Ησαΐας Κωνσταντινίδης Πολιτικο Καφενειο
Στην εβραϊκή ιστορία εμφανίσθηκαν διαμέσου των αιώνων διάφορα κινήματα και αιρέσεις θρησκευτικού και κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα.
Όλα αυτά αποτελούν στην ουσία αποφύσεις, εκρρέουσες από τον κεντρικό πυρήνα του ιουδαϊσμού και έχουσες κατά καιρούς μεγαλύτερη δυναμική.
Αναμφίβολα στην εν λόγω κατηγορία εντάσσονται ο χριστιανισμός με όλες του τις εκδοχές, το Ισλάμ με τις δικές του αποχρώσεις, καθώς και λιγότερο βασικές ομάδες, όπως π.χ. το κίνημα των Εσσαίων. Το γεγονός αυτό περίτρανα φανερώνει πως η εβραϊκή ιδεολογία και θρησκεία μπορεί και βρίσκει τρόπους για την αυτοεξέλιξή της και ελίσσεται διαρκώς με το πέρασμα των αιώνων, «γεννώντας» νέες θεωρίες και ιδέες. Βρισκόμαστε επομένως ενώπιον του μοναδικού φαινομένου εκ μιας και μόνο πηγής να δημιουργούνται τόσες διαφορετικές ερμηνείες και παραστάσεις του κόσμου. Έτσι δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι και στη σύγχρονη εποχή τέσσερις – εκ των πλέον ριζοσπαστικών και πολυσήμαντων για την ανθρωπότητα – θεωρίες, οι οποίες άλλαξαν τις αντιλήψεις μας για τον κόσμο, γεννήθηκαν σε εβραϊκούς εγκεφάλους: η θεωρία της εξελίξεως από τον Κάρολο Ντάρβιν, ο κομμουνισμός από τον Καρλ Μαρξ, η ψυχοανάλυση από τον Ζίγκμουντ Φρόιντ και η θεωρία της σχετικότητας από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν.
Πάντως το εβραϊκό φαινόμενο δύναται να εξηγηθεί και ως φυσική προσαρμογή στο πνεύμα εκάστης εποχής, μιας μοναδικής ιστορικής γραμμής, όπως είναι ο εβραϊσμός. Έτσι λοιπόν η εβραϊκή κοσμοαντίληψη βασίζεται κύρια στη μορφή του «αιώνιου Εβραίου», ο οποίος διαρκώς αναπαράγεται, ανανεώνεται και αναμορφώνεται, εκφράζοντας «ό,τι το καλύτερο» (π.χ. πνευματική ανωτερότητα) σε κάθε στιγμή και κάθε εποχή: έτσι από τον Μωυσή της ερήμου και τον βασιλιά Δαβίδ περνούμε στον μεγάλο πολιτικό μεταρρυθμιστή Μαρξ (Μαρδοχάι) και στον ακόμη πιο σύγχρονο «μάγο» της διπλωματίας Χένρι Κίσιντζερ. Η πλέον καινούρια εβραϊκή πολιτική μεταμόρφωση, που δημιουργήθηκε μάλλον από τις ανάγκες του καιρού, λαμβάνοντας όμως τις πλέον ακραίες τοποθετήσεις, είναι ο σιωνισμός. Ούτος οφείλει το όνομά του στο όρος Σιών, που βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ. Είναι δύσκολο να ορισθεί επακριβώς η ημερομηνία της ιδρύσεως του σύγχρονου πολιτικού σιωνισμού. Σύμφωνα με τα γνωστά σε μας γεγονότα μπορούμε να πούμε ότι ως πολιτικό ρεύμα δημιουργείται κάπου στο τέλος του 19ου αιώνα. Είναι η εποχή που ο κόσμος παρατηρεί τις γοργές και εκπληκτικές επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις. Σε αυτό το περιβάλλον ο εβραϊσμός προσπαθεί να βρει την ταυτότητά του, ψάχνοντας τη νέα του θέση στο ολοένα αναπλασσόμενο γίγνεσθαι, που λαμβάνει χώρα σε όλο τον πλανήτη. Αποτέλεσμα του βαθύτατου προβληματισμού που αναπτύσσεται στους Εβραίους της διασποράς είναι η εμφάνιση ακραίων θρησκευτικών και πολιτικών αισθημάτων, τα οποία εξέφρασε η σιωνιστική πολιτική ιδεολογία. Με δύο λόγια ο Εβραίος της εποχής εκείνης έθεσε ως βασικότερο στόχο την επαναδημιουργία του εβραϊκού κράτους (μετά από περίπου 2000 χρόνια ανυπαρξίας του), με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, καθώς και την αναστήλωση του εντελώς κατεστραμμένου από τους Ρωμαίους κατά το 70 μ.Χ. ναού του Σολομώντα. Αυτός ο μεγάλος εβραϊκός πόθος, ο οποίος παρέμεινε ατόφιος επί χιλιάδες χρόνια, υπήρξε ο κυριότερος κινητήρας και αιτία της συνέχειας και καθαρότητας της εβραϊκής φυλής και βρήκε επιτέλους ευκαιρία για την εμφάνισή του προς τα έξω μέσω του πολιτικού κινήματος του σιωνισμού. Όντως ούτος κατάφερε να κινητοποιήσει με εκπληκτικούς ρυθμούς τους ανά τον κόσμο Εβραίους, οι οποίοι τελικά υλοποίησαν τον μέγιστό τους σκοπό: το 1948 στη γη της Παλαιστίνης ιδρύθηκε το νέο κράτος του Ισραήλ. Οι βασικές αντιλήψεις του σιωνισμού εκτίθενται στο έργο του Αυστροεβραίου δημοσιογράφου Τεοντόρ Χερτσλ «Το ιουδαϊκό κράτος» (1896), στο οποίο η δημιουργία ξεχωριστού εβραϊκού εθνικού κράτους παρουσιάζεται ως η μοναδική λύση του λεγόμενου εβραϊκού ζητήματος. Υπό αυτό το πρίσμα δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα εκδόθηκε βιβλίο υπό τον τίτλο «Το εβραϊκό ζήτημα», γραμμένο από τον ίδιο τον Καρλ Μαρξ. Πλην όλων ετούτων, στο τέλος του 19ου αιώνα δημιουργείται και ο λεγόμενος πνευματικός σιωνισμός, ο οποίος δεν είναι παρά μυστικιστικό ρεύμα που από καθαρά θρησκευτικές θέσεις αναγγέλει πως οι Εβραίοι αποτελούν πλέον άπαντες «ενιαίο, ιδιάζον, πνευματικό έθνος». Το 1897 πραγματοποιείται το πρώτο σιωνιστικό συνέδριο, στο οποίο ανακοινώθηκε η δημιουργία της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργανώσεως. Στο συνέδριο αυτό πάρθηκαν διάφορες κρίσιμες αποφάσεις επί των εβραϊκών θεμάτων, για τη μελλοντική τους εξέλιξη και τύχη κτλ. Το ίδιο διάστημα γράφτηκαν και τα περίφημα «Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών» («Μυστικά Πρωτόκολλα»), που εμφανίσθηκαν δημόσια μερικά χρόνια αργότερα. Σ’ αυτά αντανακλάται πλήρως το πολιτικό πρόγραμμα των σιωνιστών, δηλ. η μετατροπή της ιδεολογίας τους στην πρακτική και τη δράση. Στις σελίδες των «πρωτοκόλλων» περιγράφεται με αρκετά κυνικό τρόπο η μέθοδος που πρέπει να ακολουθήσουν οι Εβραίοι ούτως ώστε να κυριαρχήσουν οριστικά στα υπόλοιπα έθνη. Αμέσως φυσικά εκδηλώθηκε ισχυρή αντίδραση από την πλευρά των Εβραίων. Η επίσημη εβραϊκή θέση και σήμερα είναι η εξής: τα «πρωτόκολλα» δεν είναι γνήσια, αλλά καρπός χυδαίας πλαστογραφίας. Χωρίς αμφιβολία το σιωνιστικό δόγμα στηρίζεται στην «Παλαιά Διαθήκη» και στην αντίληψη περί «εξαιρετικότητας» του εβραϊκού λαού, περί της φυλετικής και πολιτιστικής «ανωτερότητάς» του επί των άλλων λαών και περί της μοναδικότητας του «παγκόσμιου εβραϊκού έθνους». Η θεωρία αυτή αναπτύσσεται κυρίως στη διδασκαλία των αρχαίων Εβραίων προφητών. Η ιδεολογία του σιωνισμού βασίζεται επίσης και επί του «Ταλμούδ», όπου και αναπτύσσεται η ιδέα περί των «πεφωτισμένων» Εβραίων και των υπολοίπων «γκοΐμ» (=ανόητοι), δηλ. περί προικισμένων από τον Θεό με φως Εβραίων εναντίον όλων των άλλων λαών, οι οποίοι ζουν στο σκότος της απάτης και της αμάθειας. Εδώ να σημειωθεί ότι ακριβώς αυτή η χονδροειδής θέση του «Ταλμούδ» είναι μια εκ των αιτιών, για τις οποίες δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτό ούτε από τον χριστιανισμό ούτε από το Ισλάμ. Σύμφωνα επομένως με τα ιερά εβραϊκά βιβλία, οι Εβραίοι είναι ο μοναδικός χαρισματικός λαός του πλανήτη. Ούτοι αποτελούν γήινη αντανάκλαση του ενός Θεού Γιαχβέ ή Γιεχωβά («Εγώ ειμί ο Ων»). Με δύο λόγια είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού. Την πάγια αυτή αντίληψη ο σιωνισμός απορροφά και επεκτείνει σε ακραίο βαθμό. Λαμβάνει έτσι μια θέση, που θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως αλληγορική (μακριά από φυλετικά εθνικά κριτήρια), και την εφαρμόζει στο πολιτικό επίπεδο, ξεπερνώντας κάθε άλλη ρατσιστική πεποίθηση. Και ετούτο, διότι για πρώτη φορά στην ιστορία ρατσιστικά αισθήματα έχουν ρίζες σε δεδομένη θρησκευτική αντίληψη: για πρώτη και μοναδική φορά σε τόσο μεγάλο βαθμό πολιτικά συμπεράσματα προέρχονται από συγκεκριμένη θρησκευτική λατρεία. Άρα η εβραϊκή θρησκεία και πίστη δια του σιωνιστικού πρίσματος μεταλλάσσεται πλήρως και γίνεται πλέον πολιτικός ρατσισμός. Ουσιαστικά ο σιωνισμός, με τον ιμπεριαλισμό, την ξενοφοβία και τον φονταμενταλισμό του, αποδεικνύεται ο μεγαλύτερος υπονομευτής της ίδιας της εβραϊκής ιδέας και λαού. Η εμπειρία του Β΄ παγκοσμίου πολέμου είναι πολύ χαρακτηριστική: ο σιωνισμός αποτελεί τη μεγαλύτερη αιτία για τον αντισημιτισμό και τον εβραϊκό Γολγοθά. Ο Χίτλερ δεν θα υπήρχε ποτέ χωρίς τον σιωνιστικό σωβινισμό. Πρέπει υποχρεωτικά στο σημείο αυτό ν’ αναφερθεί ότι πολλοί Εβραίοι διανοούμενοι και θρησκευτικοί παράγοντες (ραβίνοι), κατανοώντας πού οδηγεί το έθνος τους ο σιωνιστικός φασισμός, εκδηλώθηκαν όχι μόνο κατά της εβραϊκής εδαφικής και άλλης εξαπλώσεως, αλλά και κατά της ιδρύσεως του ισραηλιτικού κράτους! Το συμπέρασμα είναι απλό: σιωνισμός και εβραϊσμός είναι διαφορετικά μεταξύ τους μεγέθη – όταν γίνεται λόγος περί σιωνισμού αυτό καθόλου δεν σημαίνει πως αυτόματα γίνεται λόγος και περί ιουδαϊσμού. Σιωνισμός και εβραϊσμός επομένως δεν συμπίπτουν, αλλά αποτελούν διαφορετικά αντικείμενα έρευνας. Αυτό φυσικά δεν αναιρεί το σαφές γεγονός της καταγωγής του σιωνισμού από τον ιουδαϊσμό ως φανατική έκφραση αυτού (=υπερ-ιουδαϊσμός). Ακρογωνιαίο λίθο της σιωνιστικής πολιτικής φιλοσοφίας αποτελεί η ιδέα της Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Είναι η ουσιαστική υποδούλωση της ανθρωπότητας και η εγκαθίδρυση της φανταστικής παγκόσμιας αυτοκρατορίας των Εβραίων. Ο υπερ-ιμπεριαλισμός του σιωνισμού εκφράζεται αλληγορικά στον θρύλο του συμβολικού φιδιού. Ο θρύλος αφηγείται τον δρόμο του φιδιού, που υποδουλώνει τους ευρωπαϊκούς λαούς υπό τον ζυγό των Εβραίων. Ο δρόμος του φιδιού, ο οποίος ξεκινά από την παλαιστινιακή γη, περνάει διάφορες φάσεις, αρχής γενομένης από την Ελλάδα της εποχής του Περικλή, συνεχίζοντας στη Ρώμη λίγο προ της γεννήσεως του Χριστού κτλ. Στην τελευταία φάση το φίδι νικηφόρο επιστρέφει στην Παλαιστίνη, όπου το κεφάλι του συναντά την ουρά του – και με τον τρόπο αυτό κλείνει τον κύκλο του με επιτυχία (ουροβόρος όφις, αρχαία σοφία και μυστικές εταιρείες). Ποιος είναι όμως ο αληθινός θεός των σιωνιστών; Υπάρχουν αμφιβολίες (ακόμη και στους εβραϊκούς κύκλους) ότι πίσω από τον θεό Γιαχβέ κρύβεται για τους σιωνιστές η σκιά του. Πρόκειται για τον τερατόμορφο Μπαθομέτ. Ούτος έχει συνθετικό κεφάλι, το οποίο συνδυάζει κάποια χαρακτηριστικά του σκυλιού, του ταύρου και του γαϊδουριού, καθώς και μουσούδα τράγου. Τα χέρια του παρουσιάζονται ως ανθρώπινα, τα δε στήθη του ως γυναικεία. Το κάτω μέρος του σώματός του είναι καλυμμένο, υπονοώντας την ύπαρξη μυστικού της πανσυμπαντικής γονιμοποίησης. Τούτο συμβολίζεται απλά με τη συμπαντική-κοσμική σφαίρα-κύκλο. Σύμφωνα με ορισμένους η μυστηριώδης μορφή του Μπαθομέτ στην ουσία εκφράζει τον ίδιο τον Σατανά: από εδώ και οι υποψίες για σχέση μεταξύ σιωνισμού και σατανισμού. Ο εν λόγω δυϊσμός της σιωνιστικής σκέψης θεωρείται πως βρίσκει την έκφρασή του στη σημαία του κράτους του Ισραήλ. Η σημαία αυτή αποτελείται από δύο τρίγωνα, το ένα εκ των οποίων έχει την κορυφή του προς τα πάνω, ενώ το άλλο προς τα κάτω. Το πρώτο τρίγωνο συμβολίζει τον Γιαχβέ και το δεύτερο τη σκιά του, τον Μπαθομέτ. Ακόμη, σύμφωνα με κάποια γνώμη, ο σιωνισμός συνδέεται άμεσα με τη μασονία, η οποία αποτελεί την εμπροσθοφυλακή του. Η γνώμη αυτή πρεσβεύει ότι οι μασονικές στοές εκφράζουν με ιδιόμορφο τρόπο τη σιωνιστική ιδεολογία και σκοπός τους είναι η εκπλήρωση των σιωνιστικών τάσεων. Ως πολιτική ιδεολογία ο σιωνισμός αποτελεί το κορυφαίο σημείο του ρατσισμού. Ετούτο μπορούμε να το περιγράψουμε επακριβώς, εάν εννοήσουμε τον ρατσισμό σαν ενιαίο σύστημα, συμβολοποιώντας τον ως πυραμίδα, στις βαθμώσεις της οποίας βρίσκονται οι ιδεολογίες ρατσιστικού χαρακτήρα. Στην πυραμίδα αυτή ο σιωνισμός καταλαμβάνει την ανώτατη θέση, κυρίως λόγω των αιτιών που αναφέρθησαν προηγουμένως. Η οριοθέτηση του σιωνισμού ως ρατσιστικής θεωρίας επικυρώνεται και από την απόφαση του Ο.Η.Ε. το 1975: τότε, στα πλαίσια της 30ής συνόδου της γενικής συνάθροισης του Ο.Η.Ε., ο σιωνισμός αναγνωρίστηκε ως μορφή ρατσισμού και φυλετικής διακρίσεως. Είναι αλήθεια πως για μεγάλο μέρος των Εβραίων ο ιστορικός ρόλος του σιωνισμού έκλεισε οριστικά το 1948, όταν ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ. Για κάποιους όμως αυτό δεν είναι αρκετό, αφού ο κύριος στόχος παραμένει η παγκόσμια κυριαρχία. Οι φανατικοί σιωνιστές δεν δέχονται κανέναν σε βάρος του εβραϊσμού συμβιβασμό, ο οποίος να περιορίζει τους μεγάλους τους πόθους. Σ’ αυτό το πνεύμα του ακραίου φανατισμού εντάσσεται π.χ. η δολοφονία του φιλειρηνικού Εβραίου ηγέτη και πρωθυπουργού του Ισραήλ, Ιτσχάκ Ράμπιν, το 1995, ύστερα από τη συμφωνία ειρήνευσης μεταξύ των Εβραίων και των Παλαιστινίων. Το τραγικό αυτό συμβάν και άλλα παρόμοια (που δυναμώνουν υπό το βάρος του αναπτυσσόμενου αντιεβραϊσμού του ισλαμικού φονταμενταλισμού) περίτρανα δεικνύουν πως ο σιωνισμός δεν έχει πει ακόμη την τελευταία του λέξη: Το φίδι δεν έκλεισε ακόμη τον κύκλο του...
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2012/11/blog-post_1613.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου