Πως η «θρησκεία των αγορών», εμποτισμένη από τον γερμανικό προτεσταντισμό, επιβάλλεται επί των χωρών - μελών της ευρωζώνης ως «πολιτική» στη θέση της πολιτικής
Ας δούμε αυτό το κωμικοτραγικό επεισόδιο (την παταγώδη άρνηση των «αγορών» να δεχτούν ξανά στην… μεγάλη χρηματοπιστωτική οικογένεια το θλιβερό κυβερνητικό δίδυμο) στη μεταφυσική του διάσταση: οι δύο άσωτοι αδελφοί (Σαμαράς – Βενιζέλος) υπέβαλαν εαυτούς και… αλλήλους σε οδυνηρές θυσίες και τιμωρίες και, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, αποφάσισαν να επιζητήσουν τη συμπόνια – των «αγορών», την «αγάπη του πατέρα». Να σωθούν…
«Η συμπόνια και η αγάπη του πατέρα της παραβολής του Ασώτου», εξηγούν οι θεολόγοι, «παριστάνει την συμπόνια και την αγάπη του Πατέρα Θεού: ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι∙ να έρθουν στην επίγνωση της αλήθειας…».
Μάλιστα…. Ωστόσο οι δικοί μας άσωτοι, οι Σαμαράς – Βενιζέλος, παρά την αυστηρή τους θρησκευτικότητα, παρά την διετή προσήλωσή στους κανόνες, δεν αξιώθηκαν τη συμπόνια και την αγάπη της παραβολής. Έφαγαν πόρτα! Από τις «αγορές»…
Άλλοι, πάλι, λένε πως σώθηκαν. Πως μετά απ’ αυτή τη μικρή τους πολιτική παρασπονδία «επανήλθαν στην επίγνωση της αλήθειας». Που δεν είναι παρά η «μεταφυσική διάσταση της Οικονομίας», όπως την περιέγραφε ο Πασκάλ Μπρυκνέρ στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας: Μες στη γενική πανωλεθρία των πεποιθήσεων και των ιδεολογιών, υπάρχει τουλάχιστον μία που αντέχει ακόμα και που η ζωτικότητά της δεν διαψεύδεται: η Οικονομία. Έχει πάψει από καιρό να είναι μια ξερή επιστήμη, μια ψυχρή δραστηριότητα της λογικής, τώρα έχει γίνει η ύστατη θρησκευτικότητα του ανεπτυγμένου κόσμου, η θρησκεία των αγορών…
Η «θρησκεία των αγορών»! Που εδώ και μια δεκαετία, εμποτισμένη από τον γερμανικό προτεσταντισμό, επεβλήθη επί των χωρών - μελών της ευρωζώνης ως «πολιτική» στη θέση της πολιτικής, καθορίζοντας τη μοίρα των λαών της. Νηστεία και προσευχή: ήγγικε γάρ η βασιλεία των Αγορών
Φταίνε και οι δημοσιογράφοι
Αλλά εάν «ήγγικε η βασιλεία των Αγορών», πως γίνεται οι αγορές να φοβούνται τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ; Και δεν μιλάω για τις δηλώσεις της εκπροσώπου των… ασώτων, της κ. Βούλτεψη. Αυτές, είναι σαφές, αποκάλυπταν την εσπευσμένη επιστροφή των Σαμαρά – Βενιζέλου στη… στρατηγική «για όλα φταίει ο Τσίπρας», μετά την «πόρτα» που έφαγαν από τις «αγορές».
Μιλάω για τη «στρατηγική του φόβου» που εκπορεύεται από το «βασίλειο των Αγορών» και, μέσω των… αγοραίων – και όχι μόνον – διεθνών media κοινωνικοποιείται, καταλαμβάνοντας το ανθρώπινο σύμπαν και, είναι ο φόβος για την πολιτική: « Οι αγορές φοβούνται μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ», μας είπε προ ημερών, (κινούμενος στη γραμμή Βούλτεψη) ο Σάιμον Νίξον της Wall Street Journal. Άλλοι, των Financial Times σήμερα, της Αυγής χθες, του Βήματος προχθές, της Καθημερινής καθημερινά, μας λένε ότι «οι αγορές σκέφτονται», «οι αγορές έχουν χιούμορ», «οι αγορές πονούν», «αισθάνονται», «δρουν και αντιδρούν». Κάνουν σεξ οι αγορές; Είναι η μόνη απορία που μου απέμεινε. Αν γνωρίζουν ας μου απαντήσουν οι… συνάδελφοι.
Το πρώτο που διδάσκεται ο νεαρός δημοσιογράφος – αν έχει την τύχη να θητεύσει δίπλα σε κανονικούς δημοσιογράφους – είναι να αποφεύγει στα κείμενα και στους τίτλους του την υποκειμενοποίηση των αντικειμένων προκειμένου να μη συντελεί στην αποπροσωποίηση των ευθυνών. Ωστόσο οι τίτλοι του τύπου «Νταλίκα – φονιάς», και εκφράσεις του τύπου «Βουλή – άβουλη», κατακυριεύουν, καθημερινά τις σελίδες των εφημερίδων…
Οι αγορές έχουν ψυχή;
Αυτό όμως που γίνεται με τις «αγορές», η συστηματική υποκειμενοποίησή του εν λόγω αντικειμένου από το συστημικό –και το αντισυστημικό εν πολλοίς, σύμπαν (παγκόσμια πολιτική ηγεσία, οικονομολόγοι, διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και, για να μην αποπροσωποποιούμε τις ευθύνες μας, εμείς οι δημοσιογράφοι) – είναι εξαιρετικά σκανδαλώδες. Σαν μια εν εξελίξει θεωρία συνωμοσίας που στοχεύει στην διαρκή υποκειμενοποίηση των «αγορών» για να τους δώσει σώμα και ψυχή. Και να αποκρύψει τα πραγματικά σώματα και τις ψυχές πίσω τους.
Αλλά τα «σώματα» πίσω απ’ τις «αγορές» έχουν κατηγορίες, (είναι Tράπεζες, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, Hedge Funds και άλλα κερδοσκοπικά ιδρύματα) και οι «κατηγορίες» έχουν και brand names ( Goldman Sachs, Neuberger Berman, Blackrock U.K και δεκάδες ακόμα επώνυμους ναούς του χρήματος σε κάθε γεωγραφικό μήκος και πλάτος, καθώς και τους τρεις ρουφιάνους τους στις εθνικές οικονομίες του πλανήτη, τους Fitch, Moody’s, και Standard & Poor’s) και έχουν και ονοματεπώνυμα, όπως Rothschilds (Λονδίνο), Lazar Brothers (Παρίσι), Warburg Bros (Αμβούργο), Kuhn Loeb (Νέα Υόρκη) κλπ, κλπ, κλπ…
Όμως η σημαντικότερη παρενέργεια της σχεδιασμένης – ή μη, από το «σύστημα», υποκειμενοποίησης των «αγορών», είναι η περιβολή τους με στοιχεία έλλογης οντότητας: να βλέπουν να ακούνε, να σκέφτονται – αν είναι δυνατόν καλύτερα από τους πολίτες και τους πολιτικούς.
Να προκύψει η θεοποίησή του εκλεκτού «υποκειμένου», η θέσπιση της «θρησκείας των αγορών». Που θα υποκαταστήσει – τείνει να συμβεί, συμβαίνει – τις ιδεολογίες, την πολιτική.
Νίκος Τσαγκρής
restaro.blogspot
http://vathiprasino.blogspot.gr/2014/10/blog-post_315.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου