ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΛΑΟ: ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΤΩΝ ΕΛΙΤ

(Παρ. 13/11/15 - 18:00)

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ANNA GABRIEL, ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΗΣ CUP, ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΟΝΙΑΣ

Ενώ η σύ­γκρου­ση Κα­τα­λο­νί­ας και Ισπα­νι­κού Κρά­τους έχει ήδη αρ­χί­σει και ανα­μέ­νε­ται να κλι­μα­κω­θεί στις αμέ­σως επό­με­νες μέρες, εβδο­μά­δες και μήνες, είναι ιδιαί­τε­ρα χρή­σι­μο -ει­δι­κά για την ελ­λη­νι­κή αρι­στε­ρά- να γνω­ρί­σει όσο γί­νε­ται κα­λύ­τε­ρα και από πρώτο χέρι το με­γά­λο πρω­τα­γω­νι­στή της κρί­σης, τη διαρ­κώς ανερ­χό­με­νη κα­τα­λα­νι­κή CUP που, αν μη τι άλλο, απο­δει­κνύ­ει έμπρα­κτα ότι ο αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κός ρι­ζο­σπα­στι­σμός, συν­δυα­σμέ­νος με μπό­λι­κο φε­μι­νι­σμό, οι­κο­σο­σια­λι­σμό και αντι­γρα­φειο­κρα­τι­κή δη­μο­κρα­τία, μπο­ρεί να πε­τύ­χει εκεί που η με­τριο­πα­θής ευ­ρω­παϊ­κή αρι­στε­ρά με­τρά­ει μόνο ήττες και απο­τυ­χί­ες.

Ας πά­ρου­με λοι­πόν μια γεύση από το «φαι­νό­με­νο» CUP, με τα με­γά­λα απο­σπά­σμα­τα της ιστο­ρι­κής ομι­λί­ας της 39χρο­νης βου­λευ­τί­νας της (η CUP απα­γο­ρεύ­ει ρητά την ύπαρ­ξη ηγε­τών και αρ­χη­γών) Anna Gabriel λίγο πριν από την υπερ­ψή­φι­ση της Δια­κή­ρυ­ξης Ανε­ξαρ­τη­σί­ας στην κα­τα­λα­νι­κή Βουλή στις 9 Νο­εμ­βρί­ου 2015.

Γ.Μ.

(...) Από την επαύ­ριο των εκλο­γών της 27ης Σε­πτεμ­βρί­ου, η CUP άρ­χι­σε να ερ­γά­ζε­ται για να εγ­γυ­η­θεί την υλο­ποί­η­ση της ξε­κά­θα­ρης δη­μο­κρα­τι­κής εντο­λής που βγήκε μέσα από τις κάλ­πες και για να επι­τα­χύ­νει το ξε­κί­νη­μα της δια­δι­κα­σί­ας προς την Κα­τα­λα­νι­κή Δη­μο­κρα­τία: Δη­μο­κρα­τι­κή ρήξη, σχέ­διο σοκ έκτα­κτης και κα­τε­πεί­γου­σας κοι­νω­νι­κής ανά­γκης καθώς και λαϊκή και όχι ελι­τί­στι­κη συ­ντα­κτι­κή δια­δι­κα­σία, που δεν μπο­ρεί να εξαρ­τη­θεί παρά μόνο από τη ρητή βού­λη­ση της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας αυτής της χώρας.

Αυτός ο τρι­πλός στό­χος κι­νεί­ται προς την κα­τεύ­θυν­ση ενός ρι­ζι­κά νέου μέλ­λο­ντος, προς την κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη, προς μια νέα δια­μόρ­φω­ση των σχέ­σε­ων εξου­σί­ας. Είναι προ­φα­νές ότι πρέ­πει να αφή­σου­με πίσω μας την υπο­ταγ­μέ­νη Κα­τα­λο­νία, όπως επί­σης και την Κα­τα­λο­νία των πε­ρι­κο­πών, των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και της δια­φθο­ράς. Επει­δή ούτε το μέλ­λον ούτε το παρόν μπο­ρούν να μοιά­σουν με το πα­ρελ­θόν.

(...) Και είναι αυτό ακρι­βώς που κά­νου­με κιό­λας από τις 28 του Σε­πτέμ­βρη. Και το πρώτο από τα απο­τε­λέ­σμα­τα είναι αυτή η δια­κή­ρυ­ξη. Που δεν είναι κά­ποια μο­νο­με­ρής κή­ρυ­ξη ανε­ξαρ­τη­σί­ας, αλλά μια πράξη εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας, δη­μο­κρα­τί­ας και αξιο­πρέ­πειας. Και που για εμάς είναι, πάνω από όλα, μια πράξη ρήξης.

Ρήξης με τη νο­μι­μό­τη­τα που μας αρ­νεί­ται τη δυ­να­τό­τη­τα να εί­μα­στε λαός, απέ­να­ντι στο σπα­νιό­λι­κο ζυγό που κα­θι­στά αδύ­να­τη την υλο­ποί­η­ση των πιο βα­σι­κών κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των και μπρο­στά στο συ­νταγ­μα­τι­κό φο­ντα­με­ντα­λι­σμό ενός κα­θε­στώ­τος που θάβει τα όνει­ρά μας. Η νο­μι­μό­τη­τα εν είδει μπούν­κερ που κα­τα­πνί­γει τη νο­μι­μό­τη­τα του δη­μο­κρα­τι­κού μας δί­κιου και της κοι­νω­νι­κής μας προσ­δο­κί­ας.

Μια αυ­το­νο­μία που, στραγ­γα­λι­σμέ­νη οι­κο­νο­μι­κά και υπο­ταγ­μέ­νη σε συν­θή­κες που τη φθεί­ρουν, κάνει αδύ­να­τη την πραγ­μα­το­ποί­η­ση κάθε σχε­δί­ου σοκ που θα επέ­τρε­πε να αντι­με­τω­πι­στούν οι ανά­γκες της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας που δει­νο­πα­θεί χωρίς να μπο­ρεί να υλο­ποι­ή­σει το οι­κου­με­νι­κό δι­καί­ω­μα να ζει μια ζωή που αξί­ζει να τη ζεις.

Και όπως δεν στα­μα­τή­σα­με ποτέ να το κά­νου­με, σε αυτή τη μακρά πο­ρεία προς την πλήρη πο­λι­τι­κή ελευ­θε­ρία, έχου­με μαζί μας όλες και όλους εκεί­νους που αγω­νί­στη­καν πριν από εμάς. Επει­δή αυτή ήταν μια πο­ρεία αντί­στα­σης, ανυ­πα­κο­ής και κι­νη­το­ποί­η­σης. Και σε αυτή την πο­ρεία, ο ρόλος των ανώ­νυ­μων ήταν εντε­λώς ου­σια­στι­κός. Όλα και το κάθε ένα χω­ρι­στά από τα γράμ­μα­τα αυτής της δια­κή­ρυ­ξης, είναι μια ανα­γνώ­ρι­ση αυτών των ανώ­νυ­μων. Είναι ένας φόρος τιμής σε όλη αυτή την υπο­μο­νή, την αξιο­πρέ­πεια και στην κλη­ρο­νο­μιά που μας άφη­σαν.

Στις κο­πε­λί­τσες, σαν την Ελιό­νορ, που πάνε να δου­λέ­ψουν στη φά­μπρι­κα, και ανε­βαί­νουν πάνω σε ένα ξύ­λι­νο κουτί για να μπο­ρέ­σουν να φτά­σουν τον αρ­γα­λειό. Σε εκεί­να τα κο­ρι­τσά­κια που τούς έλε­γαν στο σχο­λείο πως η γλώσ­σα τους ήταν μια γλώσ­σα που δεν άξιζε να τη μι­λά­νε ή να σκέ­φτο­νται με αυτήν. Και εκεί­νες δεν κα­τα­λά­βαι­ναν γιατί αυτή που ήταν η γλώσ­σα με την οποία τις αγα­πού­σε η κου­ρα­σμέ­νη από τόση δου­λειά μάνα τους, μπο­ρού­σε να είναι τόσο ξε­φτι­λι­σμέ­νη.

(...) Σε εκεί­νους τους ερ­γά­τες με­τάλ­λου, πολ­λοί από τους οποί­ους ήλθαν εδώ από χώρες μα­κρι­νές, στους οποί­ους οι σα­δι­στές βα­σα­νι­στές της Λε­ω­φό­ρου Λα­γιε­τά­να -εκεί­νοι στους οποί­ους η με­τα­πο­λί­τευ­ση εξα­σφά­λι­σε την ατι­μω­ρη­σία- δεν συγ­χώ­ρη­σαν ποτέ πως ήλθαν εδώ όχι μόνο για να ερ­γα­στούν, αλλά και για να συμ­βά­λουν να κα­τα­κτή­σου­με όλες τις ελευ­θε­ρί­ες που μας στε­ρού­σαν.

Στους αν­θρώ­πους που υπέ­φε­ραν σιω­πη­λά την τα­πεί­νω­ση, που τους γέ­μι­σαν με φόβο, και που μέχρι τώρα φο­βού­νται να δια­δη­λώ­σουν και να μι­λή­σουν, επει­δή ο φόβος που εμ­φύ­τευ­σαν σε αυτό το λαό ήταν πολύ με­γά­λος.

Στους αν­θρώ­πους που όρ­γω­σαν τη γη γνω­ρί­ζο­ντας όλες και κάθε μια από τις γω­νιές της. Σε εκεί­νους που στε­ρή­θη­καν την ελευ­θε­ρία επει­δή πά­λε­ψαν για να υπε­ρα­σπι­στούν τα συλ­λο­γι­κά δι­καιώ­μα­τα. Σε εκεί­νους που έφτα­σαν σε αυτά τα τε­λευ­ταία χρό­νια ξε­φεύ­γο­ντας από την εξα­θλί­ω­ση της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης: καλώς ήλ­θα­τε σε αυτό το δικό σας σπίτι αν υπο­τε­θεί ότι υπάρ­χουν σπί­τια που είναι κα­ποια­νού, καλώς ήλ­θα­τε σε αυτό το δικό μας σπίτι, όπου η δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα είναι πλού­τος, κλη­ρο­νο­μιά και κα­τα­φύ­γιο. Και όχι πρό­βλη­μα, όπως θέ­λουν να μας κά­νουν να πι­στέ­ψου­με κά­ποιοι που, όσο σπου­δαί­οι κι αν είναι, δια­κρί­νο­νται για την ηθική τους πο­τα­πό­τη­τα.

Σε όλους και σε κάθε έναν από τους αν­θρώ­πους που ξέ­ρουν και νιώ­θουν ότι έφτα­σε η στιγ­μή να γρά­ψουν ένα νέο κε­φά­λαιο της ιστο­ρί­ας αυτού του τόπου.

Ένα νέο κε­φά­λαιο που αρ­χί­ζει να γρά­φε­ται με μια τρι­πλή πολύ ξε­κά­θα­ρη βού­λη­ση: να μην το κλεί­σου­με μέσα στους τοί­χους κα­νε­νός θε­σμού, να συν­δυά­σου­με τις πιο πλα­τιές δυ­να­τές πλειο­ψη­φί­ες και να μη με­τα­τρέ­ψου­με αυτή την πλειο­ψη­φία σε πα­θη­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη, αλλά σε ένα λαό ενερ­γό στη δη­μιουρ­γία ενός υπο­κει­μέ­νου λαϊ­κού και με πλα­τιά σύν­θε­ση, που θα είναι ο πραγ­μα­τι­κός πρω­τα­γω­νι­στής της αλ­λα­γής και του με­τα­σχη­μα­τι­σμού.

Είναι για αυτό που κη­ρύσ­σου­με το άνοιγ­μα μιας συ­ντα­κτι­κής δια­δι­κα­σί­ας που δεν υπο­τάσ­σε­ται. Είναι για αυτό που εξαγ­γέλ­λου­με την κα­τά­θε­ση τριών νόμων, των πρώ­των από τους πολ­λούς που θα ακο­λου­θή­σουν, που θα είναι κλει­διά στη δια­μόρ­φω­ση της νο­μι­μό­τη­τας που χρειά­ζε­ται να ει­σα­γά­γου­με στη νέα νο­μι­κο-πο­λι­τι­κή τάξη και στους νέους θε­σμούς που μας επι­τρέ­πουν να αυ­το­κυ­βερ­νιό­μα­στε.

Είναι για αυτό που κη­ρύσ­σου­με τη δη­μο­κρα­τι­κή απο­σύν­δε­ση από το ισπα­νι­κό κρά­τος. Επει­δή κά­νου­με μια δη­μο­κρα­τι­κή άσκη­ση που απαι­τεί να μην υπο­τα­χτού­με στη βού­λη­ση ενός κρά­τους που δεν μας αντι­προ­σω­πεύ­ει. Επει­δή το μέλ­λον αυτού του λαού το απο­φα­σί­ζουν οι άν­θρω­ποί του και κα­νέ­νας άλλος:χωρίς απει­λές, χωρίς φιρ­μά­νια, χωρίς φόβο. Επει­δή η δη­μο­κρα­τία είναι η βού­λη­ση του κό­σμου, και η δη­μο­κρα­τία είναι να εξα­σφα­λί­ζεις ότι αυτό που νο­μο­θε­τεί­ται σε συμ­φω­νία με τα συμ­φέ­ρο­ντα της πλειο­ψη­φί­ας, δεν μπο­ρεί ούτε να ανα­κλη­θεί ούτε να απα­γο­ρευ­τεί από κα­νέ­να άλλο όρ­γα­νο.

Είναι γι' αυτό που φέρ­νου­με σε αυτή τη συ­νέ­λευ­ση μια πρώτη πρό­τα­ση μέ­τρων προ­ο­ρι­σμέ­νων να θω­ρα­κί­σουν τα θε­με­λιώ­δη δι­καιώ­μα­τα. Μια πρό­τα­ση πά­ντως πε­ριο­ρι­σμέ­νη, που βα­σί­ζε­ται στην πλειο­ψη­φία που δια­θέ­του­με. Που γεν­νιέ­ται από τη λαϊκή βού­λη­ση που εκ­φρά­στη­κε στις κάλ­πες στις 27 Σε­πτεμ­βρί­ου. Μια πλειο­ψη­φία που θα τη θέ­λα­με πιο ξε­κά­θα­ρα ανε­ξαρ­τη­σια­κή και αρι­στε­ρή. Πιο φε­μι­νι­στι­κή. Πιο οι­κο­λο­γι­κή. Πιο αλ­λη­λέγ­γυα. Που είναι ωστό­σο, η πλειο­ψη­φία από την οποία πρέ­πει να ξε­κι­νή­σου­με για να κα­τα­κτή­σου­με πε­ρισ­σό­τε­ρα δι­καιώ­μα­τα.

(...) Επει­δή δεν θα έπρε­πε να χρειά­ζε­ται σή­με­ρα να πούμε ότι η στέ­γα­ση, το νερό, το φως και η ενέρ­γεια πρέ­πει να θε­ω­ρού­νται θε­με­λιώ­δη δι­καιώ­μα­τα. Ωστό­σο, πρέ­πει να το πούμε. Και να το υπε­ρα­σπι­στού­με. Και να το προ­στα­τέ­ψου­με. Επει­δή δεν μπο­ρεί ποτέ να μπει βέτο στην κα­θο­λι­κή πρό­σβα­ση στην υγεία, και ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν το υγειο­νο­μι­κό απαρτ­χάιντ συ­νι­στά μια κα­τά­φω­ρη πα­ρα­βί­α­ση των αν­θρώ­πι­νων δι­καιω­μά­των.

Επει­δή χρειά­ζε­ται να στα­μα­τή­σουν οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις των κέ­ντρων πρώ­των βοη­θειών. Το δι­καί­ω­μα στην υγεία, σε αυτή τη νέα Δη­μο­κρα­τία που θα έλθει, πρέ­πει να είναι βα­σι­κή της κο­λό­να, και γι' αυτό χρειά­ζε­ται να θω­ρα­κι­στεί ενά­ντια σε όλες εκεί­νους που θέ­λουν να με­τα­τρέ­ψουν τα δι­καιώ­μα­τά μας και την κλη­ρο­νο­μιά μας σε εμπο­ρεύ­μα­τα, που το μόνο που κά­νουν είναι να αυ­ξά­νουν τα κέρδη των λίγων.

Επει­δή θα πρέ­πει να γίνει το ίδιο και με την ελευ­θε­ρία έκ­φρα­σης, δια­δή­λω­σης και κα­ταγ­γε­λί­ας των αστυ­νο­μι­κών εκτρό­πων που δεν μπο­ρούν να έχουν τη θέση τους σε μια δη­μο­κρα­τία ελεύ­θε­ρη και δί­καιη.

(...) Και επει­δή επεί­γει να ανα­κτη­θεί ο έλεγ­χος του σώ­μα­τός τους από τις γυ­ναί­κες και να γίνει ένα πρώτο βήμα για να ανα­κτή­σουν την οι­κο­νο­μι­κή τους ανε­ξαρ­τη­σία, δη­λα­δή την ικα­νό­τη­τά τους να απο­φα­σί­ζουν για όλα αυτά που είναι θε­με­λια­κά για την ανα­πα­ρα­γω­γή της ζωής, ολο­κλη­ρω­τι­κά πα­ρα­δο­μέ­νης στη χρη­μα­τι­στι­κή ολι­γαρ­χία και, κατά την άποψή μας, σε μια Ενω­μέ­νη Ευ­ρώ­πη φτιαγ­μέ­νη για να αρ­νεί­ται κάθε δυ­να­τό­τη­τα δια­μόρ­φω­σης ενός συ­στή­μα­τος εναλ­λα­κτι­κού στον κα­πι­τα­λι­σμό.

Αυτά είναι μέτρα απα­ραί­τη­τα, άμε­σης εφαρ­μο­γής, πα­ρα­δειγ­μα­τι­κά, αδια­φι­λο­νί­κη­της ανα­γκαιό­τη­τας. Αυτό είναι ένα μή­νυ­μα δυ­να­τό, ξε­κά­θα­ρο και ανυ­πο­χώ­ρη­το.

Μή­νυ­μα της χώρας που θέ­λου­με να γί­νου­με: μιας χώρας για την οποία δεν πρέ­πει να ντρε­πό­μα­στε μια μέρα. Δεν πρό­κει­ται για μέτρα που γεν­νή­θη­καν από το αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό μας σχέ­διο ούτε καν από εκεί­νο του με­τα­σχη­μα­τι­σμού. Δεν είναι επί­σης μέτρα προ­γραμ­μα­τι­κά, είναι μέτρα κα­τε­πεί­γου­σας ανά­γκης.

Λει­τουρ­γούν και σαν κα­θρέ­φτης αυτής της χώρα που έχου­με. Και κυ­ρί­ως: δεν είναι μέτρα που μπο­ρούν να μην εφαρ­μο­στούν, όποιες κι αν είναι οι συ­νέ­πειες της σύ­γκρου­σης με το ισπα­νι­κό κρά­τος που συ­νε­πά­γο­νται. Δια­κη­ρύσ­σου­με επί­σης σή­με­ρα τη δη­μο­κρα­τι­κή μας ανυ­πα­κοή: τί­πο­τα και κα­νείς δεν θα μας εμπο­δί­σει να πο­λε­μή­σου­με τη φτώ­χεια, να εί­μα­στε αλ­λη­λέγ­γυοι, να υπε­ρα­σπι­στού­με τα σχο­λεία και τα νο­σο­κο­μεία ή να αυ­το­προσ­διο­ρι­στού­με ελεύ­θε­ρα.

Με αυτή τη δια­κή­ρυ­ξη, κατά συ­νέ­πεια:

Απευ­θυ­νό­μα­στε σε όλα τα έθνη του κό­σμου με κρά­τος για να τους πούμε ότι επι­θυ­μού­με και ζη­τού­με μόνο αυτό που ευ­χό­μα­στε και πο­θού­με για όλους τους λαούς του κό­σμου: ελευ­θε­ρία, δι­καιο­σύ­νη, δη­μο­κρα­τία.

Σε όλα τα έθνη του κό­σμου χωρίς κρά­τος, επει­δή ελ­πί­ζου­με η δική μας πο­ρεία προς την ελευ­θε­ρία να είναι εν­θάρ­ρυν­ση και ελ­πί­δα για εσάς.

Απευ­θυ­νό­μα­στε επί­σης και στο Ισπα­νι­κό Κρά­τος, με το οποίο πρέ­πει να κά­νου­με, πριν και μετά, μια προ­φα­νή άσκη­ση μοι­ρά­σμα­τος των ενερ­γη­τι­κών και πα­θη­τι­κών.

Απευ­θυ­νό­μα­στε στην κυ­βέρ­νη­σή του, στο στρα­τό του και στα δι­κα­στή­ριά του: κοι­τάξ­τε μας στα μάτια, νιώ­στε τους χτύ­πους της καρ­διάς μας, και θα δείτε ένα λαό χα­ρού­με­νο, ζω­ντα­νό και μα­χη­τι­κό που πά­σχει για να κα­τα­φέ­ρει να υπάρ­ξει. Δεν θα δείτε πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες, ούτε υπέρ­μα­χους αυ­ταρ­χι­σμών και τε­λε­σι­γρά­φων. Θα δείτε μόνο αν­θρώ­πους που έχουν απο­φα­σί­σει, δη­μο­κρα­τι­κά, να ασκή­σουν πλή­ρως τους όρους της ελευ­θε­ρί­ας τους.

Και απευ­θυ­νό­μα­στε επί­σης στους λαούς του Ισπα­νι­κού Κρά­τους, για να δουν σε εμάς την αδελ­φο­σύ­νη που έχει πάρει τη μορφή της γεν­ναιό­τη­τας. Ο διε­θνι­σμός μας ζη­τά­ει εθνι­κή κυ­ριαρ­χία για να μπο­ρέ­σει να ανα­πτυ­χθεί εξ ολο­κλή­ρου.

Θα εί­μα­στε πάντα μαζί με εκεί­νους και εκεί­νες που πι­στεύ­ουν ότι χρειά­ζε­ται ένα νέο πο­λι­τι­κό, οι­κο­νο­μι­κό και κοι­νω­νι­κό κα­θε­στώς για όλους και για κάθε ένα ξε­χω­ρι­στά τους λαούς του Ισπα­νι­κού Κρά­τους. Ωστό­σο, αυτό θα μπο­ρού­με να το κά­νου­με πραγ­μα­τι­κά μόνο αν κα­τορ­θώ­σου­με να εί­μα­στε ελεύ­θε­ροι, ακρι­βώς επει­δή θα μπο­ρού­με να το κά­νου­με ολο­κλη­ρω­μέ­να.

Και απευ­θυ­νό­μα­στε στους αν­θρώ­πους που έχουν στην καρ­διά τους ένα νέο κόσμο, επει­δή πα­ρό­λο που σή­με­ρα δεν οδη­γού­μα­στε στη νέα κοι­νω­νία που θέ­λου­με, κά­νου­με πά­ντως ένα πρώτο βήμα προς τη Κα­τα­λά­νι­κη Δη­μο­κρα­τία, ένα πρώτο βήμα για να πο­λε­μή­σου­με τις ανι­σό­τη­τες και τους απο­κλει­σμούς για λό­γους κοι­νω­νι­κής τάξης, φύλου και κα­τα­γω­γής, για να οι­κο­δο­μή­σου­με έτσι μια κοι­νω­νία ίσων.

Και απευ­θυ­νό­μα­στε σε όλο τον πλη­θυ­σμό: σή­με­ρα ανοί­γου­με την πόρτα σε νέους κοι­νω­νι­κούς πρω­τα­γω­νι­στές, και έχου­με την ευ­και­ρία αυτοί οι αγώ­νες, τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα, το εξαι­ρε­τι­κά πλού­σιο ορ­γα­νω­μέ­νο δί­κτυο της χώρας, να κα­τορ­θώ­σει να βάλει νέες βά­σεις στο πο­λι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό σύ­στη­μα.Ποτέ πια μια χώρα χωρίς το λαό: τέ­λειω­σαν οι και­ροί των ελίτ.

(...) Στην ολο­μέ­λεια του Ια­νουα­ρί­ου 2013 διεκ­δι­κή­σα­με την πλήρη εθνι­κή μας κυ­ριαρ­χία. Τότε το Κοι­νο­βού­λιο ζή­τη­σε να ορ­γα­νω­θεί ένα δε­σμευ­τι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα που θα επέ­τρε­πε να εκ­φρα­στεί η λαϊκή βού­λη­ση για αυ­το­διά­θε­ση.

Το Ισπα­νι­κό Κρά­τος, μέσω του Συ­νταγ­μα­τι­κού του Δι­κα­στη­ρί­ου, εμπό­δι­σε αυτό το δη­μο­ψή­φι­σμα, που τε­λι­κά δεν έγινε. Όμως, πάει τώρα ένας χρό­νος που 2 εκα­τομ­μύ­ρια άν­θρω­ποι αψή­φη­σαν το κα­θε­στώς και ψή­φι­σαν σε μια από τις πιο μα­ζι­κές πρά­ξεις ανυ­πα­κο­ής της πρό­σφα­της ιστο­ρί­ας της Ευ­ρώ­πης. Ένα χρόνο αρ­γό­τε­ρα, το Συ­νταγ­μα­τι­κό Δι­κα­στή­ριο, που ήθελε να απο­κη­ρύ­ξει τη δη­μο­κρα­τι­κή έκ­φρα­ση του λαού μας, απο­κη­ρύ­χθη­κε το ίδιο ορι­στι­κά από τον ίδιο λαό. Σή­με­ρα, αυτό το Κοι­νο­βού­λιο θα το κη­ρύ­ξει απο­νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νο και αναρ­μό­διο.

Τώρα, αφού έχουν πε­ρά­σει δύο χρό­νια, και μετά από συ­νε­χείς μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις διεκ­δί­κη­σης των δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των, η κα­τα­λα­νι­κή Βουλή εξα­κο­λου­θεί να μας εκ­προ­σω­πεί πο­λι­τι­κά και πάλι κάτω από την απει­λή κα­τα­στο­λής από μέ­ρους εκεί­νων που συ­νε­χί­ζουν να ελέγ­χουν τους μη­χα­νι­σμούς αυτού του ισπα­νι­κού κρά­τους.

Αυτή η Βουλή θα κάνει σή­με­ρα μια άσκη­ση δη­μο­κρα­τί­ας, επει­δή θέτει τις βά­σεις που θα μας επι­τρέ­ψουν να απο­δώ­σου­με σε αυτό το λαό την πλήρη κυ­ριαρ­χία του. Και δια­θέ­τει την έγκρι­ση των απο­τε­λε­σμά­των της 27ης Σε­πτεμ­βρί­ου, απο­τε­λε­σμά­των που θέ­λου­με ακόμα πιο θε­τι­κών στο μελ­λο­ντι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα κύ­ρω­σης της συ­ντα­κτι­κής δια­δι­κα­σί­ας και κή­ρυ­ξης της νέας Κα­τα­λα­νι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας. Δια­θέ­τει επί­σης την έγκρι­ση όλης της νο­μι­μό­τη­τας του διε­θνούς δι­καί­ου, που ανα­γνω­ρί­ζει το δι­καί­ω­μα όλων των λαών στην αυ­το­διά­θε­ση. Που επί­σης, δια­κη­ρύσ­σει ρητά ότι, αν ένα κρά­τος αρ­νεί­ται αυτό το δι­καί­ω­μα πει­σμα­τι­κά, απο­μέ­νει μόνο η δυ­να­τό­τη­τα της υλο­ποί­η­σής του μέσω της οδού της δη­μο­κρα­τι­κής δρά­σης.

Κατά συ­νέ­πεια, σας πα­ρου­σιά­ζου­με την πρό­τα­ση δια­κή­ρυ­ξης από κοι­νού με τους Junts pel Si, (1) σε μια πράξη ενό­τη­τας έμπρα­κτης δρά­σης, συ­γκε­κρι­μέ­νης αλή­θειας.

Αναγ­γέλ­λου­με επί­σης ότι η πρό­τα­ση που πα­ρου­σί­α­σε η Catalunya Si Que Es Pot,(2) πα­ρό­λο που βελ­τιώ­θη­κε, κατά τη γνώμη μας, επει­δή απο­δέ­χτη­κε με­ρι­κές από τις δικές μας τρο­πο­λο­γί­ες, δεν θα λάβει την υπο­στή­ρι­ξή μας καθώς δεν πε­ρι­λαμ­βά­νει το βα­σι­κό: το στοι­χείο της απα­ραί­τη­της μη υπο­τα­γής για την υλο­ποί­η­ση, εδώ και τώρα, οποιου­δή­πο­τε σχε­δί­ου σω­τη­ρί­ας από μέ­ρους των πο­λι­τών. Αυτή η αυ­το­νο­μία (3) που συν­θλί­βε­ται οι­κο­νο­μι­κά, και πε­ρι­κό­πτε­ται πο­λι­τι­κά και δι­κα­στι­κά, κα­τά­λη­ξε να μην είναι πια το κα­τάλ­λη­λο πλαί­σιο για να απο­φα­σί­ζου­με για όλα αυτά που μας αφο­ρούν.

Η αυ­το­νο­μία είναι ήδη, στα μάτια της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας, αυτό που η ανε­ξαρ­τη­σια­κή αρι­στε­ρά είχε ανέ­κα­θεν κα­ταγ­γεί­λει: ένα ερ­γα­λείο υπο­ταγ­μέ­νο στο κρά­τος εντε­λώς άχρη­στο για να αυ­το-κυ­βερ­νη­θού­με ως λαός. Κρά­τος, μο­ναρ­χία και αυ­το­νο­μι­σμός δεν χρη­σι­μεύ­ουν σε τί­πο­τα στις λαϊ­κές τά­ξεις.

Εί­μα­στε πε­πει­σμέ­νες ότι μόνο κα­θι­στώ­ντας μη ανα­στρέ­ψι­μη την πο­ρεία προς αυτή τη νέα χώρα, θα κα­τα­στή­σου­με αμε­τά­κλη­τη την ενί­σχυ­ση της υπε­ρά­σπι­σής της. Και θα το κά­νου­με με τις αξίες της δη­μο­κρα­τί­ας (republicanismo) ως νέου τρό­που κα­τα­νό­η­σης της σχέ­σης των αν­θρώ­πων με την εξου­σία και εγκα­θί­δρυ­σης μιας νέας δη­μό­σιας ηθι­κής βα­σι­σμέ­νης στην αξιο­πρέ­πεια.

Ση­μειώ­σεις

(1) Συ­να­σπι­σμός κομ­μά­των της δε­ξιάς και της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς, καθώς και πολ­λών ανε­ξάρ­τη­των προ­ο­δευ­τι­κών προ­σω­πι­κο­τή­των, που κέρ­δι­σε τις πε­ρισ­σό­τε­ρες έδρες (62) στη νέα κα­τα­λα­νι­κή Βουλή.

(2) Συ­να­σπι­σμός των Podemos και της Ενω­μέ­νης Αρι­στε­ράς-Πρα­σί­νων της Κα­τα­λο­νί­ας. Κέρ­δι­σε 11 έδρες.

(3) Η Κα­τα­λο­νία, όπως και οι άλλες πε­ρι­φέ­ρειες του Ισπα­νι­κού Κρά­τους, δια­θέ­τουν ήδη αυ­το­νο­μία που τους επι­τρέ­πει να έχουν τα δικά τους κοι­νο­βού­λια και τις δικές τους κυ­βερ­νή­σεις.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Γιώρ­γος Μη­τρα­λιάς

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=22668:katalonia-cup&catid=72:dr-ekdilosis&Itemid=279