Ιστορική Αποκοπή, Ενεστωτική Παράνοια, Μελλοντική Άρνηση
Στη καθημερινή πολτοποίηση της ζωής μας θεωρούμε γεγονότα και καταστάσεις ως φυσιολογικές και ανεκτές χωρίς την ελάχιστη αμφισβήτηση από τη μάζα καθώς αυτό και μόνο θα αναιρούσε την ίδια την ανάγκη της ύπαρξης της και της χρησιμότητας της. Αναμασάμε τη πρόοδο και την εξέλιξη περιλαμβάνοντας τους εαυτούς μας μέσα σε αυτή, μόνο όμως ως καταναλωτές και ποτέ ως συναποφασιζοντες ή κριτικά διακείμενους.
Μια συνταρακτικού μεγέθους διαστολή της καθημερινότητας, αγκιστρώνει τα αισθητήρια μας σε επαναλαμβανόμενες νόρμες χωρίς τη παραμικρή διάθεση ενδοσκόπησης και αλλαγής.
Αταβιστικές συμπεριφορές στα όρια της αφασίας, καθορίζουν το είναι μας και μας ετεροπροσδιορίζουν. Αντίδραση μηδαμινή. Καταρρακωμένοι από την έλλειψη πρωτοβουλίας, επιπλέουμε σε ένα βούρκο δακρύων και χαμένων ευκαιριών.
Γιατί όμως απειρίζεται η χωροχρονική μας αντίληψη; Όσο και αν δεν το θέλουμε γερνάμε κάθε μέρα. Αν όμως η κάθε μέρα αλλάζει μόνο στο ημερολόγιο, τότε νεκρώνει την καταγραφή των εμπειριών. Εδώ υπεισέρχεται το κομμάτι της οθωνικής επικοινωνίας όπου η υπερβολική δόση πληροφορίας ισούται με εγνωσμένη προσπάθεια ακύρωσης του νοήματος. Καταναλώνω ειδήσεις, προγράμματα, εικόνες. Με τη ποδηγέτηση της φαντασίας, την εξάλειψη της κριτικής, την αποδοχή της αγοραίας εκδοχής της μετατροπής του άπαντος σε προϊόν, βιώνω την απόλυτη έκθεση του πηγαίου κώδικα της αφειδούς μετάλλαξης μου σε οκνηρό και άβουλο ον.
Αυτή η ταυτοτική ιδιότητα του καταναλώνω ίσον καταναλώνομαι, οδηγεί αβίαστα σε μια μονοσήμαντη σχέση αφέντη δούλου, με όλες τις εθιστικές και ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές παρούσες. Πρέπει να αγνοώ τα πάντα γύρω μου και να απαιτώ τη μοναδική αλήθεια της επεξεργασμένης πραγματικότητας όπως αυτή μου παρέχεται και μου επιτρέπεται άνωθεν. Και την ίδια στιγμή που η φθορά μου γίνεται ορατή, επιβάλλεται να αντιστραφεί με κάθε τίμημα, έτσι ώστε είτε είμαι 15 είτε 65 ετών να έχω την ίδια αντίληψη χωρίς αναστολές. Όποιος προσπαθήσει να διαφοροποιηθεί, αυτομάτως περιθωριοποιείται και σημαίνεται ως μίασμα.
Η διαμόρφωση των μελλούμενων στιγμών είναι απόλυτο δικαίωμα του μεγιστάνα- δυνάστη ο οποίος καρπούται τα μέγιστα από την ανεκπαίδευτη πλέμπα προσφέροντας είδωλα, ειδύλλια και ειδικευμένους αμόρφωτους ως κατήχηση. Η θεοποίηση του ατόμου οδηγεί σε κάμψη κάθε προσπάθεια ανατροπής και εξέγερσης. Κανένας δεν πρέπει να απειλεί τον κάθε ένα. Ομογενοποίηση των απόψεων για κάθε φύλο και για κάθε φυλή (πιο άχρηστη λέξη δεν υπάρχει!). Εξαρτώμενοι λοιπόν από εξωτερικούς παράγοντες, αναζητούμε στιγμές ικανοποίησης που να μας γλυκαίνουν στο μαγγανοπήγαδο της ζωής και να διαχέουν το ψυχικό μας φόρτο στον αέρα, και μετά ξανά προς τη μπόχα τραβάμε.
Επειδή όμως σε εποχές με σημεία καμπής οι πιέσεις είναι μέγιστες, οι αναμενόμενες καταστροφές είναι εν πολλοίς ανυπολόγιστες εκ των προτέρων. Ως εκ τούτου, οι ανατροπές στην καθημερινότητα μας θα επιφέρουν, αν δεν το έχουν κάνει ήδη, μια καταιγιστική αλλαγή στην αντίληψη μας και στη συμπεριφορά μας. Εκεί που επικρατεί η ραθυμία και ο ωχαδερφισμός, ξαφνικά και σε διαφορετική στιγμή για τον καθένα και τη καθεμιά, θα υπάρξει μια τρομακτικών διαστάσεων αντιστροφή στο τετραδιάστατο γίγνεσθαι όπου ο χρόνος από άπειρος θα γίνει απειροστικός έως μηδενικός. Οι καταστάσεις πανικού θα είναι συνεχόμενες χωρίς την παραμικρή οργάνωση για συντεταγμένες κινήσεις.
Και επειδή σιγουρά οι χαοτικές συγκρούσεις θα φέρουν ένα νέο δεδομένο κόσμο, όχι απαραιτήτως αυτόν που θα επιθυμούσαμε, τότε και μόνον τότε θα αρχίσουμε να βλέπουμε πόση ζημιά έχει συσσωρευθεί μέσα μας και τι κολοσσιαίες απώλειες προκάλεσε. Μη έχοντας την κατάλληλη εκπαίδευση αλλά και την υπομονή να αντιμετωπίσουμε αυτές τις στιγμές πυροκλαστικού κατακλυσμού, οι δεήσεις προς το υπερφυσικό και οι κατάρες προς όλους τους άλλους πλην ημών, θα είναι τα πλέον παραλυτικά στοιχεία.
Με αυτά τα δεδομένα, τις προσομοιωμένες υπολογιστικά απαντήσεις (όσο δυνατόν είναι κάτι τέτοιο) αλλά προπαντός με γνώμονα την Ιστορία που δεν κατέχουμε στο ελάχιστο δυστυχώς, θα είμαστε αναγκασμένοι να σταθούμε όρθιοι σε αυτή την ανθρωπογενή όσο και φυσική λαίλαπα, που θα καθορίσει το όποιο μέλλον της ζωής γενικώς σε αυτό το πλανήτη, με την διακύβευση της ύπαρξης του ορατή.
Αν σε αυτή την εμφανή στον ορίζοντα τεκτονική ανάδυση ξεχασμένων συμβάντων της παγκόσμιας Ιστορίας, δεν έχουμε όπως φαίνεται μια απαλλαγή του απονευρωτικού τρόπου λειτουργίας του πληθυσμού, τότε ότι και να πρεσβεύει κάποιος οι κάποιοι, σχετικά με την προσαρμογή σε νέο σύστημα οικονομίας, την άρνηση του καταναλωτισμού, του ολιστικού ελέγχου του πεπερασμένου συστήματος που ονομάζουμε Γη κοκ, δεν θα έχουμε την απειροελάχιστη ελπίδα για μελλοντικές γενεές που θα ευκαιρήσουν να βιοποριστούν.
Για όσους επιχαίρουν της συγκλονιστικής καταστροφής που μας περιμένει στη γωνία και έχουν τη ψευδαίσθηση ότι εκείνοι παραμείνουν άτρωτοι μπροστά στα κύματα του ολέθρου, είναι πασιφανές ότι περιπλανώνται σε ωκεανούς άγνοιας και φυσικά η συμμέτοχη αυτών των περιπτώσεων σε κέντρα αποφάσεων είναι η κινησιουργός αιτία που όλα τα συστήματα θα βρεθούν σε σημείο μοναδικότητας και όλοι οι ανθρώπινοι νόμοι θα πάψουν να έχουν νόημα μπροστά στους νόμους της Φύσης. Όποιος σύρει τα πάντα εκτός ελέγχου προς ίδιο (;) όφελος, λησμονεί ότι είναι και ίδιος μέρος αυτού του ίδιου του συστήματος και ότι όποια θετική ανάδραση προσφέρει, μόνο καταστροφή και έρεβος θα φέρει.
Επομένως αγαπητοί συνταξιδεύοντες σε αυτό το αστρόπλοιο που κινείται πολλαπλώς μέσα στο Σύμπαν, οι καιροί ου μενετοί. Ας αφήσουμε για πάντα τον απροσμέτρητο εγωισμό μας και ας στέρξουμε στον αγώνα για την επιβίωση του είδους μας χωρίς να σκεφτόμαστε σχέσεις επιβολής αλλά μοναχά συνέργειας. Οτιδήποτε άλλο είναι εξ υπαρχής καταδικασμένο να αποτύχει. Είναι πραγματικά κρίμα να χαθούμε (που θα χαθούμε σίγουρα κάποια στιγμή) τόσο νωρίς λόγω της βλαβερής και αυτοκτονικής συμπεριφοράς μας απέναντι σε αυτό που μας περιβάλει και μας στηρίζει. Έτσι και αλλιώς δεν θα υπήρχαμε χωρίς αυτό. Έχουμε λιγοστό χρόνο μπροστά μας. Ας τον αξιοποιήσουμε προς όφελος μας. Μάταιος κόπος είπατε; Ε, ας πατήσει τότε κάποιος το κουμπί γιατί και οι αντοχές έχουν τα όρια τους. Τέλος χρόνου, τέλος πόνου.
Ταπεινώς και Αγενώς Υπερτασικός Ανήρ
Μια συνταρακτικού μεγέθους διαστολή της καθημερινότητας, αγκιστρώνει τα αισθητήρια μας σε επαναλαμβανόμενες νόρμες χωρίς τη παραμικρή διάθεση ενδοσκόπησης και αλλαγής.
Αταβιστικές συμπεριφορές στα όρια της αφασίας, καθορίζουν το είναι μας και μας ετεροπροσδιορίζουν. Αντίδραση μηδαμινή. Καταρρακωμένοι από την έλλειψη πρωτοβουλίας, επιπλέουμε σε ένα βούρκο δακρύων και χαμένων ευκαιριών.
Γιατί όμως απειρίζεται η χωροχρονική μας αντίληψη; Όσο και αν δεν το θέλουμε γερνάμε κάθε μέρα. Αν όμως η κάθε μέρα αλλάζει μόνο στο ημερολόγιο, τότε νεκρώνει την καταγραφή των εμπειριών. Εδώ υπεισέρχεται το κομμάτι της οθωνικής επικοινωνίας όπου η υπερβολική δόση πληροφορίας ισούται με εγνωσμένη προσπάθεια ακύρωσης του νοήματος. Καταναλώνω ειδήσεις, προγράμματα, εικόνες. Με τη ποδηγέτηση της φαντασίας, την εξάλειψη της κριτικής, την αποδοχή της αγοραίας εκδοχής της μετατροπής του άπαντος σε προϊόν, βιώνω την απόλυτη έκθεση του πηγαίου κώδικα της αφειδούς μετάλλαξης μου σε οκνηρό και άβουλο ον.
Αυτή η ταυτοτική ιδιότητα του καταναλώνω ίσον καταναλώνομαι, οδηγεί αβίαστα σε μια μονοσήμαντη σχέση αφέντη δούλου, με όλες τις εθιστικές και ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές παρούσες. Πρέπει να αγνοώ τα πάντα γύρω μου και να απαιτώ τη μοναδική αλήθεια της επεξεργασμένης πραγματικότητας όπως αυτή μου παρέχεται και μου επιτρέπεται άνωθεν. Και την ίδια στιγμή που η φθορά μου γίνεται ορατή, επιβάλλεται να αντιστραφεί με κάθε τίμημα, έτσι ώστε είτε είμαι 15 είτε 65 ετών να έχω την ίδια αντίληψη χωρίς αναστολές. Όποιος προσπαθήσει να διαφοροποιηθεί, αυτομάτως περιθωριοποιείται και σημαίνεται ως μίασμα.
Η διαμόρφωση των μελλούμενων στιγμών είναι απόλυτο δικαίωμα του μεγιστάνα- δυνάστη ο οποίος καρπούται τα μέγιστα από την ανεκπαίδευτη πλέμπα προσφέροντας είδωλα, ειδύλλια και ειδικευμένους αμόρφωτους ως κατήχηση. Η θεοποίηση του ατόμου οδηγεί σε κάμψη κάθε προσπάθεια ανατροπής και εξέγερσης. Κανένας δεν πρέπει να απειλεί τον κάθε ένα. Ομογενοποίηση των απόψεων για κάθε φύλο και για κάθε φυλή (πιο άχρηστη λέξη δεν υπάρχει!). Εξαρτώμενοι λοιπόν από εξωτερικούς παράγοντες, αναζητούμε στιγμές ικανοποίησης που να μας γλυκαίνουν στο μαγγανοπήγαδο της ζωής και να διαχέουν το ψυχικό μας φόρτο στον αέρα, και μετά ξανά προς τη μπόχα τραβάμε.
Επειδή όμως σε εποχές με σημεία καμπής οι πιέσεις είναι μέγιστες, οι αναμενόμενες καταστροφές είναι εν πολλοίς ανυπολόγιστες εκ των προτέρων. Ως εκ τούτου, οι ανατροπές στην καθημερινότητα μας θα επιφέρουν, αν δεν το έχουν κάνει ήδη, μια καταιγιστική αλλαγή στην αντίληψη μας και στη συμπεριφορά μας. Εκεί που επικρατεί η ραθυμία και ο ωχαδερφισμός, ξαφνικά και σε διαφορετική στιγμή για τον καθένα και τη καθεμιά, θα υπάρξει μια τρομακτικών διαστάσεων αντιστροφή στο τετραδιάστατο γίγνεσθαι όπου ο χρόνος από άπειρος θα γίνει απειροστικός έως μηδενικός. Οι καταστάσεις πανικού θα είναι συνεχόμενες χωρίς την παραμικρή οργάνωση για συντεταγμένες κινήσεις.
Και επειδή σιγουρά οι χαοτικές συγκρούσεις θα φέρουν ένα νέο δεδομένο κόσμο, όχι απαραιτήτως αυτόν που θα επιθυμούσαμε, τότε και μόνον τότε θα αρχίσουμε να βλέπουμε πόση ζημιά έχει συσσωρευθεί μέσα μας και τι κολοσσιαίες απώλειες προκάλεσε. Μη έχοντας την κατάλληλη εκπαίδευση αλλά και την υπομονή να αντιμετωπίσουμε αυτές τις στιγμές πυροκλαστικού κατακλυσμού, οι δεήσεις προς το υπερφυσικό και οι κατάρες προς όλους τους άλλους πλην ημών, θα είναι τα πλέον παραλυτικά στοιχεία.
Με αυτά τα δεδομένα, τις προσομοιωμένες υπολογιστικά απαντήσεις (όσο δυνατόν είναι κάτι τέτοιο) αλλά προπαντός με γνώμονα την Ιστορία που δεν κατέχουμε στο ελάχιστο δυστυχώς, θα είμαστε αναγκασμένοι να σταθούμε όρθιοι σε αυτή την ανθρωπογενή όσο και φυσική λαίλαπα, που θα καθορίσει το όποιο μέλλον της ζωής γενικώς σε αυτό το πλανήτη, με την διακύβευση της ύπαρξης του ορατή.
Αν σε αυτή την εμφανή στον ορίζοντα τεκτονική ανάδυση ξεχασμένων συμβάντων της παγκόσμιας Ιστορίας, δεν έχουμε όπως φαίνεται μια απαλλαγή του απονευρωτικού τρόπου λειτουργίας του πληθυσμού, τότε ότι και να πρεσβεύει κάποιος οι κάποιοι, σχετικά με την προσαρμογή σε νέο σύστημα οικονομίας, την άρνηση του καταναλωτισμού, του ολιστικού ελέγχου του πεπερασμένου συστήματος που ονομάζουμε Γη κοκ, δεν θα έχουμε την απειροελάχιστη ελπίδα για μελλοντικές γενεές που θα ευκαιρήσουν να βιοποριστούν.
Για όσους επιχαίρουν της συγκλονιστικής καταστροφής που μας περιμένει στη γωνία και έχουν τη ψευδαίσθηση ότι εκείνοι παραμείνουν άτρωτοι μπροστά στα κύματα του ολέθρου, είναι πασιφανές ότι περιπλανώνται σε ωκεανούς άγνοιας και φυσικά η συμμέτοχη αυτών των περιπτώσεων σε κέντρα αποφάσεων είναι η κινησιουργός αιτία που όλα τα συστήματα θα βρεθούν σε σημείο μοναδικότητας και όλοι οι ανθρώπινοι νόμοι θα πάψουν να έχουν νόημα μπροστά στους νόμους της Φύσης. Όποιος σύρει τα πάντα εκτός ελέγχου προς ίδιο (;) όφελος, λησμονεί ότι είναι και ίδιος μέρος αυτού του ίδιου του συστήματος και ότι όποια θετική ανάδραση προσφέρει, μόνο καταστροφή και έρεβος θα φέρει.
Επομένως αγαπητοί συνταξιδεύοντες σε αυτό το αστρόπλοιο που κινείται πολλαπλώς μέσα στο Σύμπαν, οι καιροί ου μενετοί. Ας αφήσουμε για πάντα τον απροσμέτρητο εγωισμό μας και ας στέρξουμε στον αγώνα για την επιβίωση του είδους μας χωρίς να σκεφτόμαστε σχέσεις επιβολής αλλά μοναχά συνέργειας. Οτιδήποτε άλλο είναι εξ υπαρχής καταδικασμένο να αποτύχει. Είναι πραγματικά κρίμα να χαθούμε (που θα χαθούμε σίγουρα κάποια στιγμή) τόσο νωρίς λόγω της βλαβερής και αυτοκτονικής συμπεριφοράς μας απέναντι σε αυτό που μας περιβάλει και μας στηρίζει. Έτσι και αλλιώς δεν θα υπήρχαμε χωρίς αυτό. Έχουμε λιγοστό χρόνο μπροστά μας. Ας τον αξιοποιήσουμε προς όφελος μας. Μάταιος κόπος είπατε; Ε, ας πατήσει τότε κάποιος το κουμπί γιατί και οι αντοχές έχουν τα όρια τους. Τέλος χρόνου, τέλος πόνου.
Ταπεινώς και Αγενώς Υπερτασικός Ανήρ
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2016/02/blog-post_235.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου