ΚΛΕΑΝΘΗΣ ΓΡΙΒΑΣ - grivas.info
Μικρό Λεξικό Εξαχρείωσης
Λόμπι ή ομάδες πίεσης είναι επαγγελματικά συγκροτημένες ομάδες ατόμων (που είναι γνωστοί ως «διαδρομιστές» επειδή δραστηριοποιούνται στους διαδρόμους της εξουσίας) που διαθέτουν οργανωτική δομή, σχέδιο δράσης, καθορισμένο σκοπό και μεγάλη χρηματοδότηση.
Στόχος τους είναι να επηρεάζουν τα όργανα της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας, προκειμένου να θεσπίζονται νόμοι ή να λαμβάνονται αποφάσεις προς όφελος διαφόρων ομάδων συμφερόντων (χρηματοπιστωπικών, βιομηχανικών, φαρμακευτικών και άλλων Καρτέλ ή συμμοριών).
Μέσα τους είναι η εξαγορά ή ο εκβιασμός κρατικών, κυβερνητικών, πολιτικών, κομματικών, κ.α. αξιωματούχων που έχουν νομοθετικές αρμοδιότητες ή που μπορούν να επηρεάζουν τις διαδικασίες θέσπισης νόμων ή λήψης αποφάσεων.
Χρηματοδότης τους είναι οι ομάδες των, κατά κανόνα άνομων, συμφερόντων που μισθώνουν τις υπηρεσίες τους.
Όπως το θέτει ο καθηγητής κοινωνιολογίας R. Schwartzenberg, λόμπι «είναι μια οργάνωση που δημιουργήθηκε με σκοπό την υπεράσπιση συμφερόντων, που ασκεί πίεση στις δημόσιες αρχές για να τους αποσπάσει αποφάσεις σύμφωνες με συγκεκριμένα συμφέροντα». (R. Schwartzenberg: Πολιτική Κοινωνιολογία. Τόμος 2, Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1984, σ. 363)
Σε ό,τι αφορά το Φαρμακο-εμβολιακό καρτέλ, στον πυρήνα του βρίσκονται οι φαρμακευτικές εταιρείες με τις οποίες διαπλέκονται υψηλόβαθμα στελέχη της κοινότητας της «καταναγκαστικής ιατρικής», πολιτικοί και διαμορφωτές των πολιτικών υγείας των διαφόρων χωρών, πολλές δήθεν «επιστημονικές» εταιρείες που λειτουργούν ως «εταιρείες έρευνας αγοράς», διάφορα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης (ΜΜΑ) που λειτουργούν ως «Γραφεία Τύπου» των εταιρικών ομίλων στους οποίους ανήκουν, και πολλές θλιβερές μαριονέτες που κινούνται είτε στη σκιά της "δημοσιογραφίας" (εάν διαθέτουν κάποια τυπικά προσόντα ή στο σκοτάδι της παραδημοσιογραφίας (εάν δεν τα διαθέτουν).
Οι ερευνητές-δημοσιογράφοι Cerstin Gammelin και Raimund Lov, στο εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο τους με τίτλο «Ποιοι κινούν τα νήματα στην Ευρώπη» (Μίνωας, Αθήνα, 2014), γράφουν:
«Στις Βρυξέλες δραστηριοποιούνται 8.000 οργανώσεις συμφερόντων (λόμπι), χρίζοντάς την «νούμερο 2» στον παγκόσμιο χάρτη των λόμπι. Μόνο στην Ουάσινγκτον υπάρχουν περισσότεροι λομπίστες…
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, 4 στους 5 νόμους που ψηφίζονται ή τροποποιούνται σε εθνικό επίπεδο, δρομολογήθηκαν στις Βρυξέλλες…
Σύμφωνα με μιά στατιστική του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, 700 λομπίστες οικονομικών συμφερόντων στις Βρυξέλες ασκούν την επιρροή τους στην ευρωπαϊκή νομοθεσία. Διαθέτουν ένα μπάτζετ ύψους 350 εκατομμυρίων ευρώ σε ετήσια βάση…
Επιχειρήσεις, ενώσεις, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και δικηγορικά γραφεία έχουν δημιουργήσει στις Βρυξέλες έναν πολύ ισχυρό κλάδο, στον οποίο οι εργαζόμενοι πληρώνονται για να προωθήσουν τα συμφέροντα των εργοδοτών ή και των εντολοδοτών τους στα πλαίσια της νομοθετικής διαδικασίας. Δουλειά τους είναι να φροντίσουν να γράφονται οι νόμοι με τέτοιον τρόπο ώστε να μην προκύψουν μειονεκτήματα για τις επιχειρήσεις, τα οποία θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τις πωλήσεις των προϊόντων τους και συνεπώς τον τζίρο και τα κέρδη. Η εμπειρία λέει ότι όσο περισσότερα χρήματα επενδύει μια επιχείρηση στην εκπροσώπηση των συμφερόντων της, τόσο μεγαλύτερη είναι και η πολιτική της επιρροή…
Βουλευτές του Ευρωκοινοβουλίου, υψηλόβαθμοι υπάλληλοι και τραπεζίτες συνδέονται στενά μεταξύ τους. Οι ευρωβουλευτές είναι σημαντικοί συνομιλητές για τους λομπίστες, επειδή εγκρίνουν τους περισσότερους από τους νόμους που προτείνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και, επομένως, μπορούν να επηρεάσουν και τις ενδεχόμενες τροποποιήσεις…
[Ένα παράδειγμα] Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν τολμά να κλονίσει την κυριαρχία των συστημικών διεθνών χρηματοπιστωτικών κολοσσών. Τα χρέη των τραπεζών στην ευρωζώνη είναι τρεις φορές πιο υψηλά από τα δημόσια χρέη των χωρών του ευρώ….
Εάν οι μεγάλες τράπεζες διαχωρίζονταν σε εμπορικές και επενδυτικές, τότε τουλάχιστον οι μικροί αποταμιευτές και καταθέτες θα προστατεύονταν αποτελεσματικά και δεν θα χρειαζόταν να καλύψουν με τις καταθέσεις τους τις ζημίες πολύ ριψοκίνδυνων, κερδοσκοπικών συναλλαγών του επενδυτικού τομέα. Το κυριότερο είναι ότι δεν θα γινόταν πλέον κατάχρηση των κρατικών εγγυήσεων για τις καταθέσεις, έτσι ώστε να επιδοτούν τις ριψοκίνδυνες ιδιωτικές συναλλαγές. Ομως, ό,τι είναι καλό για τους αποταμιευτές είναι κακό για τις τράπεζες, οι οποίες θα έπρεπε να καλύψουν από αλλού, και ακριβότερα, τα προβλεπόμενα υποχρεωτικά ίδια κεφάλαια, τα οποία ούτως ή άλλως βρίσκονται μόλις γύρω στο 7%. Η πολιτική λοιπόν παραδίνεται στις τράπεζες…»
ΠΗΓΗ: enallaktikos
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2018/01/blog-post.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου