“We can’t solve problems by using the same kind of thinking we used when we created them.”
–Albert Einstein -
Μέσα στον ανελέητο βομβαρδισμό ειδήσεων, απόψεων και θέσεων για τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση των τελευταίων δεκαετιών σε παγκόσμιο επίπεδο, ας σταματήσουμε για ένα λεπτό και…ας αναλογιστούμε κάτι πέρα από τα νούμερα, τους ισολογισμούς και αυτή τη μαγική λέξη που καλείται “ανταγωνιστικότητα”.
Ενώ όλες οι συζητήσεις αναλώνονται στην οικονομία, υπάρχει μια ακόμη έννοια. Η κοινωνία. Και υπήρχε ένα πολίτευμα που δημιουργήθηκε για να δώσει ισχύ και ενότητα σε αυτή την κοινωνία. Η Δημοκρατία. Αυτό το πολίτευμα είχε έναν ακρογωνιαίο λίθο. Την ατομική ελευθερία.
Στα αλήθεια πιστεύετε ότι τα κράτη της Δύσης σήμερα λειτουργούν σε καθεστώς δημοκρατίας; Πιστεύετε ότι όλοι εμείς είμαστε στα αλήθεια ελεύθεροι; Η ελευθερία μας έχει προ πολλού κλαπεί. Κλάπηκε μπροστά στα μάτια μας ενώ κοιτούσαμε αδρανείς, αποχαυνωμένοι, ευνουχισμένοι, πειθήνια πιόνια ενός βαριά άρρωστου συστήματος.
Η Δημοκρατία καταλύθηκε και αντικαταστάθηκε από μια παρωδία, ένα θέατρο σκιών, όπου φαίνονται τα σκοινιά του καραγκιοζοπαίχτη. Καταλύθηκε γιατί ήμασταν κακοί πολίτες. Εύκολα εξαγοράσιμοι. Με άρτο και θεάματα.
Πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους ότι είμαστε οι νέοι σκλάβοι. Μπορεί και λιγότερο ελεύθεροι από εκείνους. Τουλάχιστον εκείνοι κάποτε ονειρευόταν την ελευθερία τους, εμείς σήμερα ονειρευόμαστε ότι μας έχουν μάθει να ονειρευόμαστε. Ότι πουλιέται και ότι αγοράζεται, ότι μας δείχνει το κουτί, ότι μας έχουν μάθει να επιθυμούμε. Αλίμονο. Είμαστε οι σκλάβοι που ούτε καν λαχταρούν την ελευθερία τους.
Ρωτάμε ένα παιδί “τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;”, όχι “τι ονειρεύεσαι;”. Το ρωτάμε τι επάγγελμα θέλει να ακολουθήσει, του ζητάμε να τυποποιήσει τη φαντασία του. “Θα γίνει δικηγόρος σαν τον τάδε”, απαντάνε περήφανοι οι γονείς. Δεν απαντάνε “εύχομαι να γίνει ένας καλός άνθρωπος”. Αλίμονο. Φοράμε τις αλυσίδες στην ψυχή μας μόνοι μας και μεγαλώνουμε με αυτές. Τις νοιώθουμε τόσο οικείες. Νιώθουμε ασφάλεια στα δεσμά μας, στην τυποποίηση. Φοβόμαστε ότι αν τις σπάσουμε τότε θα είμαστε χαμένοι. Γιατί έτσι μας έμαθαν. Γιατί έτσι συμπεριφέρεται ένα εξημερωμένο ζώο. Ακολουθεί πειθήνια το κοπάδι του.
Πόσοι κάνετε στα αλήθεια αυτό που ονειρευτήκατε; Πόσοι κάνουμε οτιδήποτε μπορούμε για να επιβιώσουμε; Για να επιβιώσουμε από τι; Σκεφτήκατε ότι περνάμε όλη μας τη ζωή προσπαθώντας να ξοφλήσουμε κάτι που ποτέ δεν χρωστούσαμε; Έχουμε γεννηθεί μέσα στην έμμισθη δουλεία. Και τη δεχόμαστε. Γιατί δεν ξέρουμε τίποτα άλλο να κάνουμε. Γιατί ποτέ δεν ήμασταν πραγματικά ελεύθεροι. Γιατί τους αφήσαμε να κλέψουν την ελευθερία μας.
Στις μέρες αυτές που “ανταγωνιστικότητα” σημαίνει να εργάζεσαι σαν σκλάβος σε ένα εργοστάσιο είκοσι ώρες την ημέρα, για να παράγεις σκουπίδια που καταναλώνουν άλλοι σκλάβοι στην άλλη μεριά της γης, ας αναλογιστούμε την κατάσταση μας. Σας εκλιπαρώ. Απλά σκεφτείτε.
Στην ιστορία αυτού του πλανήτη, ο άνθρωπος μοιάζει διαρκώς να δίνει αγώνα για την ελευθερία του. Μοιάζει διαρκώς να αναζητάει αυτό το αίσθημα. Γιατί είναι κομμάτι του. Η ανθρώπινη σκέψη ασφυκτιά όταν δεν είναι ελεύθερη να εκφραστεί, να δημιουργήσει, να ονειρευτεί. Άνθρωποι αγωνίστηκαν και πέθαναν για αυτό το ιδανικό.
Έχουμε παραιτηθεί πια; Κανείς μας δεν καταλαβαίνει τι έχουμε θυσιάσει για μια άρρωστη κοινωνία; Η ελευθερία για την οποία οφείλουμε να αγωνιστούμε δεν είναι αυτή μιας εθνικής ομάδας, μιας τάξης, δεν είναι γεωγραφική, ούτε πολιτική. Είναι η ελευθερία του να είσαι ανθρώπινο ον…
“It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society.”
-Jiddu Krishnamurti-
http://paganeli.wordpress.com/2013/03/05/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BB%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1/#more-20431
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου