεν είναι τίποτα περισσότερο από ίσως τον πιο ανεπτυγμένο και καλοδουλεμένο μηχανισμό καταστολής του ελληνικού κράτους με διεθνείς επαφές και εκπαιδεύσεις, με τεράστιες δυνατότητες και πρόσβαση τόσο σε χρηματοδότηση όσο και σε δομές.
Το ζήτημα όμως πέρα από την δημοσιογραφικό του ενδιαφέρον είναι πολύ σοβαρό. Πως δηλαδή μια υπηρεσία της ασφάλειας με ένα είτε ανύπαρκτο είτε πολύ επιθετικό νομικό πλαίσιο είναι σε θέση να τρομοκρατεί αγωνιστές, δημοσιογράφους και να ελέγχει και προωθεί πληροφορίες μέσα στο διαδίκτυο.
Για μας η απάντηση είναι απλή: η ΔΗΕ αποτελεί ένα στρατηγικό κομμάτι του κράτους άμυνας - ασφάλειας που εξυπηρετεί πολλαπλούς σκοπούς. Ο David Kilcullen ιδρυτής του κέντρου της Νέας Αμερικανικής Ασφάλειας και Συνεργάτης σε θέματα στρατηγικής των ΗΠΑ, αναλύει πως για κάθε προσπάθεια ελέγχου μιας κατάστασης χρειάζονται τρεις πυλώνες (ασφάλεια, πολιτική και οικονομία) όμως όλοι αυτοί οι πυλώνες στηρίζονται στην μάχη της πληροφορίας που πρέπει να είναι τοπική, περιφερειακή και διεθνής. Πρέπει να παράγει ιδεολογία, κίνητρα και ασφάλεια στην υπηρεσία της σταθεροποίησης του ελέγχου. Αλλιώς το όλο οικοδόμημα του ελέγχου καταρρέει ως τραπουλόχαρτο.
Η αιτιολόγησή του για αυτό είναι η εξής: "Αυτό ισχύει γιατί η αντίληψη των πραγμάτων είναι καθοριστική στην ανάπτυξη ελέγχου και επιρροής πάνω σε πληθυσμιακές ομάδες. Ουσιαστικά μέτρα ασφάλειας, πολιτικής και οικονομίας είναι κρίσιμα αλλά για να είναι αποτελεσματικά πρέπει να εδράζονται πάνω και να ενσωματώνονται σε μια ευρύτερη στρατηγική πληροφορίας".
Πολλοί κάπου εδώ θα αρχίσουν να νομίζουν πως υπερβάλλουμε και πως ο μόνος μεγάλος παίχτης σε αυτή την υπόθεση είναι η αμερικάνικη NSA και πως η Ελλάδα αποτελεί απλά ένα φτωχό συγγενή στον ηλεκτρονικό πόλεμο και την παρακολούθηση. Αυτό όμως δεν ισχύει ούτε στο ελάχιστο. Το ελληνικό κράτος έχει εξοπλιστεί πολλές φορές με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας όσον αφορά τα λογισμικά παρακολούθησης είτε αυτό αφορούσε το υπερσύγχρονο σύστημα C4I την περίοδο των ολυμπιακών αγώνων είτε το πρόσφατο αποκτηθέν σύστημα δωρεά της Scotland Yard ( δες εδώ ) ή το περσινό φιάσκο με την απόκτηση λογισμικού παρακολούθησης από την Ιταλική Hacking Team ( δες εδώ και εδώ και εδώ).
Μια ακόμη γύρα στην υπόθεση της Vodafone ή συνολικότερα των υποκλοπών κλήσεων, των τεράστιων βάσεων δεδομένων καταγραφής κλήσεων που αναπτύσσεται καιρό τώρα πέρα από την υπόθεση του "υπέρ-κοριού" της ΕΥΠ που ακούγεται (δες εδώ) δίνουν όλα εκείνα τα στοιχεία πως μιλάμε για μια τεράστια υποδομή που μοιάζει περισσότερο με το πανοπτικόν του Bentham μόνο που αντί για μια φυλακή εδώ μιλάμε για μια ολόκληρη κοινωνία.
Σε αυτό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει συμβάλλει χαρακτηριστικά ειδικά με την στρατηγική της συνεργασία με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ με χαρακτηριστική την τελευταία συνάντηση που έγινε στις τρεις Μαρτίου όπως ενημερώνει και το Ισραηλινό Υπουργείο Εσωτερικών (δες εδώ) και την κοινή εκπαίδευση των αντίστοιχων στρατιωτικών και αστυνομικών τμημάτων ηλεκτρονικού πολέμου.
Κλείνοντας ο ρόλος του διαδικτύου για το κίνημα είναι κάτι που ίσως παίρνεται αψήφιστα ως κάτι που πάντα θα μας διατίθεται ή πως η παρακολούθηση, ο έλεγχος και επιβολή πληροφορίας είναι σενάρια από θεωρίες συνωμοσίας. Δεν είναι καθόλου έτσι. Το λεγόμενο internet blackout που επιβάλλουν κυβερνήσεις κατά την περίοδο διαδηλώσεων , η διασπορά ψεύτικων ειδήσεων για την καλλιέργεια του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, οι επιθέσεις και τα κατεβάσματα σελίδων ή προφίλ αγωνιστών ή δημοσιογράφων που κάνουν αποκαλύψεις μαζί με τις δικαστικές διώξεις όπως υπενθύμισε η καταδίκη του Δικτύου Ελευθέρων Φαντάρων Σπάρτακος είναι πτυχές που πρέπει όχι μόνο να τις αναδεικνύουμε αλλά να τις πολεμάμε καθημερινά.
Μέσα στις υπάρχουσες κατασταλτικές και πολεμικές μηχανές των σύγχρονων κρατών είναι και οι αντίστοιχες υπηρεσίες κυβερνοασφάλειας, οπότε από το μέρος μας κι αυτές θα "τυγχάνουν" της ίδιας "αντιμετώπισης".
Είναι δηλαδή για μας μια μάχη όχι απλά υπεράσπισης δικαιωμάτων, ενημέρωσης και πάλης, αλλά μια μάχη διάλυσης και κατάργησής τους.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2016/04/blog-post_95.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου