Κλεάνθης Γρίβας
Οι «Μεγάλοι Απολυμαντές»: Από τον ένα Μεσαίωνα στον άλλο
Αλεξάνδρα Ευθυμιάδου-Γρίβα,
ειδική παθολόγος
Κλεάνθης Γρίβας,
νευρολόγος-ψυχίατρος, διδάκτωρ ψυχιατρικής Α.Π.Θ.
16 Δεκεμβρίου 2017
Όταν οι άνθρωποι αποδεικνύονται επιλήσμονες της ιστορικής διδαχής σύμφωνα με την οποία «πίσω από κάθε σωτήρα βαδίζει ένας δήμιος» (Samuel Johnson, 1709-1784), πράγμα που συμβαίνει συχνά στην αιματηρή ιστορία της εγγενούς παραφροσύνης του ανθρώπινου είδους, καταλήγουν να βάζουν μόνοι τους το κεφάλι τους στον πάγκο του χασάπη.
Κλεάνθης Γρίβας
«Ζούμε στην εποχή της προμελέτης και του τέλειου εγκλήματος.
Χτες το δίκαζαν, σήμερα αυτό το ίδιο γίνεται νόμος».
Albert Camus,
ΔΗΛΩΣΗ
διευκρινιστική και όχι «μετανοίας»,
όπως θα ήθελαν οι απανταχού -και με το αζημίωτο- εμβολιόφρονες
Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα εμβόλια γενικά: Δεν αμφιβάλουμε ότι εφευρίσκονται από ανιδιοτελείς επιστήμονες-ερευνητές, κατασκευάζονται από φιλάνθρωπες πολυεθνικές εταιρείες που διακατέχονται από μια ειλικρινή σωτηριολογική ιδεολογία και προωθούνται από ανιδιοτελείς επαγγελματίες που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την προστασία της υγείας των ανθρώπων.
Έχουμε μόνο ένα πρόβλημα με τα εμβόλια, που είναι απολύτως προσωπικό και ειδικό: Δεν θέλουμε να τα εγχύσουμε καταναγκαστικά στις βιολογικές λειτουργίες τις δικές μας και των παιδιών μας. Συνεπώς,
ΔΕΝ ΠΡΟΤΡΕΠΟΥΜΕ ποτέ κανέναν να κάνει ή να μην κάνει εμβόλια. Αυτό είναι ζήτημα ατομικής επιλογής και ευθύνης του καθενός (που κάποτε πρέπει να μάθουμε να την αναλαμβάνουμε). Αλλά, και
ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ποτέ σε κανένα να μας εξαναγκάσει να εγχύσουμε στο κορμί μας και στο κορμί των παιδιών μας ουσίες τις οποίες οι υπέρμαχοί τους τις προβάλλουν ως σωτήριες (που, μπορεί και να είναι) αλλά εμείς τις θεωρούμε επικίνδυνες.
ΔΗΛΩΝΟΝΤΑΣ ότι «μιλούμε μόνο εξ’ ονόματός μας και δίνουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα της κριτικής και των προτάσεων» (Κ. Καστοριάδης), αποστρεφόμαστε κάθε μορφή καταναγκασμού που ενδυναμώνει την αυτονόμηση του κράτους και την ετερονόμηση του ατόμου και της κοινωνίας, και μιλάμε έτσι, γιατί είμαστε αυτό που είμαστε και δεν μπορούμε παρά να είμαστε αυτό που είμαστε.
Έχουμε μόνο ένα πρόβλημα με τα εμβόλια, που είναι απολύτως προσωπικό και ειδικό: Δεν θέλουμε να τα εγχύσουμε καταναγκαστικά στις βιολογικές λειτουργίες τις δικές μας και των παιδιών μας. Συνεπώς,
ΔΕΝ ΠΡΟΤΡΕΠΟΥΜΕ ποτέ κανέναν να κάνει ή να μην κάνει εμβόλια. Αυτό είναι ζήτημα ατομικής επιλογής και ευθύνης του καθενός (που κάποτε πρέπει να μάθουμε να την αναλαμβάνουμε). Αλλά, και
ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ποτέ σε κανένα να μας εξαναγκάσει να εγχύσουμε στο κορμί μας και στο κορμί των παιδιών μας ουσίες τις οποίες οι υπέρμαχοί τους τις προβάλλουν ως σωτήριες (που, μπορεί και να είναι) αλλά εμείς τις θεωρούμε επικίνδυνες.
ΔΗΛΩΝΟΝΤΑΣ ότι «μιλούμε μόνο εξ’ ονόματός μας και δίνουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα της κριτικής και των προτάσεων» (Κ. Καστοριάδης), αποστρεφόμαστε κάθε μορφή καταναγκασμού που ενδυναμώνει την αυτονόμηση του κράτους και την ετερονόμηση του ατόμου και της κοινωνίας, και μιλάμε έτσι, γιατί είμαστε αυτό που είμαστε και δεν μπορούμε παρά να είμαστε αυτό που είμαστε.
Αλεξάνδρα Ευθυμιάδου-Γρίβα, ειδική παθολόγος
Κλεάνθης Γρίβας, νευρολόγος-ψυχίατρος, διδάκτωρ ψυχιατρικής Α.Π.Θ.
ΟΙ «ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΑΠΟΛΥΜΑΝΣΗΣ» ΣΤΑΖΟΥΝ ΑΙΜΑ. ΠΑΝΤΟΤΕ
1«Ο φασισμός που θα έλθει δεν θα λέγεται πια φασισμός».
2 Θα ονομάζεται ολοκληρωτικό «θεραπευτικό» κράτος.
2 Θα ονομάζεται ολοκληρωτικό «θεραπευτικό» κράτος.
Σε όλη την ιστορική διαδρομή της, η ανθρωπότητα ήταν αντιμέτωπη με αλληλοδιάδοχες «Επιχειρήσεις Απολύμανσης» που λειτουργούσαν πάντοτε προς όφελος των «Απολυμαντών» και σε βάρος της κοινωνίας.
▪ «Πόλεμος κατά της αίρεσης και της μαγείας»: Μεσαίωνας. Κατασκευαστής, η Καθολική Εκκλησία. Εργαλείο η Ιερή Εξέταση. Διάρκεια περίπου τέσσερις αιώνες. Απολογισμός: Μερικές εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ανέβηκαν στην πυρά (στη συντριπτική πλειοψηφία τους ήταν γυναίκες που καταδικάζονταν από άνδρες ιεροεξεταστές).
▪ «Πόλεμος κατά των υπανθρώπων που θέτουν σε κίνδυνο την καθαρότητα της φυλής»: Άρχισε με το αποτυχημένο οπερετικό ‘πραξικόπημα της μπυραρίας’ τον Νοεμβρίου 1923 στο Μόναχο και κατέληξε στη δεύτερη παγκόσμια ανθρωποσφαγή και την Τελική Λύση, αφήνοντας πίσω του μια ερειπωμένη Ευρώπη, 65 εκατομμύρια νεκρούς και μια λέξη-σηματοδότη της ανείπωτης βαρβαρότητας για την οποία είναι ικανός ο άνθρωπος: Άουσβιτς.
▪ «Πόλεμος κατά των εχθρών του λαού». Άρχισε με το πραξικόπημα του Οκτωβρίου 1917 στην Πετρούπολη και (μέσα από μια πορεία μαζικών δολοφονιών με προγραμματισμένους λοιμούς, εκτοπίσεις και εκτελέσεις), κατέληξε σε μια κοινωνία-στρατόπεδο συγκέντρωσης, που η ίδια -μαζί της τους μιμητές της σε πλανητικό επίπεδο- στοίχισαν τη ζωή σε 100 και πλέον εκατομμύρια ανθρώπους.
▪ Ακολούθησαν ο «πόλεμος κατά του κομμουνισμού», ο «πόλεμος κατά των ναρκωτικών», ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» (που κατέστησαν την κοινωνία όμηρο των επαγγελματιών «προστατών» της από τον κομμουνισμό, τα «ναρκωτικά» και την τρομοκρατία, αντιστοίχως). Και, εσχάτως, o
▪ «Πόλεμος κατά των αντι-εμβολιαστών» (!) με τη χρήση της οργουελιανής νεο-γλώσσας του «1984», σύμφωνα με την οποία «η υγεία είναι αρρώστια» που πρέπει να «θεραπευτεί». (!)
Μια ατέλειωτη σειρά «πολέμων κατά… » (δεν έχει σημασία κατά «ποιού») που βύθισαν τις κοινωνίες στον πόνο, το αίμα, στο έγκλημα, τον θάνατο, την εξαθλίωση και την απόλυτη ηθική εξαχρείωση.
Όλοι αυτοί οι «πόλεμοι» αποτελούν επιμέρους εκφάνσεις της διωκτικής παράνοιας που διαχειρίζεται τον εκφοβισμό και την τρομοκρατία προς αποκλειστικό όφελος των εμπνευστών, των οργανωτών και των εκτελεστικών τους οργάνων.
Μια ατέλειωτη σειρά ανθρωποβόρων «πολέμων», στη μαρτυρική πορεία από τους «Κεντριστές των μαγισσών» του Μεσαίωνα μέχρι τους «Κεντριστές» του σύγχρονου Μεσαίωνα, που μπορούν να διεξάγονται μόνο και μόνο επειδή οι «Απολυμαντές» είναι πάντοτε τα εκτελεστικά όργανα μιας «μεγαλόκαρδης» εξουσίας (Εκκλησίες, Κράτη, Κόμματα, Μαφίες και Καρτέλ: χρηματοπιστωτικά, βιομηχανικά, ενεργειακά και φαρμακευτικά, και άλλα), πράγμα που αφενός «νομιμοποιεί» τη δραστηριότητά τους και, αφετέρου, τους θωρακίζει απέναντι στο ενδεχόμενο να βρεθούν στο εδώλιο μιας «Νυρεμβέργης».
Όλοι οι «Απολυμαντές» διακηρύσσουν ότι αποσκοπούν στη «σωτηρία» μας. Και όλοι τους διατείνονται ότι «θα δικαιωθούν» σε ένα απροσδιόριστο μέλλον από κάποιο μεταφυσικό «δικαστήριο» (της θείας πρόνοιας, της φυλετικής καθαρότητας, της ιστορίας, της «επιστήμης») το οποίο λειτουργεί με βάση τους, επίσης, μεταφυσικούς και ανεξιχνίαστους «νόμους» (της θείας πρόνοιας, της ιστορίας, της φυλετικής καθαρότητας, της «επιστήμης», αντιστοίχως), των οποίων αποκλειστικοί κάτοχοι και ερμηνευτές είναι οι ίδιοι.
Στο τέλος του δυστοπικού αριστουργήματος του Τζορτζ Οργουελ «1984», ο κεντρικός του ήρωας Ουίνστον Σμιθ, με την εφαρμογή τεχνικών τρόμου, μαθαίνει «να αγαπάει τον Μεγάλο Αδελφό». Ο Μεγάλος Αδελφός και ο Μεγάλος Τρόμος αλληλοκαθορίζονται: Ο Μεγάλος Αδελφός δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς τον Μεγάλο Τρόμο. Και ο Μεγάλος Τρόμος δεν μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς τον Μεγάλο Αδελφό. Για να μάθουμε «να αγαπάμε» τον Μεγάλο Αδελφό (σκοπός) πρέπει να υποστούμε τον Μεγάλο Τρόμο (μέσο).
«Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», ουρλιάζουν οι κάθε είδους παρανοϊκοί επαγγελματίες διώκτες, για τους οποίους δεν έχει καμιά σημασία το τί διώκουν, φτάνει να προσπορίζονται απ’ αυτό κέρδη. «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», πρώτη αρχή της ακόρεστης απληστίας όσων λειτουργούν με βάση το «υπεράνω όλων το κέρδος».
Σύμφωνοι. Αλλά, «τί αγιάζει τον σκοπό;». Η κατηγορηματική απάντηση: «τα μέσα», που δόθηκε από τον Αλμπέρ Καμύ, εκφραστή μιας ηθικής στράτευσης, σφραγίζει ανεξίτηλα όλους τους επαγγελματίες διώκτες ως φορείς μιας έσχατης ηθικής εξαχρείωσης.
Τα μέσα. Μόνο αυτά, μας επιτρέπουν να διακρίνουμε και να επιλέγουμε: την λογική από τη δαιμονολογία, τον συγκροτημένο λόγο από το παραλήρημα, την επιδίωξη της σχετικότητας της αλήθειας από την απολυτότητα του δόγματος και, εν τέλει, τη διεκδίκηση της ζωή ως επιδίωξη νοήματος και επίλυσης προβλημάτων από την καταστροφή της - μερική ή ολική.
ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ «ΕΧΘΡΟ»
«Ο Εβραίος, κι αν ακόμα δεν υπήρχε, θα έπρεπε να εφευρεθεί»
Γιόζεφ Γκαίμπελς
Γιόζεφ Γκαίμπελς
Όπως προκύπτει από μια απλή ανασκόπηση της ιστορικής διαδρομής των κάθε είδους «Επιχειρήσεων Απολύμανσης», η δαιμονολογία των «Απολυμαντών» λειτουργεί πάντοτε ως αυτο-εκπληρούμενη προφητεία, μέσω της κατασκευής φανταστικών «εχθρών».
▪ Οι «αιρετικοί» και οι «μάγισσες» δεν υπήρχαν πριν να τους κατασκευάσει η Καθολική Εκκλησία, η οποία, εν συνεχεία, ανέθεσε στην Ιερή Εξέταση, το θεόπνευστο καθήκον της «ανακάλυψης» και της εξόντωσής τους. Αυτό το εκτελεστικό όργανο, λειτουργώντας -ληστρικά και εγκληματικά- προς όφελος του μείζονος εργοδότη του, διακήρυσσε ότι έκαιγε τα κορμιά των «αιρετικών» και των «μαγισσών» στη γη, προκειμένου να σώσει τις ψυχές τους στον… ουρανό.
▪ Οι «υπάνθρωπο που μολύνουν την φυλετική καθαρότητα» δεν υπήρχαν πριν να τους κατασκευάσει το ναζιστικό καθεστώς, το οποίο, εν συνεχεία, ανέθεσε στα SS την ανακάλυψη και την εξόντωσή τους με τρόπους που ξεπέρασαν κάθε (μέχρι τότε, γνωστή) εκδήλωση της αγριότητας για την οποία είναι ικανό το ανθρώπινο κτήνος.
▪ Οι «εχθροί του λαού» στον ανατολικό κόσμο, δεν υπήρχαν πριν να τους κατασκευάσει το κομμουνιστικό καθεστώς, το οποίο, εν συνεχεία, ανέθεσε στην Tcheka 3, την ανακάλυψη και την εξόντωσή τους με τρόπους που ανταγωνίζονταν αυτούς του χιτλερικού καθεστώτος.
▪ Οι «επικίνδυνοι κομμουνιστές και ανατροπείς» δεν υπήρχαν στις ΗΠΑ ως «επικίνδυνοι και ανατροπείς» (στη χώρα υπήρχε ένα μικροσκοπικό Κ.Κ. με ασήμαντη επιρροή), πριν να τους κατασκευάσει ως τέτοιους η αμερικανική κυβέρνηση, η οποία, εν συνεχεία, ανέθεσε στο FBI την ανακάλυψη και την εξουδετέρωσή τους, με τρόπους που καθορίστηκαν από τη δράση της «Επιτροπής Αντι-αμερικανικών Ενεργειών» του διαβόητου -μορφινομανούς- γερουσιαστή Μακάρθυ.
▪ Οι «επικίνδυνοι χρήστες ‘ναρκωτικών’» δεν υπήρχαν στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, ως «επικίνδυνοι» πριν να τους κατασκευάσει ως τέτοιους η αμερικανική κυβέρνηση (με αλλεπάλληλες νομοθετημένες απαγορεύσεις, όπως ο νόμος Harrison το 1914 και ο νόμος Marihuana Tax Act το 1937), η οποία, εν συνεχεία, ανέθεσε στη DEA (την πρώτη, πραγματικά διεθνή- αστυνομία στην ιστορία) την ανακάλυψη και την εξουδετέρωσή τους, με τρόπους που κατέστρεψαν τη ζωή δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Και, τέλος, στην εποχή μας,
▪ Το «κίνημα των επικίνδυνων αντι-εμβολιαστών», ήταν ανύπαρκτο μέχρι που άρχισε να το κατασκευάζει το υπαρκτό, θεσμοποιημένο και οργανωμένο «Λόμπι των Εμβολιασμών», προκειμένου να εξουδετερώσει τις αντιδράσεις των θυμάτων του (χθεσινών, σημερινών και μελλοντικών). Και να αναθέτει στα (αδρώς αμειβόμενα) εκτελεστικά του όργανα τη δίωξη και την εξουδετέρωση εκείνων που αρνούνται να βάλλουν στο κορμί τους και στο κορμί των παιδιών τους ουσίες που θεωρούν ότι είναι επικίνδυνες.
▪ Οι «αιρετικοί» και οι «μάγισσες» δεν υπήρχαν πριν να τους κατασκευάσει η Καθολική Εκκλησία, η οποία, εν συνεχεία, ανέθεσε στην Ιερή Εξέταση, το θεόπνευστο καθήκον της «ανακάλυψης» και της εξόντωσής τους. Αυτό το εκτελεστικό όργανο, λειτουργώντας -ληστρικά και εγκληματικά- προς όφελος του μείζονος εργοδότη του, διακήρυσσε ότι έκαιγε τα κορμιά των «αιρετικών» και των «μαγισσών» στη γη, προκειμένου να σώσει τις ψυχές τους στον… ουρανό.
▪ Οι «υπάνθρωπο που μολύνουν την φυλετική καθαρότητα» δεν υπήρχαν πριν να τους κατασκευάσει το ναζιστικό καθεστώς, το οποίο, εν συνεχεία, ανέθεσε στα SS την ανακάλυψη και την εξόντωσή τους με τρόπους που ξεπέρασαν κάθε (μέχρι τότε, γνωστή) εκδήλωση της αγριότητας για την οποία είναι ικανό το ανθρώπινο κτήνος.
▪ Οι «εχθροί του λαού» στον ανατολικό κόσμο, δεν υπήρχαν πριν να τους κατασκευάσει το κομμουνιστικό καθεστώς, το οποίο, εν συνεχεία, ανέθεσε στην Tcheka 3, την ανακάλυψη και την εξόντωσή τους με τρόπους που ανταγωνίζονταν αυτούς του χιτλερικού καθεστώτος.
▪ Οι «επικίνδυνοι κομμουνιστές και ανατροπείς» δεν υπήρχαν στις ΗΠΑ ως «επικίνδυνοι και ανατροπείς» (στη χώρα υπήρχε ένα μικροσκοπικό Κ.Κ. με ασήμαντη επιρροή), πριν να τους κατασκευάσει ως τέτοιους η αμερικανική κυβέρνηση, η οποία, εν συνεχεία, ανέθεσε στο FBI την ανακάλυψη και την εξουδετέρωσή τους, με τρόπους που καθορίστηκαν από τη δράση της «Επιτροπής Αντι-αμερικανικών Ενεργειών» του διαβόητου -μορφινομανούς- γερουσιαστή Μακάρθυ.
▪ Οι «επικίνδυνοι χρήστες ‘ναρκωτικών’» δεν υπήρχαν στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, ως «επικίνδυνοι» πριν να τους κατασκευάσει ως τέτοιους η αμερικανική κυβέρνηση (με αλλεπάλληλες νομοθετημένες απαγορεύσεις, όπως ο νόμος Harrison το 1914 και ο νόμος Marihuana Tax Act το 1937), η οποία, εν συνεχεία, ανέθεσε στη DEA (την πρώτη, πραγματικά διεθνή- αστυνομία στην ιστορία) την ανακάλυψη και την εξουδετέρωσή τους, με τρόπους που κατέστρεψαν τη ζωή δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Και, τέλος, στην εποχή μας,
▪ Το «κίνημα των επικίνδυνων αντι-εμβολιαστών», ήταν ανύπαρκτο μέχρι που άρχισε να το κατασκευάζει το υπαρκτό, θεσμοποιημένο και οργανωμένο «Λόμπι των Εμβολιασμών», προκειμένου να εξουδετερώσει τις αντιδράσεις των θυμάτων του (χθεσινών, σημερινών και μελλοντικών). Και να αναθέτει στα (αδρώς αμειβόμενα) εκτελεστικά του όργανα τη δίωξη και την εξουδετέρωση εκείνων που αρνούνται να βάλλουν στο κορμί τους και στο κορμί των παιδιών τους ουσίες που θεωρούν ότι είναι επικίνδυνες.
Η θεωρία και η πρακτική των επαγγελματιών διωκτών αποτελεί ένα διαχρονικό τραγικό στίγμα σε όλη τη γνωστή ιστορία μας, και είναι κεντρικό στοιχείο τόσο του παρελθόντος όσο και του «εκπολιτισμένου» παρόντος.
Στην εξελικτική πορεία των ανταγωνιστικών κοινωνιών διαφοροποιείται συνεχώς ο «ύψιστος νόμος» που επικαλείται κατά καιρούς η Εξουσιαστική Διεθνής για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της και να ενισχύσει τη θέση της: Η σωτηρία της ιδέας, της φυλής, της πατρίδας, της θρησκείας, του έθνους, του κράτους, του πολιτισμού, της υγείας... Μια ατέλειωτη αλυσίδα «σωτηριολογικών» αφαιρέσεων οι οποίες «νoμιμοποιούν» τις μεμονωμένες δολοφονίες και τις μαζικές ανθρωποθυσίες που σηματοδοτούν την παθολογία της εξουσίας.
Οι τελετουργικές ανθρωποσφαγές και τα βασανιστήρια, τα πογκρόμ, οι πυρές της Ιερής Εξέτασης, το Χάνταμαρ, το Νταχάου, το Aουσβιτς και το Γκουλάγκ, είναι τυπικά και σταθερά επαναλαμβανόμενα συμπτώματα της εξουσιαστικής σχιζοφρένειας (της εξουσιοφρένειας) που όλο και πιο γοργά αποσυνθέτει την ανθρώπινη κοινωνία.
Στην εποχή μας, με την υπονόμευση των μύθων και την αποσάθρωση των ιδεολογιών, το «επιστημονικό» ιδεώδες της «σωτηρίας της υγείας» τείνει να αναχθεί σε «ύψιστο νόμο» της Εξουσιαστικής Διεθνούς, με μέσο επιβολής του την καταναγκαστική «θεραπεία».
Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας:
Στην εξελικτική πορεία των ανταγωνιστικών κοινωνιών διαφοροποιείται συνεχώς ο «ύψιστος νόμος» που επικαλείται κατά καιρούς η Εξουσιαστική Διεθνής για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της και να ενισχύσει τη θέση της: Η σωτηρία της ιδέας, της φυλής, της πατρίδας, της θρησκείας, του έθνους, του κράτους, του πολιτισμού, της υγείας... Μια ατέλειωτη αλυσίδα «σωτηριολογικών» αφαιρέσεων οι οποίες «νoμιμοποιούν» τις μεμονωμένες δολοφονίες και τις μαζικές ανθρωποθυσίες που σηματοδοτούν την παθολογία της εξουσίας.
Οι τελετουργικές ανθρωποσφαγές και τα βασανιστήρια, τα πογκρόμ, οι πυρές της Ιερής Εξέτασης, το Χάνταμαρ, το Νταχάου, το Aουσβιτς και το Γκουλάγκ, είναι τυπικά και σταθερά επαναλαμβανόμενα συμπτώματα της εξουσιαστικής σχιζοφρένειας (της εξουσιοφρένειας) που όλο και πιο γοργά αποσυνθέτει την ανθρώπινη κοινωνία.
Στην εποχή μας, με την υπονόμευση των μύθων και την αποσάθρωση των ιδεολογιών, το «επιστημονικό» ιδεώδες της «σωτηρίας της υγείας» τείνει να αναχθεί σε «ύψιστο νόμο» της Εξουσιαστικής Διεθνούς, με μέσο επιβολής του την καταναγκαστική «θεραπεία».
Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας:
• O μαζικός φόνος συμπλέκεται σταδιακά με τη μαζική «θεραπεία».
• Η θρησκευτική, πολιτική, αστυνομική και ποινική καταστολή εμπλουτίζεται με μια ιδιόμορφη «θεραπευτική» καταστολή σε κεντρική θέση.
• Ο θρησκευτικός, πολιτικός, αστυνομικός και ποινικός καταναγκασμός εμπλουτίζεται με έναν ιδιότυπο «θεραπευτικό» καταναγκασμό σε κεντρικό ρόλο.
• H Ιερή Εξέταση, η πολιτική αστυνομία και ο ποινικός μηχανισμός εμπλουτίζονται με μια «καταναγκαστική ιατρική» (πράγμα που συνιστά αντίφαση στους όρους, γιατί η ιατρική δεν μπορεί να είναι καταναγκαστική).
Ο ιστορικά αμετάλλακτος στόχος όλων των διαχειριστών της «νόμιμης» βίας (ανεξάρτητα από τις πολιτικές και ιδεολογικές αμφιέσεις τους) ήταν και παραμένει «η γoνεoποίηση της εξουσίας και η βρεφoποίηση της κοινωνίας» 4. Μόνο τα μέσα που χρησιμοποιούν οι εξουσιοφρενείς αλλάζουν, σύμφωνα με τις «ανάγκες» και τις «τεχνολογικές» δυνατότητες κάθε ιστορικής εποχής. Εκείνο που δεν αλλάζει ποτέ είναι η ακόρεστη απληστία: το ένα και μοναδικό «αμάρτημα» που ενσωματώνει όλα τα άλλα. «Είναι πολλά τα λεφτά, ανόητε».
• Η θρησκευτική, πολιτική, αστυνομική και ποινική καταστολή εμπλουτίζεται με μια ιδιόμορφη «θεραπευτική» καταστολή σε κεντρική θέση.
• Ο θρησκευτικός, πολιτικός, αστυνομικός και ποινικός καταναγκασμός εμπλουτίζεται με έναν ιδιότυπο «θεραπευτικό» καταναγκασμό σε κεντρικό ρόλο.
• H Ιερή Εξέταση, η πολιτική αστυνομία και ο ποινικός μηχανισμός εμπλουτίζονται με μια «καταναγκαστική ιατρική» (πράγμα που συνιστά αντίφαση στους όρους, γιατί η ιατρική δεν μπορεί να είναι καταναγκαστική).
Ο ιστορικά αμετάλλακτος στόχος όλων των διαχειριστών της «νόμιμης» βίας (ανεξάρτητα από τις πολιτικές και ιδεολογικές αμφιέσεις τους) ήταν και παραμένει «η γoνεoποίηση της εξουσίας και η βρεφoποίηση της κοινωνίας» 4. Μόνο τα μέσα που χρησιμοποιούν οι εξουσιοφρενείς αλλάζουν, σύμφωνα με τις «ανάγκες» και τις «τεχνολογικές» δυνατότητες κάθε ιστορικής εποχής. Εκείνο που δεν αλλάζει ποτέ είναι η ακόρεστη απληστία: το ένα και μοναδικό «αμάρτημα» που ενσωματώνει όλα τα άλλα. «Είναι πολλά τα λεφτά, ανόητε».
ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΤΗΝ «ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ»
Μέχρι την εποχή μας, η ιατρική είχε ως στόχο την ασθένεια που έπρεπε να θεραπευτεί ή να ανακουφιστεί. Σήμερα στο πεδίο αυτό, σημειώνεται μια ριζική αντεπανάσταση που ενδέχεται να αλλάξει την όψη του κόσμου: αντιστρέφοντας την αρχή που διέπει την ιατρική, η καταναγκαστική ιατρική θέτει ως στόχο την υγεία «που πρέπει να θεραπευτεί ως αρρώστια». Κι αυτό εισάγει την ανθρωπότητα στον εφιάλτη ενός οργουελιανού σύμπαντος στο οποίο «η υγεία είναι αρρώστια».
Το πρόβλημα για την εξουσία ήταν πάντοτε «η κατασκευή ενός πράγματος που δεν υπάρχει, ενός ανθρώπινου είδους το οποίο θα μοιάζει με τα άλλα ζωικά είδη και του οποίου η μόνη ελευθερία θα συνίστατο στη διατήρηση του είδους». (Η. Arendt)
Το πρόβλημα για την εξουσία ήταν πάντοτε «η κατασκευή ενός πράγματος που δεν υπάρχει, ενός ανθρώπινου είδους το οποίο θα μοιάζει με τα άλλα ζωικά είδη και του οποίου η μόνη ελευθερία θα συνίστατο στη διατήρηση του είδους». (Η. Arendt)
Ενός «ανθρώπινου» είδους που, απογυμνωμένο από την ιστορική του διάσταση, θα «υφίσταται» ως ανιστορική βιολογική οντότητα πλάι στα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου, έχοντας χάσει αμετάκλητα το δικαίωμά του να νοηματοδοτεί την κοινωνία, την ιστορία και τη ζωή του.
«Αυτός ο τύπος ανθρώπου έχει υλοποιηθεί ιστορικά: Είναι ο άνθρωπος της σύγχρονης εποχής είναι ο άνθρωπος της μάζας: ο ικανοποιημένος με την ευτελή του μόρφωση, τις ασήμαντες αρετές του, την ευτυχία που του προκαλεί η μέτρια τοξικομανία του... Είναι ένας άνθρωπος αδύναμος, αφοπλισμένος, ευνουχισμένος, απομονωμένος. Είναι ο άνθρωπος της ψυχρής τεχνολογίας και των κομματιασμένων συναισθημάτων. Είναι ο άνθρωπος που έχει εξοριστεί μέσα στον εαυτό του. Σχιζοειδικός έξω απ' τους τοίχους του ψυχιατρείου, Σχιζοφρενικός μέσα σ' αυτούς...»5.
Στον ιστορικό ορίζοντα του ανθρώπου προβάλλει ήδη το φάσμα μιας στρατοπεδικής κοινωνίας, το πειραματικό μοντέλο της οποίας έχει δοκιμαστεί μαζικά με «επιτυχία» στα εργαστήρια της «ολοκληρωτικής κυριαρχίας» της Εξουσιαστικής Διεθνούς:
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε όλη την έκταση του πλανήτη, οι στρατοπεδικές κοινωνίες της (πάλαι ποτέ) ναζιστικής και κομμουνιστικής Ευρώπης και οι μέθοδοι της σωματικής αποσύνθεσης και του ψυχικού ευνουχισμού που εφαρμόζουν οι φιλελεύθερες ολιγαρχίες και τα αυταρχικά καθεστώτα σε όλο τον κόσμο, αποτελούν το σημερινό εξουσιαστικό προείκασμα του αποτρόπαιου κοντινού μέλλοντος της ανθρώπινης κοινωνίας, η οποία θα συντίθεται από μια ομοιογενή μάζα από ανιστορικά ανθρωποειδή, που θα είναι προγραμματισμένα να μην παρεκκλίνουν ποτέ από τον «κανόνα», ένα άθυρμα από ιδεώδεις μέσους «πολίτες» για τους οποίους δεν έχει καμιά σημασία εάν φορούν την ομοιόμορφη στολή των φυλακισμένων ή εάν βολεύονται με ένα συμβατικό ζουρλομανδύα.
Με γοργούς ρυθμούς, η κτηνωδία της οργανωμένης «νόμιμης» βίας περιθωριοποιεί την πολιτική και επιβάλλει μια «θεραπευτική» ιδεολογία. O πολιτικός ολοκληρωτισμός (με όποιες αμφιέσεις του) συμπληρώνεται με έναν «θεραπευτικό» ολοκληρωτισμό, μέσα από τον οποίο προβάλλει το αποκρουστικό πρόσωπο μιας «ποιοτικής» αναπαλαίωσης της εξουσίας:
«Ο φασισμός που θα έλθει δεν θα λέγεται πια φασισμός»6. Θα ονομάζεται ολοκληρωτικό «θεραπευτικό» κράτος 7.
Η τερατώδης δομή αυτού του ολοκληρωτικού «θεραπευτικού κράτους» άρχισε να καλύπτει με μια βαριά σκιά τον ορίζοντα του μέλλοντος (εάν, τελικά, υπάρξει) και να σκιαγραφεί τον εφιάλτη μιας κοινωνίας που θα αποτελεί μια τρομακτική σύνθεση του «Γενναίου καινούριου κόσμου» του Αλντους Χάξλεϊ, του «1984» του Τζορτζ Όργουελ και του «Φαρενάιτ 451» του σκηνοθέτη Φρανσουά Τριφό. Μιας κοινωνίας στην οποία ο Μεγάλος Αδελφός θα μπορεί να διατείνεται:
«Ελέγχουμε την ύλη γιατί ελέγχουμε το μυαλό... Η διαταγή του παλιού δεσποτισμού ήταν: «Δεν θα θέλεις». Η προσταγή των οπαδών του νέου ολοκληρωτισμού ήταν: «Θα θέλεις». Η δική μας προσταγή είναι: «Θέλεις». Κανείς απ' όσους φέρνουμε εδώ δεν μας αντιστέκεται. Όλοι γίνονται καλά». (Οργουελ, 1984)
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ;
Κάθε πολιτισμός συνθέτει τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν μ’ ένα εντελώς ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο. Και συντίθεται απ' αυτά.
▪ Όλοι οι προηγούμενοι πολιτισμοί οικοδομούσαν τους Παρθενώνες και τους Γοτθικούς τους υπό την εποπτεία φιλοσόφων, επιστημόνων, αρχιτεκτόνων, ποιητών, δραματουργών και καλλιτεχνών, για τη δόξα των ανθρώπων ή των θεών τους.
Ο σύγχρονος βιομηχανικός «πολιτισμός» οικοδομεί τα δικά του «μνημεία» (τα Αουσβιτς, τα Γκουλάγκ, τα κέντρα Tροποποίησης της Ανθρώπινης Συμπεριφοράς, τις φάμπρικες της εξοντωτικής εκμετάλλευσης της εργασίας, τα εργοστάσια αντιμετώπισης της υγείας ως αρρώστιας, τις φυλακές, τα ψυχιατρεία), υπό την εποπτεία των ανθρωποφυλάκων και των φορέων (όχι της ιατρικής, αλλά) της καταναγκαστικής «ιατρικής», θυσιάζοντας δουλικά στο βωμό της παραγωγής του αενάως διευρυνόμενου κέρδους.
▪ Όλοι οι προηγούμενοι πολιτισμοί ήταν θεμελιωμένοι στην καταπίεση, αλλά μέσα από τη διανοητική τους δημιουργία έθεταν το αίτημα της ελευθερίας και το διατηρούσαν ζωντανό στο φαντασιακό τους σύμπαν
Ο σύγχρονος βιομηχανικός «πολιτισμός» είναι, επίσης, θεμελιωμένος στην καταπίεση, αλλά μέσα από τη διανοητική στειρότητά του και τη σωματο-ψυχο-διαλυτική «δημιουργία» του, εκμηδενίζει κάθε απελευθερωτικό όραμα και θέτει ως μοναδική του διεκδίκηση την καθολικοποίηση και την οριστικοποίηοη της δουλείας.
▪ Σε όλες τις προηγούμενες εποχές, στο ερώτημα εάν ο άνθρωπος αποτελεί υποκείμενο ή αντικείμενο της ιστορίας, η κοινωνία και η εξουσία έδιναν διαμετρικά αντίθετες, αλλά πρακτικά ανεκπλήρωτες, απαντήσεις. Στην εποχή μας, το γεγονός ότι είναι πια εφικτή η εκπλήρωση της μιας ή της άλλης απάντησης, εμπλέκει την κοινωνία και την εξουσία σε μια τελική σύγκρουση.
Ζώντας στην εποχή της ομογενοποιημένης συνείδησης, διαπιστώνουμε καθημερινά ότι οι προοπτικές είναι απελπιστικές. Αλλά υπάρχουν κάποιες ελπιδοφόρες νησίδες αμφισβήτησης που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε μέτωπα αντίστασης.
▪ Όλοι οι προηγούμενοι πολιτισμοί οικοδομούσαν τους Παρθενώνες και τους Γοτθικούς τους υπό την εποπτεία φιλοσόφων, επιστημόνων, αρχιτεκτόνων, ποιητών, δραματουργών και καλλιτεχνών, για τη δόξα των ανθρώπων ή των θεών τους.
Ο σύγχρονος βιομηχανικός «πολιτισμός» οικοδομεί τα δικά του «μνημεία» (τα Αουσβιτς, τα Γκουλάγκ, τα κέντρα Tροποποίησης της Ανθρώπινης Συμπεριφοράς, τις φάμπρικες της εξοντωτικής εκμετάλλευσης της εργασίας, τα εργοστάσια αντιμετώπισης της υγείας ως αρρώστιας, τις φυλακές, τα ψυχιατρεία), υπό την εποπτεία των ανθρωποφυλάκων και των φορέων (όχι της ιατρικής, αλλά) της καταναγκαστικής «ιατρικής», θυσιάζοντας δουλικά στο βωμό της παραγωγής του αενάως διευρυνόμενου κέρδους.
▪ Όλοι οι προηγούμενοι πολιτισμοί ήταν θεμελιωμένοι στην καταπίεση, αλλά μέσα από τη διανοητική τους δημιουργία έθεταν το αίτημα της ελευθερίας και το διατηρούσαν ζωντανό στο φαντασιακό τους σύμπαν
Ο σύγχρονος βιομηχανικός «πολιτισμός» είναι, επίσης, θεμελιωμένος στην καταπίεση, αλλά μέσα από τη διανοητική στειρότητά του και τη σωματο-ψυχο-διαλυτική «δημιουργία» του, εκμηδενίζει κάθε απελευθερωτικό όραμα και θέτει ως μοναδική του διεκδίκηση την καθολικοποίηση και την οριστικοποίηοη της δουλείας.
▪ Σε όλες τις προηγούμενες εποχές, στο ερώτημα εάν ο άνθρωπος αποτελεί υποκείμενο ή αντικείμενο της ιστορίας, η κοινωνία και η εξουσία έδιναν διαμετρικά αντίθετες, αλλά πρακτικά ανεκπλήρωτες, απαντήσεις. Στην εποχή μας, το γεγονός ότι είναι πια εφικτή η εκπλήρωση της μιας ή της άλλης απάντησης, εμπλέκει την κοινωνία και την εξουσία σε μια τελική σύγκρουση.
Ζώντας στην εποχή της ομογενοποιημένης συνείδησης, διαπιστώνουμε καθημερινά ότι οι προοπτικές είναι απελπιστικές. Αλλά υπάρχουν κάποιες ελπιδοφόρες νησίδες αμφισβήτησης που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε μέτωπα αντίστασης.
«Αυτά τα μέτωπα της αντίστασης βρίσκονται παντού υπό διαμόρφωση. Και πρέπει να τα χτίσουμε, καθένας μας χωριστά και όλοι μαζί».
Αλεξάνδρα Ευθυμιάδου-Γρίβα, ειδική παθολόγος
Κλεάνθης Γρίβας, νευρολόγος-ψυχίατρος, διδάκτωρ ψυχιατρικής Α.Π.Θ.
----------------------------------------------
1. Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος: Η έσχατη στράτευση (Αθήνα, Υψιλον, 1985), σ. 66.
2. Κλεάνθης Γρίβας: Αντιπολιτευτική Ψυχιατρική: Μπροστά στο Ολοκληρωτικό "Θεραπευτικό" Κράτος (Θεσ/νίκη, Ιανός, 1989), σ. 18.
3. TCHEKA: «Πανρωσική Επιτροπή για την Καταπολέμηση της Αντεπανάστασης και του Σαμποτάζ». Ιδρύθηκε από τον Λένιν το 1918 και, στη συνέχεια, «μεταβαπτίτηκε» διαδοχικά σε GPU, NKVD, NKGB, MGB, MVD και, τέλος, KGB (Επιτροπή Κρατικής Ασφάλειας).
2. Κλεάνθης Γρίβας: Αντιπολιτευτική Ψυχιατρική: Μπροστά στο Ολοκληρωτικό "Θεραπευτικό" Κράτος (Θεσ/νίκη, Ιανός, 1989), σ. 18.
3. TCHEKA: «Πανρωσική Επιτροπή για την Καταπολέμηση της Αντεπανάστασης και του Σαμποτάζ». Ιδρύθηκε από τον Λένιν το 1918 και, στη συνέχεια, «μεταβαπτίτηκε» διαδοχικά σε GPU, NKVD, NKGB, MGB, MVD και, τέλος, KGB (Επιτροπή Κρατικής Ασφάλειας).
4. Thomas Szasz: Το Δεύτερο Αμάρτημα (Αθήνα, Αβραάμ, 1982), σ. 15
5. Ronald Jaccard: Η εξορία μέσα μας, (Αθήνα, Χατζηνικολή, 1981), σ. 11.
6. Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, ό.π.
7. Κλεάνθης Γρίβας, ό.π.
8. Jean Jiegler: Στρέψτε τα όπλα: Εγχειρίδιο Αντιπολιτευτικής Κοινωνιολογίας (Αθήνα, Παιδεία, 1983), σ. 256.
7. Κλεάνθης Γρίβας, ό.π.
8. Jean Jiegler: Στρέψτε τα όπλα: Εγχειρίδιο Αντιπολιτευτικής Κοινωνιολογίας (Αθήνα, Παιδεία, 1983), σ. 256.
Ο ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΟΖΑΝΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ (!)
"ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ" (!) ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ (!)
ΣΤΟΝ ΙΑΤΡΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (!)
3-10-2017
"ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ" (!) ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ (!)
ΣΤΟΝ ΙΑΤΡΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (!)
3-10-2017
ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΟΖΑΝΗΣ
email: isfcozani@ocenet.gr
website: http://www.iskoz.gr
Αριθ. Πρωτ.449
Κοζάνη, 03-10-2017
Προς
Ιατρικό Σύλλογο Θεσ/νίκης, Αριστοτέλους 4, Θεσ/νίκη
Θέμα: Δημοσίευμα στον τύπο: Εμβόλια: «μια επιχείρηση που στηρίζεται στον φόβο»
Αξιότιμε κ. Πρόεδρε,
Σας ενημερώνουμε ότι στις 03-10-2017 δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα «Πρωινός Λόγος Κοζάνης» άρθρο της κας Αλεξάνδρας Ευθυμιάδου - Γρίβα, ειδικής Παθολόγου μέλους του Συλλόγου σας, με τίτλο Εμβόλια: «μια επιχείρηση που στηρίζεται στον φόβο».
Ο Ιατρικός Σύλλογος Κοζάνης καταδικάζει απερίφραστα δημοσιεύματα που στρέφονται άμεσα ή έμμεσα ενάντια του Εθνικού Προγράμματος Εμβολιασμών προκαλώντας σύγχυση και αμφιβολίες στην κοινωνία.
Παρακαλούμε, για δικές σας ενέργειες ώστε να διασφαλιστεί η κοινά αποδεκτή επιστημονική θέση για τη διενέργεια εμβολιασμών, όπως αυτή ορίζεται από τα θεσμοθετημένα όργανα της Πολιτείας
Σας επισυνάπτουμε το άρθρο.
Για το Δ.Σ.
Ο Πρόεδρος Ο Γραμματέας
Χαράλαμπος Τσεβεκίδης Ελευθέριος Τσαρίδης
email: isfcozani@ocenet.gr
website: http://www.iskoz.gr
Αριθ. Πρωτ.449
Κοζάνη, 03-10-2017
Προς
Ιατρικό Σύλλογο Θεσ/νίκης, Αριστοτέλους 4, Θεσ/νίκη
Θέμα: Δημοσίευμα στον τύπο: Εμβόλια: «μια επιχείρηση που στηρίζεται στον φόβο»
Αξιότιμε κ. Πρόεδρε,
Σας ενημερώνουμε ότι στις 03-10-2017 δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα «Πρωινός Λόγος Κοζάνης» άρθρο της κας Αλεξάνδρας Ευθυμιάδου - Γρίβα, ειδικής Παθολόγου μέλους του Συλλόγου σας, με τίτλο Εμβόλια: «μια επιχείρηση που στηρίζεται στον φόβο».
Ο Ιατρικός Σύλλογος Κοζάνης καταδικάζει απερίφραστα δημοσιεύματα που στρέφονται άμεσα ή έμμεσα ενάντια του Εθνικού Προγράμματος Εμβολιασμών προκαλώντας σύγχυση και αμφιβολίες στην κοινωνία.
Παρακαλούμε, για δικές σας ενέργειες ώστε να διασφαλιστεί η κοινά αποδεκτή επιστημονική θέση για τη διενέργεια εμβολιασμών, όπως αυτή ορίζεται από τα θεσμοθετημένα όργανα της Πολιτείας
Σας επισυνάπτουμε το άρθρο.
Για το Δ.Σ.
Ο Πρόεδρος Ο Γραμματέας
Χαράλαμπος Τσεβεκίδης Ελευθέριος Τσαρίδης
Κλεάνθης Γρίβας
ΣΧΟΛΙΟ
15 Δεκεμβρίου του σωτήριου έτους 2017 π.Χ.;
1. Δεδομένου ότι η ως άνω "καταγγελία" δεν περιέχει καμιά ακριβή περιγραφή ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΠΡΑΞΗΣ, θα μπορούσε να απευθυνθεί σε οιονδήποτε, π.χ. στη Διαχειριστική Επιτροπή της πολυκατοικίας στην οποία διαμένει η "καταγγελλόμενη"...
2. Ουδόλως μ' ενδιαφέρει τί καταδικάζει ο οποιοσδήποτε Σύλλογος, Εταιρεία, Ένωση, Συντεχνία, Κόμμα, Λόμπι, Οργάνωση, και άλλες συναφείς "συσπειρώσεις". Μ' ενδιαφέρει μόνο το τί μπορεί να υποστηρίζει καθένας με επιχειρήματα σε ανοικτούς δημόσιους διαλόγους. Γιατί, ας μη ξεχνάμε ότι ο μόνος τρόπος για υποστηρίξει κανείς μια αλήθεια είναι να την υπερασπιστεί με επιχειρήματα στην "αγορά" των ιδεών.
3. Είναι διατυπωμένη σε μια ολίγον προβληματική χρήση της ελληνικής γλώσσας, καθόσον ξενίζει π.χ. εκείνο το «καταδικάζει απερίφραστα δημοσιεύματα που στρέφονται άμεσα ή έμμεσα ενάντια του Εθνικού Προγράμματος Εμβολιασμών», αντί του ορθού «ενάντια στο Εθνικό Πρόγραμμα Εμβολιασμών» ή «εναντίον του Εθνικού Προγράμματος Εμβολιασμών».
4. Επί της ουσίας, όπως προκύπτει από τους Αρ. Πρωτ. των σχετικών εγγράφων που αφορούν τις ενέργειες της σε σχέση με τον Ιατρικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης, η κ. Αλεξάνδρας Ευθυμιάδου-Γρίβα:
• Στις 9 Νοεμβρίου 2017, ενημερώθηκε για την ύπαρξη της ιδιότυπης "καταγγελίας" του Ι.Σ.Κ. από την νομική υπηρεσία του Ι.Σ.Θ. και της ειπώθηκε ότι θα έπρεπε να καταθέσει γραπτώς τις απόψεις της στο Δ.Σ. μέχρι τις 27 Νοεμβρίου 2017 προκειμένου να συζητηθεί το θέμα στο Δ.Σ. στις 28 Νοεμβρίου 2017.
• Στις 27 Νοεμβρίου 2017, κατέθεσε στο Δ.Σ. του Ι. Σ. Θεσσαλονίκης μια 28σελιδη τεκμηριωμένη απάντηση με τις απόψεις της για το θέμα των εμβολίων, την οποία θα αναρτήσει εντός των ημερών σε πλείστες όσες σελίδες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
• Στις 12 Δεκεμβρίου 2017, κατέθεσε αίτηση για την χορήγηση επικυρωμένου αντίγραφου των Πρακτικών της συνεδρίασης του Δ.Σ. στις 28 Νοεμβρίου 2017, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί για κάθε νόμιμη χρήση.
• Και μέχρι σήμερα, 15 Δεκεμβρίου 2017, αναμένει απάντηση...
2. Ουδόλως μ' ενδιαφέρει τί καταδικάζει ο οποιοσδήποτε Σύλλογος, Εταιρεία, Ένωση, Συντεχνία, Κόμμα, Λόμπι, Οργάνωση, και άλλες συναφείς "συσπειρώσεις". Μ' ενδιαφέρει μόνο το τί μπορεί να υποστηρίζει καθένας με επιχειρήματα σε ανοικτούς δημόσιους διαλόγους. Γιατί, ας μη ξεχνάμε ότι ο μόνος τρόπος για υποστηρίξει κανείς μια αλήθεια είναι να την υπερασπιστεί με επιχειρήματα στην "αγορά" των ιδεών.
3. Είναι διατυπωμένη σε μια ολίγον προβληματική χρήση της ελληνικής γλώσσας, καθόσον ξενίζει π.χ. εκείνο το «καταδικάζει απερίφραστα δημοσιεύματα που στρέφονται άμεσα ή έμμεσα ενάντια του Εθνικού Προγράμματος Εμβολιασμών», αντί του ορθού «ενάντια στο Εθνικό Πρόγραμμα Εμβολιασμών» ή «εναντίον του Εθνικού Προγράμματος Εμβολιασμών».
4. Επί της ουσίας, όπως προκύπτει από τους Αρ. Πρωτ. των σχετικών εγγράφων που αφορούν τις ενέργειες της σε σχέση με τον Ιατρικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης, η κ. Αλεξάνδρας Ευθυμιάδου-Γρίβα:
• Στις 9 Νοεμβρίου 2017, ενημερώθηκε για την ύπαρξη της ιδιότυπης "καταγγελίας" του Ι.Σ.Κ. από την νομική υπηρεσία του Ι.Σ.Θ. και της ειπώθηκε ότι θα έπρεπε να καταθέσει γραπτώς τις απόψεις της στο Δ.Σ. μέχρι τις 27 Νοεμβρίου 2017 προκειμένου να συζητηθεί το θέμα στο Δ.Σ. στις 28 Νοεμβρίου 2017.
• Στις 27 Νοεμβρίου 2017, κατέθεσε στο Δ.Σ. του Ι. Σ. Θεσσαλονίκης μια 28σελιδη τεκμηριωμένη απάντηση με τις απόψεις της για το θέμα των εμβολίων, την οποία θα αναρτήσει εντός των ημερών σε πλείστες όσες σελίδες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
• Στις 12 Δεκεμβρίου 2017, κατέθεσε αίτηση για την χορήγηση επικυρωμένου αντίγραφου των Πρακτικών της συνεδρίασης του Δ.Σ. στις 28 Νοεμβρίου 2017, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί για κάθε νόμιμη χρήση.
• Και μέχρι σήμερα, 15 Δεκεμβρίου 2017, αναμένει απάντηση...
ΚΛΕΑΝΘΗΣ ΓΡΙΒΑΣ
Μικρό Λεξικό Εξαχρείωσης
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΛΟΜΠΙ
ή
ΖΟΜΠΙ - ΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΖΩΗΣ
16-12-2017
Λόμπι ή ομάδες πίεσης είναι επαγγελματικά συγκροτημένες ομάδες ατόμων (που είναι γνωστοί ως «διαδρομιστές» επειδή δραστηριοποιούνται στους διαδρόμους της εξουσίας) που διαθέτουν οργανωτική δομή, σχέδιο δράσης, καθορισμένο σκοπό και μεγάλη χρηματοδότηση.
Στόχος τους είναι να επηρεάζουν τα όργανα της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας, προκειμένου να θεσπίζονται νόμοι ή να λαμβάνονται αποφάσεις προς όφελος διαφόρων ομάδων συμφερόντων (χρηματοπιστωπικών, βιομηχανικών, φαρμακευτικών και άλλων Καρτέλ ή συμμοριών).
Μέσα τους είναι η εξαγορά ή ο εκβιασμός κρατικών, κυβερνητικών, πολιτικών, κομματικών, κ.α. αξιωματούχων που έχουν νομοθετικές αρμοδιότητες ή που μπορούν να επηρεάζουν τις διαδικασίες θέσπισης νόμων ή λήψης αποφάσεων.
Χρηματοδότης τους είναι οι ομάδες των, κατά κανόνα άνομων, συμφερόντων που μισθώνουν τις υπηρεσίες τους.
Όπως το θέτει ο καθηγητής κοινωνιολογίας R. Schwartzenberg, λόμπι «είναι μια οργάνωση που δημιουργήθηκε με σκοπό την υπεράσπιση συμφερόντων, που ασκεί πίεση στις δημόσιες αρχές για να τους αποσπάσει αποφάσεις σύμφωνες με συγκεκριμένα συμφέροντα». (R. Schwartzenberg: Πολιτική Κοινωνιολογία. Τόμος 2, Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1984, σ. 363)
Σε ό,τι αφορά το Φαρμακο-Εμβολιακό Καρτέλ, στον πυρήνα του βρίσκονται οι φαρμακευτικές εταιρείες με τις οποίες διαπλέκονται υψηλόβαθμα στελέχη της κοινότητας της «καταναγκαστικής ιατρικής», πολιτικοί, διαμορφωτές των πολιτικών υγείας των διαφόρων χωρών, ένα πλήθος δήθεν «επιστημονικών» εταιρειών που λειτουργούν ως «εταιρείες έρευνας αγοράς» και ένα ακόμη μεγαλύτερο πλήθος από θλιβερούς και, κατά κανόνα ημιαναλφάβητους, «δημοσιογράφους» και Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης (ΜΜΑ) που λειτουργούν ως «Γραφεία Τύπου» των εταιρικών ομίλων στους οποίους ανήκουν.
Οι ερευνητές-δημοσιογράφοι Cerstin Gammelin και Raimund Lov, στο εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο τους με τίτλο «Ποιοι κινούν τα νήματα στην Ευρώπη» (Μίνωας, Αθήνα, 2014), γράφουν:
«Στις Βρυξέλες δραστηριοποιούνται 8.000 οργανώσεις συμφερόντων (λόμπι), χρίζοντάς την «νούμερο 2» στον παγκόσμιο χάρτη των λόμπι. Μόνο στην Ουάσινγκτον υπάρχουν περισσότεροι λομπίστες…
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, 4 στους 5 νόμους που ψηφίζονται ή τροποποιούνται σε εθνικό επίπεδο, δρομολογήθηκαν στις Βρυξέλες…
Σύμφωνα με μιά στατιστική του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, 700 λομπίστες οικονομικών συμφερόντων στις Βρυξέλες ασκούν την επιρροή τους στην ευρωπαϊκή νομοθεσία. Διαθέτουν ένα μπάτζετ ύψους 350 εκατομμυρίων ευρώ σε ετήσια βάση…
Επιχειρήσεις, ενώσεις, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και δικηγορικά γραφεία έχουν δημιουργήσει στις Βρυξέλες έναν πολύ ισχυρό κλάδο, στον οποίο οι εργαζόμενοι πληρώνονται για να προωθήσουν τα συμφέροντα των εργοδοτών ή και των εντολοδοτών τους στα πλαίσια της νομοθετικής διαδικασίας. Δουλειά τους είναι να φροντίσουν να γράφονται οι νόμοι με τέτοιον τρόπο ώστε να μην προκύψουν μειονεκτήματα για τις επιχειρήσεις, τα οποία θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τις πωλήσεις των προϊόντων τους και συνεπώς τον τζίρο και τα κέρδη. Η εμπειρία λέει ότι όσο περισσότερα χρήματα επενδύει μια επιχείρηση στην εκπροσώπηση των συμφερόντων της, τόσο μεγαλύτερη είναι και η πολιτική της επιρροή…
Βουλευτές του Ευρωκοινοβουλίου, υψηλόβαθμοι υπάλληλοι και τραπεζίτες συνδέονται στενά μεταξύ τους. Οι ευρωβουλευτές είναι σημαντικοί συνομιλητές για τους λομπίστες, επειδή εγκρίνουν τους περισσότερους από τους νόμους που προτείνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και, επομένως, μπορούν να επηρεάσουν και τις ενδεχόμενες τροποποιήσεις…
[Ένα παράδειγμα] Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν τολμά να κλονίσει την κυριαρχία των συστημικών διεθνών χρηματοπιστωτικών κολοσσών. Τα χρέη των τραπεζών στην ευρωζώνη είναι τρεις φορές πιο υψηλά από τα δημόσια χρέη των χωρών του ευρώ…. Εάν οι μεγάλες τράπεζες διαχωρίζονταν σε εμπορικές και επενδυτικές, τότε τουλάχιστον οι μικροί αποταμιευτές και καταθέτες θα προστατεύονταν αποτελεσματικά και δεν θα χρειαζόταν να καλύψουν με τις καταθέσεις τους τις ζημίες πολύ ριψοκίνδυνων, κερδοσκοπικών συναλλα¬γών του επενδυτικού τομέα. Το κυριότερο είναι ότι δεν θα γινόταν πλέον κατάχρηση των κρατικών εγγυήσεων για τις καταθέσεις, έτσι ώστε να επιδοτούν τις ριψοκίνδυνες ιδιωτικές συναλλαγές. Ομως, ό,τι είναι καλό για τους αποταμιευτές είναι κακό για τις τράπεζες, οι οποίες θα έπρεπε να καλύψουν από αλλού, και ακριβότερα, τα προβλεπόμενα υποχρεωτικά ίδια κεφάλαια, τα οποία ούτως ή άλλως βρίσκονται μόλις γύρω στο 7%. Η πολιτική λοιπόν παραδίνεται στις τράπεζες…».
http://www.zougla.gr/apopseis/article/emvolia-mprosta-sto-oloklirotiko-8erapeftiko-kratos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου