του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Οι εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Δημοψήφισμα στην Ιταλία επιβεβαίωσαν άλλη μια φορά δύο κυρίαρχα φαινόμενα της σημερινής παγκόσμιας κρίσης. Πρώτον, την απόλυτη αναξιοπιστία του διακομματικού συρφετού της πολιτικής και μιντιακής ελίτ του δυτικού κόσμου, που προσωποποιούν τον θρίαμβο της αθλιότητας σε όλους τους τομείς της ζωής. Δεύτερον, την δυναμική που έχει αποκτήσει πλέον το φαινόμενο της οργισμένης αντίδρασης της καταρρέουσας μεσαίας τάξης απέναντι στις ελίτ των Γκλομπαλιστών.
Μετά τα κινήματα των πλατειών στο Νότο της Ευρώπης, τις εξεγέρσεις στην Γαλλία και αλλού για τα αντιεργατικά μέτρα ή το μεταναστευτικό, και το Brexit, οι προλεταριοποιημένοι νεόπτωχοι και οι κατεστραμμένοι μικρομεσαίοι ξαναχτυπούν με την ψήφο σε όποια ευκαιρία τους δίνεται.
Ο “λαϊκιστής” Τραμπ εξελέγη, έχοντας εναντίον του συνεχώς την καταιγιστική διακαναλική προπαγάνδα και τις κατασκευασμένες δημοσκοπήσεις. Η Κίλαρυ ηττήθηκε, παρά το γεγονός ότι η Μάστιγα των Εθνών, ο “μάγος” της Παγκοσμιοποίησης Τζωρτζ Σόρος, ο μυστηριώδης αυτός τύπος με τους απεριόριστους πόρους και τους ισχυρούς δεσμούς με τους Ρότσιλντ, είχε εξαπολύσει όλους τους πολιτικούς, δημοσιογραφικούς και καλλιτεχνικούς τραμπούκους του εναντίον του Τραμπ.
Είχαμε αναφερθεί πριν από μήνες από τις στήλες του Hellenic Nexus για το “πρεκαριάτο”, τη νέα τάξη των εκατομμυρίων πολιτών σε όλο τον δυτικό κόσμο που αισθάνονται ότι έχουν πληγεί βάρβαρα από την παγκοσμιοποίηση και θέλουν να εκδικηθούν...
Αυτό και έγινε στην Αμερική όπου οι δείκτες κοινωνικής ευημερίας, ανισότητας και διαφθοράς πάσχουν σοβαρά και η χώρα παρακμάζει σε σημαντικούς τομείς, αλλά το πολιτικό κατεστημένο δεν δίνει προσοχή.
Ο αμερικανικός λαός, όμως, γνωρίζει την καθημερινότητα που βιώνει στο πετσί του και, όπως δείχνει μια ακαδημαϊκή έρευνα που έγινε πρόσφατα, είχε τουλάχιστον δέκα λόγους να καταψηφίσει την Κλίντον που εξέφραζε αυτή την αρνητική πραγματικότητα.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία που παραθέτει ο Jill Hamburg Coplan, συγγραφέας και τακτικός αρθρογράφος του Fortune, οι κατά κεφαλήν δείκτες πλούτου, υγείας και εκπαίδευσης στην Αμερική είναι μέτριοι για μια ιδιαίτερα βιομηχανοποιημένη χώρα. Οι αντιλήψεις για τη διαφθορά, την ποιότητα και το κόστος των βασικών υπηρεσιών, έχουν πάρει σε μεγάλο βαθμό την κατιούσα, ενώ η αποτελεσματικότητα των υπηρεσιών ξεπέφτει συνεχώς.
Στον μέσο όρο πλούτου ανά ενήλικα, οι ΗΠΑ κατατάσσονται 27ες από τις 27 χώρες υψηλού εισοδήματος (δηλαδή τελευταίες). Οι Αμερικανοί μπορεί να αισθάνονται παγκόσμιοι ηγέτες, αλλά η Ισπανία, η Κύπρος και το Κατάρ έχουν όλες υψηλότερο μέσο όρο πλούτου (κατά κεφαλήν) από ό,τι η Αμερική. Το ίδιο και ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης και του βιομηχανικού κόσμου.
Στην Υγεία, η κατάταξη των ΗΠΑ είναι 33η από 145 χώρες και κατατάσσοναι πιο κάτω από πολλές άλλες πλούσιες χώρες. Περισσότερες Αμερικανίδες, επίσης, πεθαίνουν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του τοκετού, σημειώνεται σε μια μελέτη της έγκυρης ιατρικής επιθεώρησης Lancet. Για κάθε 100.000 γεννήσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, πεθαίνουν 18,5 γυναίκες. Για παράδειγμα, η Σαουδική Αραβία και ο Καναδάς έχουν την μισή μητρική θνησιμότητα.
Όσον αφορά την εκπαίδευση και τις δεξιότητες, οι ΗΠΑ κατατάσσονται στις τελευταίες θέσεις από τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), ο οποίος εξέτασε ευρωπαϊκές και άλλες ανεπτυγμένες χώρες. Στην Κατάταξη Δεξιοτήτων του 2013, οι ΗΠΑ τοποθετούνται 16ες στην ικανότητα ανάγνωσης και γραφής των ενηλίκων, 21ες στην ικανότητα αριθμητικών πράξεων των ενηλίκων, και 14ες στην επίλυση προβλημάτων από συνολικά 23 χώρες. Οι θέσεις σε έγκριτα πανεπιστήμια των ΗΠΑ είναι ιδιαίτερα περιζήτητες. Ωστόσο η τριτοβάθμια εκπαίδευση, που κάποτε ήταν ένας αποτελεσματικός τρόπος να ξεφύγεις από την φτώχεια, δεν είναι πια, ενώ το 75% των μαύρων και ισπανόφωνων σπουδαστών πηγαίνουν σε κατώτερα διετή κολλέγια ή σε σχολές “ανοικτής παρακολούθησης”.
Οι άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας είναι 45.300.000, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της απογραφής των ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού σε ένδεια απ' ό,τι στο Μαρόκο και την Αλβανία. Στους φτωχούς της Αμερικής ανήκουν σήμερα κυρίως νέοι εργαζόμενοι, αλλά και νοικοκυριά με ανύπαντρες μητέρες. Η φτώχεια έχει μειωθεί μεταξύ των Αφροαμερικανών.
Παιδική φτώχεια: Κατάταξη των Η.Π.Α, 34ες από τις 35 χώρες που συμμετείχαν στην έρευνα.
Τα επίπεδα παιδικής φτώχειας στην Αμερική είναι χειρότερα από κάθε ανεπτυγμένη χώρα οπουδήποτε στον κόσμο, περιλαμβανομένης και της Ελλάδας. Στον κατάλογο σχετικής φτώχειας της UNICEF - σε σχέση με τον μέσο όρο σε κάθε κοινωνία- οι ΗΠΑ κατατάσσονται στην προτελευταία θέση, πάνω μόνο από την Ρουμανία, παρ' όλο που οι Αμερικανοί είναι, κατά μέσο όρο, έξι φορές πιο πλούσιοι από ό,τι οι Ρουμάνοι. Τα παιδιά σε όλη την Ευρώπη, τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και την Ιαπωνία βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση.
Οι ΗΠΑ έχουν την τέταρτη μεγαλύτερη ανισότητα στον κόσμο.
Οι συγγραφείς της έρευνας υποστηρίζουν ότι η σοβαρότερη ανισότητα βρίσκεται στην Χιλή, το Μεξικό, την Τουρκία - και τις ΗΠΑ. Επικαλούμενοι το συντελεστή Gini, έναν κοινό δείκτη ανισότητας, και τα δεδομένα από την Wall Street Journal / Mercer Human Resource Consulting, λένε ότι αυτή η ανισότητα επιβραδύνει την οικονομική ανάπτυξη, εμποδίζει τις ευκαιρίες στους νέους και, τελικά, απειλεί το μέλλον του έθνους (όπως εξηγεί ένα βίντεο του ΟΟΣΑ). Το άνοιγμα της εισοδηματικής ανισότητας είναι επίσης εντυπωσιακό στην σύγκριση των μέσων αποδοχών ενός CEO (διευθύνοντος συμβούλου) σε σχέση με την μέση αμοιβή των εργαζομένων. Η διαφορά έχει εκτοξευθεί από 24:1 το 1965, σε 262:1 το 2005 (έχει δεκαπλασιασθεί).
Αριθμός φυλακισμένων: Πρώτες οι ΗΠΑ από 224 χώρες.
Περισσότεροι από 2,2 εκατομμύρια Αμερικανοί βρίσκονται στη φυλακή. Μόνο η Κίνα προσεγγίζει αυτό τον αριθμό, γράφουν οι συγγραφείς της έρευνας, με περίπου 1.660.000 φυλακισμένους.
Ικανοποίηση από την ζωή: 17η χώρα οι ΗΠΑ από 36 χώρες.
Οι συγγραφείς της έρευνας σημειώνουν ότι ο δείκτης ευτυχίας των Αμερικανών βρίσκεται σε μέτριο επίπεδο, σύμφωνα με τον Δείκτη Καλύτερης Ζωής του ΟΟΣΑ (το πώς οι άνθρωποι αξιολογούν τη ζωή τους ως σύνολο), αλλά και μια έκθεση του ΟΗΕ. Οι άνθρωποι στη Νέα Ζηλανδία, την Φινλανδία και το Ισραήλ κατατάσσονται υψηλότερα στον δείκτη ικανοποίησης από την ζωή τους.
Τα Μπαρμπάντος και το Λουξεμβούργο είναι πάνω από τις ΗΠΑ, όταν πρόκειται για τις αντιλήψεις των πολιτών σε σχέση με την διαφθορά. “Οι ειδικές ομάδες συμφερόντων μετατρέπουν σταδιακά τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια ολιγαρχία”, υποστηρίζει η έρευνα, “αφού ανησυχούν μόνο για τις ανάγκες των πλουσίων”.
Γκράφιτι με τον Τραμπ και τον Πούτιν, το οποίο απεικονίζει την προσδοκία για μια συνεννόηση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, ώστε να αποφευχθούν τουλάχιστον τα χειρότερα.
Βλέπουμε ότι ο κάποτε λαμπερός αμερικανικός καπιταλισμός, που ήταν το καύχημα της Δύσης, έχει γίνει μια “κρόνια” δύναμη που τρώει τα παιδιά της.
Όλοι οι δείκτες κοινωνικής ευημερίας, όπου περιλαμβάνονται 52 οικονομικοί δείκτες, όπως η πρόσβαση σε καθαρό νερό και αέρα, η πρόσβαση στην ανώτερη εκπαίδευση, η πρόσβαση σε βασικές γνώσεις και η ασφάλεια, υστερούν. Στις χώρες που ξεπερνούν τις ΗΠΑ περιλαμβάνονται η Ιρλανδία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ισλανδία και ο Καναδάς.
«Για να γίνει η Αμερική μεγάλη ξανά, πρέπει να ξεκινήσουμε να διορθώνουμε κάποια πράγματα», κατέληξε ο Hershey H. Friedman, εκ των συγγραφέων της έρευνας, καθηγητής στο Brooklyn College του City University της Νέας Υόρκης. Και σημείωσε ότι το πιο επικίνδυνο πράγμα που διαπιστώθηκε είναι το άνοιγμα της ψαλίδας στην εισοδηματική ανισότητα και στην κατοχή του πλούτου, πράγμα που επιβραδύνει την ανάπτυξη και ανά πάσα στιγμή μπορεί να πυροδοτήσει την αστάθεια.
Αυτά εκμεταλλεύθηκε κι ο Τραμπ και έπεισε τους ψηφοφόρους. Αναρωτιέται κανείς, ο Τραμπ δεν είναι το καθαυτό πρότυπο του πετυχημένου επιχειρηματία; Δεν ενσαρκώνει το “αμερικανικό όνειρο” του αυτοδημιούργητου; Δεν ταυτίζεται με το μοντέλο του παραγωγικού καπιταλισμού; Γιατί στοχοποιήθηκε, λοιπόν, με τέτοιο μένος από τους κάθε είδους λακέδες και σαλτιμπάγκους της παγκοσμιοποίησης, που ορκίζονται στις “αγορές”;
Η απάντηση είναι αυτό που έχει καταστεί προφανές, μετά τις τελευταίες εξελίξεις.
Το όνομα του νέου πλανητικού ολοκληρωτισμού είναι “διεθνής κοινότητα” και “παγκόσμιος αγορά”. Αυτός είναι ουσιαστικά ο φερετζές της αρπακτικής νεοταξικής τοκογλυφίας. Κάθε τι αντίθετο σ' αυτήν, κάθε πράξη νόμιμης άμυνας, που προσπαθεί να υπερασπισθεί τα λίγα που έχουν μείνει από την εθνική κυριαρχία μιας χώρας και την κοινωνική αξιοπρέπεια ενός λαού, δαιμονοποιείται σαν “λαϊκισμός” και “επίθεση κατά της διεθνούς κοινότητας”.
Το ελεύθερο εμπόριο υπήρξε πάντα η πολεμική κραυγή των Δυτικών. Τον 19ο αιώνα χρησιμοποίησαν κανονιοφόρους για να ανοίξουν την αγορά της Ανατολικής Ασίας. Έκαναν πόλεμο όταν δεν τους επιτράπηκε να μπουκώσουν με όπιο την Κίνα. Σήμερα ο στρατός κατοχής των ΜΜΕ, του ΔΝΤ, και των ΜΚΟ είναι πιο αποτελεσματική μεγγενη για να επιβάλλουν στους λαούς που στενάζουν τις “μεταρρυθμίσεις” και το “ελεύθερο εμπόριο”... για να ανοίξει ο δρόμος, να εισβάλλουν οι “επενδυτές” και να καταβροχθίσουν ό,τι βρουν μπροστά τους.
Όπλο τους, επίσης, έχει γίνει το Νιου Σπηκ και η Οργουελλική “πολιτικοποίηση” του ανθρωπισμού: “ελαστική εργασία”... “κινήματα ομοφυλόφιλων και τρανσέξουαλ”... αγώνας για τα δικαιώματα των μεταναστών, κινητικότητα εργαζομένων κ.λπ. Ηχηρά ονόματα σαν “τενεκέδες ξεγάνωτοι”, που έχουν συμβάλλει μέσα από εκσυγχρονιστικές “μεταρρυθμίσεις” να παράγουν στίφη αγράμματων, ανέργων και απάτριδων.
Όλα αυτά τα μαινόμενα ουρλιαχτά περί “Ανοιχτών Συνόρων” και “Μένουμε Ευρώπη” εκφράζουν μια νοοτροπία που δεν έχει σχέση με την πραγματική παραγωγικότητα, που δεν πιστεύει σε τίποτα δημοκρατικό, που έχει σκοτώσει κάθε άλλο όραμα και τρέφεται με την πνευματική πανούκλα που εκπέμπεται από τα “ΜΜΕ”.
Ο σημερινός ολοκληρωτισμός έχει επιβληθεί με την “πειθώ”, μέσα από την ηλεκτρονική πλύση εγκεφάλου... Κατάφεραν εκατομμύρια ανθρώπους, όπως εμάς στην Ελλάδα, να παραιτηθούν μόνοι τους της ελευθερίας τους και να αποδεχθούν ένα απρόσωπο νόμισμα μιας “εικονικής” Ευρώπης που μοιάζει με λογιστική μονάδα πολυεθνικής εταιρείας. Η υπόσχεση ενός Απρόσωπου Μέλλοντος, όπως είχε επισημάνει ο Ρεζίς Ντεμπρέ. “...Γέφυρες που κρέμονται από τον ουρανό... Κολώνες, που δεν έχουν θεμέλια”. Ο καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης μάς είχε προειδοποιήσει: “Μαζί με την Αμερική θα καταβουλιάξει ολόκληρος ο πολιτισμός του πλανήτη”, έγραφε στο τελευταίο βιβλίο του “Γκέμμα” του 1997.
Η ανθρωπότητα, σαν ένας θλιβερός Τσάμπερλαιν, φορώντας σκληρό καπέλλο και κρατώντας μια τυπική μαύρη ομπρέλλα στο χέρι, πήγαινε να κλείσει συμφωνία με τον Διάβολο.
Τώρα δείχνει στοιχειωδώς να αφυπνίζεται, αν και οι παραζαλισμένοι μικροαστοί δεν γνωρίζουν να μάχονται τους άπληστους κακούργους που έχουν απέναντι, γι' αυτό εμφανίζεται αυτό το πολιτικό αλαλούμ: από τον Τσίπρα στον Τραμπ κι από την Λεπέν στο Μπέπε Γκρίλο...
Οι Ελίτ έχουν υποστεί υπολογίσιμη ήττα, αλλά καιροφυλακτούν για να αντεπιτεθούν. Το ξεραμένο φιδοπουκάμισο της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης που επιχείρησαν και τους γύρισε μπούμερανγκ μπορούν να το αλλάξουν με ένα άλλο, πιο απειλητικό.
Κάθε Τραμπ είναι διαχειρίσιμος και κάθε Τσίπρας αναλώσιμος, όταν έχεις να κάνεις με την πιο ύπουλη Λερναία Ύδρα της γνωστής ιστορίας. Αγρυπνείτε!
*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.113, Δεκέμβριος 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου