Χειραγώγηση και διασπορά ψευδών ελπίδων. (Πάρα πολύ καλό)!

Βασίλης Βιλιάρδος* 

“Στις οθόνες των τηλεοράσεων, στις εκνευριστικές, ατελείωτες και κενές συζητήσεις των πολιτικών, στα άρθρα των καθεστωτικών ελληνικών εφημερίδων, στις αναφορές των γερμανικών εντύπων πλύσης εγκεφάλου, στις πιστοληπτικές αξιολογήσεις των αμερικανικών εταιρειών, στις εκθέσεις του ΔΝΤ, στις «αναλύσεις» των Γερμανών ή Αμερικανών οικονομολόγων κοκ., βλέπουμε καθημερινά να «παίζεται» ένα θέατρο του παραλόγου – το οποίο έχει ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα.




Εάν λοιπόν δεν τα αποκλείσουμε όλα, εάν δεν αποφύγουμε δηλαδή την έκθεση μας σε όλες αυτές τις «σειρήνες», επιλέγοντας συνειδητά και προσεκτικά τον τρόπο ενημέρωσης μας, κυρίως από το ελεύθερο (ακόμη) διαδίκτυο, θα οδηγηθούμε σύντομα στην απόλυτη απαισιοδοξία, στην παγίδα της αποστασιοποίησης, στην αδράνεια και σε καταστροφικά αδιέξοδα – με τελική κατάληξη την ολοκληρωτική απώλεια του βιοτικού μας επιπέδου και της εναπομένουσας εθνικής μας κυριαρχίας”. 

Κείμενα 

Η δόση των 31,5 δις € φαίνεται πως θα δοθεί οπωσδήποτε στην Ελλάδα. Εν τούτοις, δεν θα ωφελήσει καθόλου τους Έλληνες, αλλά αποκλειστικά και μόνο τουςδανειστές τους – αφού θα κατατεθεί σε έναν ειδικό λογαριασμό εκτός της ελληνικής επικράτειας, έτσι ώστε να πληρώνονται από άλλους τα ληξιπρόθεσμα τοκοχρεολύσια. 

Στην καλύτερη περίπτωση, ένα μέρος των χρημάτων θα διατεθεί στη μερικήανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών – αν και μάλλον θα συμβεί μέσω του ESM, οπότε θα είναι δεδομένος ο ολοκληρωτικός αφελληνισμός του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος. 

Ουσιαστικά λοιπόν, όλες οι προσδοκίες μας για αναθέρμανση της αγοράς και για επιστροφή στην ανάπτυξη, με τη βοήθεια της «δόσης», είναι πιθανότατα εκτός πραγματικότητας. 

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, αυτό που λείπει σήμερα από τη χώρα μας, αυτό δηλαδή που αδυνατεί να μας προσφέρει η Πολιτική στο σύνολο της, είναι ένα λογικό πλαίσιο προσανατολισμού μας – χωρίς το οποίο είναι αδύνατον να χειρισθούμε τα προβλήματα μας με επιτυχία. 

Εάν λοιπόν η Πολιτική έλεγε στους Έλληνες Πολίτες την αλήθεια, η οποία θα ήταν το προϊόν της αντικειμενικής ανάλυσης των σημερινών, εθνικών και διεθνών συνθηκών με τη βοήθεια της απλής λογικής, «χαράσσοντας» μία συγκεκριμένη πορεία, η χώρα μας θα μπορούσε πολύ εύκολα να διαχειριστεί όλα της τα προβλήματα με απόλυτη επιτυχία – αφού σε αυτήν την περίπτωση οι Έλληνες θα αποκτούσαν ένα πλαίσιο προσανατολισμού, το οποίο σήμερα δεν διαθέτουν. 

Εάν όμως η Πολιτική μας συνεχίσει να υποκρίνεται, να διασπείρει ψευδείς ελπίδεςή να κινδυνολογεί, να αναφέρεται διαρκώς σε επώδυνα μέτρα και να ενδιαφέρεται μόνο για την «επιβίωση» της, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες, τους εκβιασμούς καλύτερα των παιδιών του Σικάγου, η Ελλάδα θα καταστραφεί - χωρίς να υπάρχει κανένας αντικειμενικός λόγος, αφού είναι αναμφίβολα μία πάμπλουτη, προικισμένη πολλαπλά χώρα, η οποία όμως δεν έχει κατανοήσει ότι οφείλει να προστατεύει συνεχώς τα «υπάρχοντα» της. 

Περαιτέρω, σύμφωνα με τον Keynes: “Η ευημερία ενός έθνους δεν μετριέται με τα υλικά στοιχεία του Ενεργητικού του - αφού το χρυσάφι, τα κτίρια, οι δρόμοι, τα ορυχεία, τα εργοστάσια και τα δάση δεν εξανεμίσθηκαν το 1932, παρά το ότι το ΑΕΠ των Η.Π.Α. περιορίσθηκε στο μισό, μέσα σε τρία μόλις έτη”. 

Κατ’ επέκταση, η ιδιωτική και η δημόσια περιουσία της Ελλάδας, ηχρηματιστηριακή αξία των επιχειρήσεων της, ο πλούτος της γενικότερα δεν έχει χαθεί, ούτε περιοριστεί, επειδή αντιμετωπίζουμε μία μεγάλη κρίση – όπως μάλλον θέλουν οι διεθνείς τοκογλύφοι να πιστεύουμε, τοποθετώντας μας ψευδή και εκβιαστικά διλήμματα. 

Συνεχίζοντας στον Keynes, “Η ευημερία, όπως και οι οικονομικές κρίσεις, δεν είναι θέματα «δόξας» του παρελθόντος, όσο επιτευγμάτων του παρόντος. Ακριβώς για το λόγο αυτό, μετριέται με βάση τα εισοδήματα που κερδίζουμε. Όταν λοιπόν οι περισσότεροι από εμάς σε ατομικό επίπεδο (άρα όλοι μας σε συλλογικό επίπεδο) απολαμβάνουμε υψηλά εισοδήματα, τότε το έθνος μας ευημερεί. Όταν μειώνεται το συνολικό ατομικό (ή εθνικό) εισόδημα, τότε έχουμε ύφεση και το έθνος μας υποφέρει”. 

Επομένως, αυτό που οφείλουμε να κάνουμε άμεσα, εάν πραγματικά θέλουμε να βοηθήσουμε τη χώρα μας (πλαίσιο προσανατολισμού), χωρίς να έχουμε καμία προσδοκία από την Πολιτική ή να περιμένουμε τον «από μηχανής θεό», είναι να αρχίσουμε όλοι μαζί να κερδίζουμε χρήματα – να έχουμε εισοδήματα δηλαδή και όχι απλά να περιορίζουμε τις ζημίες. Με απλούστερα λόγια, «Συν Αθηνά και χείρα κίνει«, όπως πολύ σωστά τόνιζαν οι πρόγονοί μας. 

Στα πλαίσια αυτά, το να «φυγαδεύονται» οι αποταμιεύσεις στο εξωτερικό ή να σταματούν οι επενδύσεις, δεν είναι μόνο εγκληματικό, αλλά και ανόητο – επειδή αφενός μεν σήμερα οι ευκαιρίες στην Ελλάδα είναι κατά πολύ μεγαλύτερες από τα ρίσκα, αφετέρου δε αποτελεί τον ασφαλέστερο τρόπο για να οδηγηθούμε στην απώλεια της εναπομένουσας εθνικής μας κυριαρχίας, στη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, καθώς επίσης στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. 

Δανία

Η χώρα έχει σχετικά μεγάλα τραπεζικά προβλήματα, ενώ είναι αντιμέτωπη με την ύφεση – αφού ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας της είναι ήδη μηδενικός, ο αριθμός των ανέργων αυξάνεται, η καταναλωτική εμπιστοσύνη μειώνεται, η ιδιωτική κατανάλωση επίσης, ενώ πολλαπλασιάζονται καθημερινά οι χρεοκοπίες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και οι κατασχέσεις.
Εν τούτοις, ό δείκτης του χρηματιστηρίου της ακολουθεί μία έντονα ανοδική πορεία (+28% από τα μέσα Ιανουαρίου, έναντι +22% της Γερμανίας) – λόγω της μεγάλης εισροής χρημάτων, κυρίως από τον Ευρωπαϊκό Νότο.
Όπως φαίνεται λοιπόν, η Δανία αντιμετωπίζεται ως μίας σκανδιναβική χώρα του Βορά, με προοπτικές ανάλογες με αυτές της Σουηδίας και της Νορβηγίας (στις οποίες εισρέουν όλο και πιο πολλά χρήματα, λόγω των φόβων κατάρρευσης της Ευρωζώνης και του κοινού νομίσματος).
Το γεγονός αυτό, η εσφαλμένη τοποθέτηση δηλαδή της Δανίας σε επίπεδα ανάλογα με τις υπόλοιπες βόρειες χώρες(το ίδιο συμβαίνει με την υπερχρεωμένηΟλλανδία), τεκμηριώνει το ότι, οι εντυπώσεις αξιολογούνται πολύ περισσότερο από την πραγματικότητα – κάτι που οι κυβερνήσεις της Ελλάδας δεν φαίνεται να έχουν ακόμη καταλάβει. 

Η πολιτική της ντροπής 

Τα αποτελέσματα του πειράματος της «ελίτ» των Βρυξελλών, με στόχο τη διάσωσητου ευρώ με κάθε μέσον και με κάθε θυσία, αποδείχθηκαν καταστροφικά για την ευρωπαϊκή περιφέρεια. 

Η προσπάθεια ισοσκελισμού των προϋπολογισμών αποκλειστικά και μόνο εις βάρος των ασθενών κοινωνικών τάξεων, με τις αυξήσεις των φόρων, με τις μειώσεις των μισθών και με τον περιορισμό των κοινωνικών παροχών οδήγησε, λόγω της μαζικής κατάρρευσης της ζήτησης, σε όλο και μεγαλύτερες μειώσεις του ΑΕΠ, σε εκτεταμένες χρεοκοπίες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, σε αυξήσεις των δημοσίων (ως προς το ΑΕΠ) και ιδιωτικών χρεών, σε τραπεζικά αδιέξοδα, καθώς επίσης σε μία δραματική αύξηση της ανεργίας. 

Το κοινό νόμισμα, το ευρώ δηλαδή, ευρίσκεται σήμερα στον καλύτερο δρόμο, για να καταστρέψει τις συνθήκες ειρήνης – οι οποίες επικράτησαν στην Ευρώπη τα τελευταία 70 χρόνια. 

Η αιτία είναι πως «το μέλλον χωρίς καμία προοπτική», το οποίο διαπιστώνεται και επισημαίνεται σχεδόν καθημερινά από τους Πολίτες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, θα κλιμακώσει ακόμη περαιτέρω τις μαζικές διαμαρτυρίες των λαών – οδηγώντας σε κοινωνικές εξεγέρσεις και σε εμφυλίους πολέμους άνευ προηγουμένου, όπως φαίνεται ήδη στην Ισπανία και στην Πορτογαλία (με την Ελβετία να προετοιμάζεται για την κατάρρευση της Ευρωζώνης, με ασκήσεις του στρατού της στα σύνορα, για την προβλεπόμενη αναχαίτιση των μεταναστών από τον ευρωπαϊκό νότο). 

Για να μπορέσει τώρα να επιβιώσει η Ευρωζώνη θα πρέπει, παράλληλα με την ενίσχυση της ΕΚΤ από ένα «δυναμικό», έντιμο ESM με τραπεζική άδεια και κεφάλαια άνω του 1 τρις €, με ευρωομόλογα, με κοινό τραπεζικό σύστημα κλπ., να συμβούν τα παρακάτω:
(α) είτε να ενισχυθεί ο πληθωρισμός στις πλεονασματικές χώρες του Βορά (αύξηση μισθών και κατανάλωσης με προϊόντα του Νότου, έτσι ώστε να επιλυθεί το πρόβλημα των ελλειμματικών ισοζυγίων τρεχουσών συναλλαγών, καθώς επίσης της αποβιομηχανοποίησης),
(β) είτε να αυξηθεί η φορολογία στο Βορά, έτσι ώστε να μεταφέρονται οι επί πλέον «πόροι» (πλεονάσματα) στο Νότο – ουσιαστικά δηλαδή να αμοιβαιοποιηθεί το χρέος, σε συνθήκες αλληλεγγύης.
Εάν δεν συμβεί ούτε το ένα, αλλά ούτε και το άλλο, η Ευρωζώνη είναι δυστυχώς καταδικασμένη να αποτύχει – όπου, στην προκειμένη περίπτωση, τα κράτη της Ευρωζώνης φαίνεται πως θα έχουν δύο μόνο δυνατότητες επιβίωσης, εάν δεν θέλουμε να δημιουργηθούν ξανά στην ήπειρο μας εκρηκτικές καταστάσεις: 

(α) Ελεγχόμενη επιστροφή όλων μαζί των κρατών στην προ ευρώ εποχή, όπου το κάθε εθνικό νόμισμα ήταν συνδεδεμένο με το ecu, με δυνατότητες απόκλισης +- 15%, 

(β) Άμεση έξοδος της Γερμανίας από την Ευρωζώνη – έτσι ώστε η κρίση να επιλυθεί με τη βοήθεια του ισοσκελισμού των ισοζυγίων εξωτερικών συναλλαγών, του ελεγχόμενου πληθωρισμού, της υποτίμησης του ευρώ, των ευρωομολόγων, της τραπεζικής ένωσης, της λειτουργίας μίας πραγματικά κεντρικής τράπεζας (ΕΚΤ) κοκ. 

Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, εάν δεν εκδιωχθεί άμεσα το ΔΝΤ, καθώς επίσης εάν δεν σταματήσει η ανόητη, εάν όχι δειλή «πολιτική της ντροπής» (υποκλίσεις απέναντι στην πρωσική Γερμανία), δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον – παρά το ότι οι συνθήκες που επικρατούν σήμερα, είναι οι πλέον ιδανικές για την πατρίδα μας. 

Εμπιστοσύνη 

“Τα βαθύτερα αίτια πίσω από τα γεγονότα, τα οποία οδηγούν μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, όπως για παράδειγμα την Ελλάδα, στα ελλείμματα και στην υπερχρέωση, είναι η μακροχρόνια έλλειψη εμπιστοσύνης των Πολιτών προς την Πολιτεία – προς την Πολιτική, προς τους Θεσμούς, προς το «πλαίσιο» λειτουργίας (επιχειρηματικό, φορολογικό κα.), καθώς επίσης προς τις πάσης φύσεως υπόλοιπες «εξουσίες» (ΜΜΕ, συνδικαλιστικές οργανώσεις κλπ.). 

Η χρεοκοπία τώρα ενός κράτους δεν προκαλείται τόσο από την υπερχρέωση ή από την απώλεια της πιστοληπτικής αξιολόγησης του, όσο από την άρνηση των Πολιτών του να συμμετέχουν στη χρηματοδότηση του, καθώς επίσης στις προσπάθειες εξυγίανσης της οικονομίας του – από την ανυπακοή τους δηλαδή στα μέτρα που επιλέγονται από την εκάστοτε κυβέρνηση. 

Κατ’ επέκταση, μία κυβέρνηση είναι «καταδικασμένη», όταν δεν είναι ικανή να εφαρμόσει τα προγράμματα που έχει ψηφίσει ή συμφωνήσει με τους δανειστές – όταν δεν μπορεί πλέον να πείσει τους Πολίτες να πληρώσουν κερδίζοντας, ως οφείλει, την εμπιστοσύνη τους. 

Τέλος, όταν μία χώρα χρεοκοπεί, είναι μάλλον αναπόφευκτες οι αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις – με το Κοινοβούλιο ή τους υπόλοιπους Θεσμούς της να απειλούνται, με την άνοδο των «πολιτικών άκρων», με τάσεις απόσχισης των μειονοτήτων (όπως συμβαίνει σήμερα στην Ισπανία), με εμφυλίους πολέμους κοκ. 

Σε κάθε περίπτωση, πάντοτε υπάρχουν λύσεις, ακόμη και όταν μία χώρα ευρίσκεται στο χείλος της καταστροφής – υπερχρεωμένη, εξευτελισμένη, υποχείριο των δανειστών ή των «εταίρων» της και «καταρρακωμένη». 

Αρκεί να υπάρξει, έστω και την ύστατη στιγμή, μία επαρκής, έντιμη πολιτική ηγεσία, η οποία να μπορέσει να ανακτήσει την πλήρη εμπιστοσύνη των Πολιτών της - υποχρεώνοντας τους Θεσμούς, καθώς επίσης όλες τις υπόλοιπες εξουσίες, να λειτουργήσουν σωστά και με ανιδιοτέλεια, προς όφελος του συνόλου”. 

Δικέφαλα, μονοπαραταξιακά πολιτικά συστήματα 

“Ποια είναι η διαφορά για τις Η.Π.Α. και τον πλανήτη, εάν κερδίσει τις εκλογές ο B.Obama ή ο M.Romney;” αναρωτιέται κανείς, παρακολουθώντας τις τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις των δύο «μονομάχων». 

“Φοβάμαι πως η μοναδική διαφορά που εγώ τουλάχιστον διαπιστώνω”, απαντάει γνωστός Αμερικανός ειδικός, “είναι το ποιος από τους δύο θα μας καταστρέψει με πιο αργό ρυθμό. Τα προγράμματα και των δύο δεν έχουν πραγματικές διαφορές – είναι πανομοιότυπα μεταξύ τους. 

Στις Η.Π.Α. έχουμε ένα «δικέφαλο μονοπαραταξιακό» σύστημα – δύο όμοια κόμματα δηλαδή, τα οποία εναλλάσσονται στην εξουσία, έτσι ώστε να δίνουν την εντύπωση πως η χώρα διοικείται δημοκρατικά. 

Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, δεν υπάρχουν επίσης σημαντικές διαφορές – εκτός ίσως του ότι, ο M.Romney θα ρίξει πιθανότητα λίγες βόμβες παραπάνω στο Ιράν. Ας κοιτάξουμε καλύτερα τον Ισολογισμό του B.Obama: 

Ούτε ένας υπεύθυνος στη Wall Street δεν τιμωρήθηκε για τη χρηματοπιστωτική κρίση – δεν καταδικάστηκε καν ο διευθύνων σύμβουλος της MG-Global, η οποία προκάλεσε τεράστιες ζημίες. Η αιτία είναι φυσικά το ότι ανήκει στο δημοκρατικό κόμμα, όπως ο B.Obama, έχοντας δωρίσει εκατοντάδες χιλιάδες στην προεκλογική εκστρατεία του προέδρου. 

Δυστυχώς οι άνθρωποι είναι ουτοπιστές και πιστεύουν, ή θέλουν να πιστεύουν, ότι ζουν σε μία Δημοκρατία. Φαντάζονται πως έχουν εναλλακτικές πολιτικές επιλογές. 

Δεν συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο – αφού κυβερνιόμαστε από «παρεμφερή» πολιτικά κόμματα, τα οποία απλά εκτελούν εντολές. Κάνουν δηλαδή αυτό ακριβώς που επιθυμούν εκείνοι που χρηματοδοτούν τις προεκλογικές εκστρατείες τους, όπως και τα ΜΜΕ που τους προβάλλουν. 

Στις Η.Π.Α. το ονομάζουμε με απάθεια «CampaignFinancing», θεωρώντας το απολύτως φυσιολογικό – όταν μεταξύ ενηλίκων κάτι τέτοιο θα έπρεπε προφανώς να αποκαλείται δωροδοκία. 

Ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί στις εκλογές πάντως, αυτό που προβλέπω σήμερα είναι η κλιμάκωση του οικονομικού πολέμου – με επόμενο στάδιο τις προσπάθειες απομόνωσης της Κίνας, από τις εξαγωγές στις αγορές της Ευρώπης και των Η.Π.Α., καθώς επίσης τις θρησκευτικές εξάρσεις”. 

*οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. 
Πηγή: casss.gr 

inprecor

http://gregordergrieche.blogspot.gr/2012/10/blog-post_7663.html#more