Το τελευταίο κύμα: το μονοπώλιο !

Ο άνεργος ποιητής

Σπασμένες κούκλες

να χάσκουν άδειο χώρο

στους δρόμους της βομβαρδισμένης Πολιτείας

στο νεκροτομείο τις κόβουν και τις ράβουν

Οι λέξεις

Και

φαντάροι με γδαρμένα μυαλά

π’ ανοίγουν τον ιβίσκο του θανάτου στο κρανίο τους

μουχλιασμένα χαράματα στα φυλάκια εξορίας

Οι στίχοι

Αυτόν τον Αιώνα

Συνταξιούχοι στιχοπλόκοι στις ταβέρνες

Τα παιδιά των θεών ξεφτιασιδωμένα

χρώματα πούντρες πλαστικό

πτώματα οστράκων κάτω από σκόνη σιωπής

γιομάτα χλιμιντρίσματα παγετώνων

φτύνοντας τσόφλια το κεφάλι γουλί

τριγυρίζουν από πόλη σε πόλη

σαν τιμωρημένες πόρνες του ‘20

όλα τα πουλιά στραγγαλισμένα

σωροί στις πλατείες και τα πάρκα

Μέσα στα μάτια τους το φονικό

Κανείς δεν ένοιωσε την προοπτική

Αυτόν τον Αιώνα

Η ποίηση του μπετόν

Ο παλμός του ’33 και του ‘68

γάγγραινα στις πληγές τ’ ονείρου

αγκυλωτοί σταυροί κι’ η Ούλρικε

Ξυπνητήρια αφοπλισμένα στα Μουσεία

σα ρυθμός

τ’ όρνεο

ροκανίζει μάτια αγγέλων

φτερούγες

δάκτυλα

η ποίηση του μπετόν

Κανείς δεν ένοιωσε την προοπτική

Αυτού του Αιώνα

Το ξέρω, το ‘μαθα πια, το ξέρω.

Ο Ωκεανός δεν έχει καταφύγια

κι εγώ δεν οριοθετώ τον ορίζοντα

και η γραφή της Κυβερνητικής δίνει όνομα

στο έμβρυο των τρωκτικών

στα υπόγεια των Ανακτόρων.

Εγκλωβισμένος στο κυκλώνειο μάτι της εποχής

μ’ ένα καλοκαιρινό κουστούμι

έξω ο καιρός είναι απατηλά όμορφος

και το κρύο ανυπόφορο

φθαρμένο στους πάγκους των ταμείων ανεργίας

από το χλευασμό των υπαλλήλων της νεκροπομπής

ιχνηλατώ στην αρμύρα τ’ αποτυπώματα της Ουτοπίας

Κι εγώ ο ποιητής αφοπλισμένος

σαν ξυπνητήρι

σα λέξη

νύχτα φωταγωγημένος

στις προθήκες των ξεκοιλιασμένων λεωφόρων

της προοπτικής Αυτού του Αιώνα

σημαδεύω στους κροτάφους

στις παιδικές καρδιές σημαδεύω

με μια πριονισμένη καραμπίνα

τα σκυλιά του Παυλώφ

Kost

πάλι στη σφενδόνη, 1987