Γιώργος Μητραλιάς
Φυσικά, δεν είναι σύμπτωση ότι εδώ και μήνες, και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Γαλλία, δυο μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα αντιστέκονται και προχωρούν ενάντια στις δυνάμεις της συντήρησης και του νεοφιλελευθερισμού. Και επίσης φυσικά, δεν είναι σύμπτωση ότι και τα δυο αυτά μεγάλα κινήματα αντιμετωπίζουν τη συντονισμένη λυσσαλέα αντίδραση των ΜΜΕ που εδώ και μήνες (!) επαναλαμβάνουν μονότονα και σε εικοσιτετράωρη βάση ότι επίκειται η παράδοση και εξαφάνισή τους…
Αναφερόμαστε προφανώς στο μεγάλο απεργιακό –και όχι μόνο- κίνημα των Γάλλων εργαζομένων ενάντια στο νόμο που θέλει να εξαφανίσει τις εργασιακές κατακτήσεις ενός αιώνα αγώνων. Και αναφερόμαστε επίσης στο γιγάντιο ριζοσπαστικό και ιστορικών διαστάσεων και συνεπειών πολιτικό κίνημα που δημιούργησε στις ΗΠΑ η καμπάνια του Μπέρνι Σάντερς. Και στις δυο περιπτώσεις, ο πόλεμος που έχουν εξαπολύσει εναντίον τους τα καθεστωτικά ΜΜΕ δεν έχει προηγούμενο και εγκαινιάζει μια νέα εποχή στους όρους διεξαγωγής των ταξικών αγώνων, τουλάχιστον σε περίοδο (κοινωνικής) ειρήνης…
Συγκεκριμένα, τουλάχιστον από τον περασμένο Μάρτη το σύνολο των αμερικανικών ΜΜΕ (τηλεοπτικά δίκτυα, καθημερινές εφημερίδας, περιοδικά, ιστοσελίδες, κλπ), ακολουθούμενα βεβαίως από το σύνολο των ΜΜΕ του πλανήτη μας, όχι μόνο διαπιστώνουν καθημερινά «το τέλος» της καμπάνιας του Μπέρνι αλλά και τον καλούν, όλο και πιο επιτακτικά, να αποσυρθεί και να σταματήσει «αυτή την ιστορία που έχει παρατραβήξει». Μάλιστα, με την πάροδο του χρόνου, ο παραδοσιακός «φιλελεύθερος» καθωσπρεπισμός πολλών από αυτά τα ΜΜΕ έχει παραχωρήσει τη θέση του σε μια άκρατη χυδαιότητα καθώς δεν διστάζουν πια να απευθύνονται στον «ξεροκέφαλο» Σάντερς καλώντας τον «να τελειώνει» ή ακόμα και «να ξεκουμπιστεί» πάραυτα! (1)
Θέλοντας να αφιερώσουμε περισσότερο χώρο στις γαλλικές εξελίξεις, σταματάμε σε αυτό το σημείο την αναφορά μας στην αμερικανική κοσμογονία περιοριζόμενοι στην εξής διαπίστωση, που απορρέει –και- από τη βαρυσήμαντη ομιλία του γερουσιαστή από το Βερμόντ στους υποστηρικτές του τη νύχτα της 16ης Ιουνίου: Το κίνημα του Μπέρνι Σάντερς είναι σήμερα περισσότερο ακμαίο, ριζοσπαστικό και μαζικό παρά ποτέ, ο ίδιος δηλώνει αποφασισμένος να συνεχίσει και να δομήσει οργανωτικά την «πολιτική επανάστασή» του και κυρίως, θα πρέπει να θεωρείται πια δεδομένη η ντε φάκτο δημιουργία τόσο του ανεξάρτητου κινήματος των πολλών εκατομμυρίων πολιτών όσο και του περίφημου «τρίτου» κόμματος που θα φθείρει ανεπανόρθωτα τον παραδοσιακό πυλώνα της αμερικανικής μεγαλοαστικής ηγεμονίας, τον αμερικανικό δικομματισμό!(2)
Αν και σε σύγκριση με τα τεκταινόμενα στις ΗΠΑ τα μεγέθη είναι πολύ διαφορετικά, κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην πολύ πιο κοντινή μας Γαλλία. Από τότε που ξεκίνησε το σημερινό κύμα διαμαρτυρίας ενάντια στο «νόμο εργασίας», δηλαδή τον περασμένο Μάρτιο, τα γαλλικά ΜΜΕ, μαζί με την κυβέρνηση αλλά και τη δεξιά αντιπολίτευση, δεν έχουν σταματήσει ούτε ένα λεπτό να διαλαλούν ότι το κίνημα «ασθμαίνει», «συρρικνώνεται», «ξεφουσκώνει» ή «δίνει την τελευταία μάχη του για την τιμή των όπλων». Ταυτόχρονα, διακρίνονται για τη συστηματική κατασυκοφάντηση των απεργών που φτάνει μέχρι την εξομοίωσή τους με «τρομοκράτες», σε μια περίοδο μάλιστα που η Γαλλία αιμορραγεί από την πραγματική τρομοκρατία. Όμως, το αποτέλεσμα είναι οικτρό: οι μεν απεργοί και τα συνδικάτα τους (CGT, FO, Solidaires), παρά τις κάθε λογής αντιξοότητες, κρατούν γερά η δε κοινή γνώμη εξακολουθεί να απορρίπτει μαζικά (70%) το διαβόητο νόμο και την κυβέρνηση που τον εμπνεύστηκε.
Τρανή απόδειξη η τεράστια συμμετοχή στη παρισινή διαδήλωση της 14ης Ιουνίου, που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο από τότε που άρχισε το υπό εξέλιξη κίνημα. Ακόμα και αν οι διαδηλωτές δεν ήταν ένα εκατομμύριο, όπως ανακοίνωσαν τα συνδικάτα, ξεπέρασαν όμως σίγουρα τις 500.000 και μόνο κωμικοί είναι οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης και των ΜΜΕ που δεν δίστασαν να κάνουν λόγο για «70.000 διαδηλωτές» και για «κίνημα που φθίνει».
Πέρα από όλα αυτά, είναι όμως η ίδια η στάση του πρωθυπουργού Βαλς που διαψεύδει τους ισχυρισμούς περί «ξεφουσκώματος» του απεργιακού κινήματος. Πράγματι, αν όλα πήγαιναν για την κυβέρνηση τόσο καλά όσο δηλώνει ο κ. Βαλς και οι δικοί του, τότε προς τι οι υστερικές απειλές του ιδίου προς τους απεργούς και τα συνδικάτα τους αμέσως μετά το τέλος της τεράστιας διαδήλωσης; Προς τι οι δηλώσεις του περί… απαγόρευσης των προγραμματισμένων για τις επόμενες μέρες και εβδομάδες νέων εργατικών διαδηλώσεων; Και προφανώς, προς τι οι ανά δεκαπεντάλεπτο επαναλαμβανόμενες όλο το εικοσιτετράωρο (!) από τα τηλεοπτικά κανάλια συνεχούς πληροφόρησης συκοφαντίες ότι οι απεργοί μπορεί και να είναι κοινοί… τρομοκράτες και να αξίζουν ανάλογη μεταχείριση; Αν μάλιστα πιστέψουμε τελευταία δημοσιεύματα του γαλλικού τύπου, η πραγματικότητα είναι διαμετρικά αντίθετη από εκείνη που θέλει να παρουσιάσει ο άτεγκτος, αυταρχικός και ακραίος νεοφιλελεύθερος Γάλλος πρωθυπουργός: Στην κυβέρνηση του πνέει άνεμος πανικού και η συνοχή της δοκιμάζεται αγρίως αυτό τον καιρό καθώς ακόμα και εξέχοντες υπουργοί διαπιστώνουν ότι «ο Βαλς την οδηγεί γραμμή στον τοίχο» και το (Σοσιαλιστικό) κόμμα στη καταστροφή…
Ωστόσο, η αποσύνθεση των μεν, δηλαδή της κυβέρνησης Ολάντ-Βαλς, δεν σημαίνει αναγκαστικά και βέβαιη επικράτηση των δε, δηλαδή των απεργών καθώς το κίνημά τους υφίσταται πάντα τις συνέπειες της ιστορικής κρίσης της γαλλικής αριστεράς και μόλις πριν από λίγο άρχισε την ανασυγκρότησή του μετά από δεκαετίες ηττών και υποχώρησης. Σαν να μην έφταναν όμως όλα αυτά, οι νέες κατασταλτικές μέθοδοι που εφαρμόζει η αστυνομία του υπουργού Εσωτερικών κ. Καζνέβ κλιμακώνουν απερίγραπτα την ένταση, προκαλούν ανοιχτά τους απεργούς/διαδηλωτές και μπορούν ανά πάσα στιγμή να οδηγήσουν σε μια γενικευμένη και αιματηρή ανεξέλεγκτη έκρηξη που θα μεταβάλει δραστικά τα δεδομένα της γαλλικής κρίσης. Με άλλα λόγια, όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά συμπεριλαμβανομένου και εκείνου του γενικού σαπίσματος της κατάστασης καθώς καμιά από τις δυο αντιμαχόμενες παρατάξεις δεν υπερέχει ξεκάθαρα, ενώ ταυτόχρονα η δεξιά αντιπολίτευση είναι σε οικτρή κατάσταση και αδυνατεί να επωφεληθεί από τον αργό θάνατο της σοσιαλφιλελεύθερης κυβέρνησης.
Το συμπέρασμά μας δεν είναι δύσκολο: η δημιουργία ενός τεράστιου και άκρως ριζοσπαστικού κινήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες έρχεται την κατάλληλη στιγμή για να βοηθήσει την ευρωπαϊκή αριστερά και κυρίως, τα ευρωπαϊκά εργατικά και άλλα κοινωνικά κινήματα να σταθούν στα πόδια τους και να μπολιαστούν με την ζωογόνο ριζοσπαστικότητα που τους έχουν στερήσει τα τελευταία 30-35 χρόνια της νεοφιλελεύθερης παντοδυναμίας. Και για να εξηγούμεθα: Όσο ταχύτερα συνειδητοποιήσουν αυτή τη νέα διεθνή πραγματικότητα οι ηγεσίες τους και πράξουν ανάλογα, τόσο συντομότερη και λιγότερο επώδυνη θα είναι η έξοδος όλων μας από τη γενικευμένη κοινωνική αλλά και υπαρξιακή μας κρίση!…
Πηγή: contra-xreos.gr
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ipa-kai-gallia-ta-dyo-nea-kinimata-poy-allazoyn-ta-dedomena
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου